จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 70

"เอะอะโวยวายอะไร เพียงแค่ยุงกัดเท่านั้น ท่านกรีดร้องเกินจริงเช่นนี้ ซื่อจื่อจะคิดว่าข้าทำอะไรเจ้า" หยุนถิงเบ้ปาก

"ยัยเด็กบ้า ตอนที่เจ้าจะลงมือทำไมถึงไม่บอกห่อน?" ท่านลั่วโอดครวญ

"ข้าเรียกว่าลงมือทีเผลอ หากบอกท่านไป ท่านจะไม่กลัวหรอกหรือ"

"กลัว ใครกลัว ข้ารักษาคนมามากมายขนาดนั้น-----" ท่านลั่วกำลังคุยโม้อยู่ ก็เห็นหยุนถิงนำของมากมายจากที่ไหนไม่รู้มาวางบนโต๊ะ ซึ่งทั้งหมดนี้เขาไม่เคยเห็นมัน

"สิ่งเหล่านี้คืออะไร?"

"เป็นเครื่องมือที่จะผ่าตัดให้ท่าน เพื่อเอาลูกธนูออกให้ท่าน และไม่ว่าจะเห็นอะไรก็อย่าได้พูดออกไป หากไม่ใช่ว่าตะขอสองชั้นนี้ยากลำบากเกินไป ต้องติดตามปฏิกิริยาตอบสนองของท่านทุกเวลา ข้าก็จะแทงเข็มเพียงเข็มเดียวให้ท่านสลบไปเลย" หยุนถิงทำเสียงไม่พอใจ

ท่านลั่วสนใจที่จะโต้เถียงกับนางเสียที่ไหน เขาเป็นคนบ้าเรื่องการแพทย์ ฉะนั้นดวงตาทั้งสองข้างของท่านลั่วจึงพิจารณาอยู่กับสิ่งของเหล่านั้น นั่นคือสิ่งที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน ส่วนหยุนถิงพูดอะไรนั้น เขาไม่ได้ฟังเสียด้วยซ้ำ

หยุนถิงหาชั้นวางของ มาแขวนนำเกลือ จากนั้นให้น้ำเกลือต้านการอักเสบและบรรเทาความเจ็บปวดแก่ท่านลั่ว

ทันทีที่เข็มแทงเข้าไปในเส้นเลือด ก็มีอาการเจ็บแปลบๆ แต่ก็หายไปในพริบตา

เมื่อเห็นหยดของเหลวไหลเข้าสู่เส้นเลือดของตนเอง ท่านลั่วก็ตกตะลึง : "ยัยเด็กอัปลักษณ์ นี่มันคืออะไร?"

"เพื่อต้านการอักเสบและบรรเทาความเจ็บปวดให้ท่าน มือของท่านต้องวางอยู่อย่างนี้ อย่าขยับเคลื่อนไหวเด็ดขาด และห้ามยกขึ้นด้วย มิฉะนั้นเลือดจะไหลย้อนกลับ" หยุนถิงอธิบาย

ครั้งนี้ท่านลั่วไม่สงสัยและตะโกนโวยวายเหมือนครั้งก่อน เขามองสิ่งของบนมืออย่างเงียบๆ รู้สึกได้ถึงของเหลวเย็นที่ไหลเข้าสู่ร่างกายของตนเอง รู้สึกแปลกใหม่อย่างมาก

หยุนถิงยื่นมือออกไปหยิกไหล่ของเขาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าท่านลั่วไม่มีการตอบสนองใดๆ เพียงแค่จ้องมองอุปกรณ์ทางการแพทย์เหล่านั้น นางก็รู้เลยว่ายาชาได้ผลแล้ว

อันดับแรกนางเอาผ้าพันแผลจุ่มเบตาดีนเพื่อช่วยทำความสะอาดบาดแผลให้แก่เขา เช็ดให้แห้ง และยังฆ่าเชื้อแหนบและมีดอีกครั้ง จากนั้นก็นำมีดไปตัดเนื้อส่วนที่เปื่อยเหล่านั้นออก หนีบตะขอคู่ที่อยู่บนไหล่ และมืออีกข้างหนึ่งก็ดึงมันออกมาอย่างรวดเร็ว

การกระทำดูชำนาญ เฉียบขาดและประณีต เสร็จสิ้นในคราวเดียว ไม่นานลูกธนูถูกดึงออกมาเสียแล้ว

เสียงดัง"แกร๊ก!" ลูกธนูถูกโยนไปบนโต๊ะที่อยู่ข้างๆ

ท่านลั่วจึงได้สติกลับมา มองไปที่ไหล่ทางด้านนั้นอย่างตกตะลึง : "ยัยเด็กอัปลักษณ์ เจ้าดึงมันออกมาแล้วหรือ?"

"ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะ?" หยุนถิงเอ่ยถาม รีบช่วยจัดการบาดแผล ฆ่าเชื้อ ใส่ยา พันแผลให้

ในชั่วขณะท่านลั่วก็รู้สึกคาดไม่ถึง : "นี่มันเร็วเกินไปหรือเปล่า แม้แต่ข้าหากจะดึงลูกธนูออก ก็จะต้องใช้เวลานาน ไม่ใช่สิ ทำไมข้าถึงไม่รู้สึกเจ็บปวดที่ไหล่เลยล่ะ?"

"ข้าใช้ยาชากับท่าน เป็นยาชาเฉพาะที่ ฉะนั้นท่านจึงไม่รู้สึกเจ็บปวดที่ไหล่ แต่ร่างกายส่วนอื่นยังสามารถขยับเคลื่อนไหวได้ ถ้าหากว่าเป็นยาชาทั่วร่างกาย แม้กระทั่งพูดท่านก็ไม่สามารถพูดได้ ลูกธนูนี้เป็นการบาดเจ็บเล็กน้อย ใช้ยาชาเฉพาะที่ก็เพียงพอแล้ว" หยุนถิงอธิบาย

"ยาชาเฉพาะที่?" ท่านลั่วตกใจจนพูดไม่ออก

เดิมทีเขามองว่าหยุนถิงยังเด็กเกินไป อีกทั้งยังอัปลักษณ์เช่นนี้ คิดว่านางแค่มีพรสวรรค์เท่านั้น คาดไม่ถึงว่าจะมีทักษะทางการแพทย์ขนาดนี้ และยังรู้จักการวางยาชาด้วย