จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 680

“ฟู่ซื่อจื่อ ท่านตาบอดรึ มีไก่ปลอมที่ไหนกัน ข้าว่าท่านตาลายมากกว่ากระมัง?” ทหารคนหนึ่งดูถูก

“เมื่อคืนหากพวกท่านไม่หลบหนี บางทีวันนี้ก็ได้กินไก่กับพวกเราแล้ว สุดท้ายพวกท่านหลบหนี ทำเอาพวกเราต้องเหนื่อยแทบตายกว่าจะตามหาพวกท่านเจอ พวกท่านหาเรื่องเอง โทษพวกเราไม่ได้นะ”

เหล่าทหารพูด พลางกินกันเอร็ดอร่อย

ฟู่ซื่อจื่อกับเฉินอ๋องแล้วอย่างไร ในสายตาเหล่าทหาร พวกเขานับถือเพียงองค์หญิงหนานชวนที่ร่วมเป็นร่วมตายกับพวกเขาเท่านั้น

วินาทีนี้ฟู่อี้เฉินและโม่ฉือชิงเสียใจยิ่งนัก ต่างมองหน้ากัน ยิ่งดูยิ่งเดือดดาล

“เพราะเจ้าน่ะล่ะ เมื่อคืนเสนอให้หลบหนี คราวนี้ดีล่ะ ไม่มีไก่ให้กินแล้ว” โม่ฉือชิงกล่าวโทษ

“เจ้ายังมีหน้ามาว่าข้า เมื่อคืนข้าโดนงูพิษกัดเข้า เจ้าไม่เพียงไม่ช่วย ยังหนีเอาตัวรอดคนเดียว เจ้ายังมีความเป็นคนอยู่หรือไม่หา” ฟู่อี้เฉินยิ่งเดือดดาลหนัก

ทั้งสองคนเถียงกันหนักขึ้น สุดท้ายเริ่มลงไม้ลงมือกัน ต่อสู้กันดุเดือดมาก

เหล่าทหารเห็นดังนั้น พากันไปรายงานองค์หญิงหนานชวน “ไม่ต้องสนใจ ยังมีแรงทะเลาะกัน แสดงว่าไม่หิว”

“ขอรับ!”

ส่วนในเมืองหลวงของแคว้นเทียนจิ่ว

พอผิงหนานอ๋องได้ยินลูกน้องรายงานว่ากู่ในตัวกู้จิ่วเยวียนถูกถอนออกไปแล้ว ก็โกรธจนปัดของทุกอย่างบนโต๊ะเกลื่อนลงพื้น

ทำไมจึงเป็นเช่นนี้ พิษกู่อยู่ในตัวกู้จิ่วเยวียนนั้นมาได้หลายปีไม่มีใครสังเกตเห็นเลย ทำไมจู่ๆก็ถูกจับได้และยังทำการถอนออกไปแล้วด้วย?

ยิ่งไปกว่านั้น พิษกู่เป็นสิ่งที่คนผู้นั้นให้ตน คนปกติไม่มีทางจับสังเกตได้แน่

พอคิดมาถึงตรงนี้ ดวงตาดำขลับคมปลาบของผิงหนานอ๋องฉายประกายโหดเหี้ยมขึ้น “ให้หมอตี๋และมู่เซียวเซียวมาพบข้า!”

“ขอรับ!” องครักษ์รีบวิ่งออกไปทันทั

มือที่อยู่ในแขนเสื้อของผิงหนานอ๋องกำหมัดแน่น “องครักษ์ลับ!”

คนชุดดำคนหนึ่งปรากฏร่างออกมา “ท่านอ๋อง มีสิ่งใดจะสั่งการรึ?”

“เจ้าไปจับตาดูแปรพระราชฐานไว้ ดูว่าข้างกายหยุนถิงกับจวินหย่วนมีใครน่าสงสัยบ้าง หากพวกมันมีการเคลื่อนไหวอะไร รีบกลับมาบอกข้าทันที!” ผิงหนานอ๋องสั่งการ

“ขอรับ!”

ไม่นาน มู่เซียวเซียวเดินเข้ามาจากด้านนอก “ท่านอ๋อง มีสิ่งใดสั่งการรึ?”

หลายวันมานี้มู่เซียวเซียวพักฟื้นอยู่ในจวนผิงหนานอ๋องมาตลอด นางใช้ตัวยามากมายของจวนอ๋องได้ตามสบาย ถึงมู่เซียวเซียวจะยังถอนพิษในตัวไปได้ไม่หมด แต่ก็ถอนไปได้กว่าครึ่ง ถึงสีหน้าจะยังซีดเผือดอยู่ แต่ก็ดูดีขึ้นมาก

ผิงหนานอ๋องเหล่มองนาง “คนของข้ามารายงานว่า พิษกู่ในตัวกู้จิ่วเยวียนถูกถอนออกไปแล้ว หากเป็นเช่นนี้จริง เช่นนั้นพิษกู่ในตัวจวินหย่วนโยวน่ากลัวจะโดนถอนไปในไม่ช้านี้ จะรออีกไม่ได้แล้ว หากให้พวกจวินหย่วนโยวได้สติคิดได้ ต้องต่อกรได้ยากแน่ เตรียมตัวซะ คืนนี้ข้าจะส่งเจ้าเข้าวัง”

มู่เซียวเซียวคิดไม่ถึงเลยว่าจวินหย่วนโยวก็โดนพิษกู่เหมือนกัน พอคิดถึงแค้นที่ล้างสำนัก มู่เซียวเซียวเดือดดาลทะลุฟ้า “ได้!”

พอฟ้ามืด มู่เซียวเซียวปลอมตัวเป็นคนรับใช้คนหนึ่งตามผิงหนานอ๋องเข้าวัง

เริ่นเซวียนเอ๋อร์ที่เฝ้าฮ่องเต้และไท่จื่อ พอได้ยินว่าผิงหนานอ๋อง สีหน้าเย็นชาลงทันที

นับจากวันที่ได้รู้ว่าเสด็จอาเก้าโดนกู่ เริ่นเซวียนเอ๋อร์ก็สงสัยผิงหนานอ๋องแล้ว

หากมิใช่หยุนถิงห้ามไว้ ให้นางอย่าวู่ว่าม เริ่นเซวียนเอ๋อร์คงพุ่งไปจวนผิงหนานอ๋องเค้นถามผิงหนานอ๋องแล้ว

เสด็จอาเก้าจงรักภักดีต่อเสด็จพ่อยิ่งนัก ยิ่งต้องมาขี้โรคเช่นนี้เพราะปราบกบฏภายใน แต่ไม่คิดเลยว่าผิงหนานอ๋องจะอาศัยจังหวะวางยาพิษเสด็จอาเก้า หลายปีมานี้เสด็จอาเก้าอยู่มาได้อย่างไรกัน เริ่นเซวียนเอ๋อร์รู้ดียิ่งกว่าใครทั้งนั้น

สงสาร แต่ก็ทำอะไรไม่ได้