จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 694

"พ่อบ้าน ให้คนไปเตรียมงานเลี้ยงโดยเร็ว คืนนี้ฉลองกันสักหน่อย!" จวินหย่วนโยวกล่าว

“ขอรับ!” พ่อบ้านรีบออกไปอย่างยิ้มแย้ม

เมื่อเห็นคนอื่นต่างก็มาดูจวินซื่อจื่อน้อยกับจวิ้นจู่น้อย ต่างก็ดีใจยิ่งนัก ดีมากเลย จวนซื่อจื่อมิได้ครึกครื้นเช่นนี้มาหลายปีแล้ว

ต่างแต่ซื่อจื่อเฟยเกิดเรื่อง ทั่วทั้งจวนซื่อจื่อก็เต็มไปด้วยความอึมครึม โศกเศร้า เป็นเวลากว่าสองปีเต็มๆ ตอนนี้ซื่อจื่อเฟยกลับมาแล้ว แถมยังพาลูกสองคนกลับมาด้วย ซึ่งทำให้บรรยากาศของจวนซื่อจื่อเปลี่ยนไปอย่างมากเลยในทีเดียว

“ยังมัวยืนทำอะไรกัน รีบไปหลังครัวทำของกินให้จวินซื่อจื่อน้อยพวกเขาสิ” พ่อบ้านเร่ง

"ได้เลย!" คนรับใช้เต็มไปด้วยความกระตือรือร้น และตรงไปที่หลังครัว

“ซื่อจื่อเฟย!” ม่อเซิงตะโกนอย่างตื่นเต้น น้ำตาไหลอาบแก้ม ในมือยังถือช้อนไว้หนึ่งอัน

หยุนถิงมองดูเขา สองปีไม่เจอ ม่อเซิงสูงขึ้นเยอะมาก ใบหน้าดูหล่อมากขึ้น ผิวก็ขาวใสขึ้น

ในขณะนี้ เขากำลังร้องไห้อย่างเงียบๆ ให้กับหยุนถิง ทำเอาหยุนถิงทุกข์ใจยิ่งนัก รีบเข้าไปกอดม่อเซิง

“ร้องไห้ทำไม ข้ากลับมาแล้วนี่นา ข้าสบายดี”

"ซื่อจื่อเฟยท่านยังมีชีวิตอยู่ดีมากเลย ข้ารู้ว่าท่านต้องกลับมาอย่างแน่นอน ข้ารอท่านอยู่เสมอ" ม่อเซิงน้ำตาไหลอย่างเศร้าโศก

จวินเสี่ยวเทียนกับจวินเสี่ยวเหยียนเห็นแม่กอดคนอื่น ก็รีบวิ่งมา "ท่านแม่ กอด!"

จากนั้นหยุนถิงจึงค่อยปล่อยม่อเซิง "ม่อเซิง นี่คือเสี่ยวเทียน เสี่ยวเหยียน คนนี้คือพี่ม่อเซิง ต่อไปก็เป็นพี่ชายของพวกเจ้า!"

เมื่อฟังการแนะนำของหยุนถิงแล้ว น้ำตาของม่อเซิงก็หลั่งออกมา

ตั้งแต่วินาทีที่ซื่อจื่อเฟยช่วยชีวิตเขา ก็ไม่เคยดูหมิ่นเขามาก่อนเลย นางไม่พูดตัวเองก็ดูออก แต่นางกลับแนะนำอย่างเคร่งขรึมเช่นนี้ ยังบอกว่าตัวเองเป็นพี่ชายของพวกเขา ม่อเซิงซษบซึ้งยิ่งนัก

ในขณะนี้ เขาสาบานในใจว่าจะดูแลจวินซื่อจื่อน้อยกับจวิ้นจู่น้อยเป็นอย่างดีไปตลอดชีวิต จะปกป้องด้วยชีวิตของตัวเอง

หลายปีต่อมา ทั้งสี่แว่นแคว้นเกิดกระแสคลื่นโหมซัดสาด กองกำลังนับไม่ถ้วนจากแคว้นที่อยู่ฝั่งตรงข้ามทะเลหลั่งไหลเข้ามา จวนซื่อจื่อก็รุ่งเรืองและตกต่ำไปหลายครั้ง ม่อเซิงก็ได้ปกป้องพวกเขาอย่างสุดความสามารถเหมือนที่สาบานไว้ในวันนี้

“พี่ชาย พี่ชาย!” จวินเสี่ยวเหยียนตะโกนอย่างมีความสุข

ม่อเซิงตื่นเต้นจนไม่รู้จะพูดอะไรดี ดังนั้นจึงได้แต่พยักหน้าอย่างแรง

"เสี่ยวเหยียนชอบเจ้ามาก ไปเล่นกับพวกเขาเถอะ" หยุนถิงกล่าว

“ขอรับ!” ม่อเซิงพาเด็กน้อยทั้งสองไปเล่น

"ม่อเซิงเป็นเด็กดี สองปีนี้รอเจ้าอยู่ในจวนซื่อจื่อมาโดยตลอด การบ้านก็ทำได้ขยันและพยายามกว่าในอดีต" จวินหย่วนโยวกล่าว

"คนที่ข้าเลือกนะ ไม่เลวแน่นอนอยู่แล้ว"

"พี่ใหญ่ พี่ใหญ่!" หยุนซูกับซูชิงโยวเดินเข้ามา ในอ้อมแขนของซูชิงโยวยังอุ้มเด็กอายุเจ็ด แปดเดือนไว้

"พี่ใหญ่เจ้ากลับมาแล้วดีมากเลย ข้าได้ยินข่าวก็รีบมาเลย" หยุนซูตื่นเต้นจนขอบตาแดง

"ใช่นะสิหยุนถิง เจ้าไม่เป็นอะไรดีมากเลย สองปีนี้ทำเอาในบ้านเป็นห่วงแย่เลย" ซูชิงโยวก็ยิ่งดูกังวลยิ่งนัก

วันนี้นางอุ้มลูกไปหาหยุนซูที่ร้านปิ้งย่าง เมื่อได้ยินข่าว ทั้งสองก็รีบมาทันทีเลย

"อย่ากังวลไปเลย ข้าสบายดี นี่คือหลานชายตัวน้อยของข้า ขอข้าดูหน่อย เหมือนพี่ใหญ่มากเลย" หยุนถิงรับอุ้ม

ในขณะที่กำลังพูด หยุนไห่เทียนก็พาหยุนเสี่ยวลิ่วกับจิ่งไป๋วิ่งเข้ามา "ถิงเอ๋อร์!"

“พี่ใหญ่!” หยุนเสี่ยวลิ่วกับจิ่งไป๋ตะโกน แล้ววิ่งไปกอดหยุนถิง

"เสี่ยวลิ่ว จิ่งไป๋ พวกเจ้าสูงขึ้นไม่น้อยเลย ดีมาก!"

เด็กทั้งสองสูงกว่าเมื่อก่อนมาก ร่างกายก็แข็งแรงขึ้นไม่น้อย ผิวคล้ำและดูองอาจผึ่งผาย แค่ดูก็รู้ว่าปกติอยู่ในค่ายได้ฝึกฝนอย่างหนัก