จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 69

"ด้วยคำพูดนี้ของซื่อจื่อแล้ว การที่ข้ามาครั้งนี้ก็ไม่เปล่าประโยชน์" หมอยมบาลท่านลั่วเจ็บปวดจนแยกเขี้ยวยิงฟัน สีหน้าซีดเผือด

"หลิงเฟิง ไปเชิญหมอมาเดี๋ยวนี้ บาดแผลของท่านลั่วจำเป็นจะต้องจัดการทันที" สีหน้าของจวินหย่วนโยวเคร่งขรึม ดูเป็นกังวลอย่างมาก

"ขอรับ" หลิงเฟิงกำลังจะออกไป

บาดแผลที่ไหล่ แม้แต่หมอยมบาลก็จนปัญญาที่จะจัดการบาดแผลของตนเอง

"คาดไม่ถึงเลยจริงๆ ข้าช่วยเหลือคนเจ็บป่วยมาตลอดชีวิต แต่เมื่อถึงคราวตนเองกลับรักษาตนเองไม่ได้" ท่านลั่วกล่าวอย่างทอดถอนใจ

"เดี๋ยว หลิงเฟิงรีบไปเชิญฮูหยินมา ทักษะทางการแพทย์ของฮูหยินดีกว่าหมอทั่วไปอีก" จู่ๆ จวินหย่วนโยวก็เอ่ยปากออกมา

"ขอรับ" หลิงเฟิงรรบออกไป

ท่านลั่วมองอย่างสงสัย : "ฮูหยิน เจ้าแต่งงานตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมข้าถึงไม่รู้ล่ะ?"

จวินหย่วนโยวเขินอายเล็กน้อย : "เรื่องมันเป็นเหตุสุดวิสัย พูดไปก็จะยาว วันหลังจ้าค่อยบอกกับท่านอีกทีก็แล้วกัน"

"สามารถทำให้เจ้าแต่งงานด้วยได้ ดูเหมือนว่าจะค่อนข้างมีความสามารถเลยทีเดียว ข้าเองก็อยากจะรู้เช่นกัน ว่าผู้หญิงแบบไหนที่จะเข้าตาเจ้าได้" ท่านลั่วอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งขึ้น

ทางด้านนี้ หยุนถิงยกโยเกิร์ตไปที่ห้องหนังสือ ก็หาจวินหย่วนโยวไม่เจอ ไปที่ห้องพัก ก็ไม่เจอคนเช่นกัน

"ซื่อจื่อไปไหนนะ?" หยุนถิงบ่นพึมพำ

จู่ๆ หลงเอ้อก็ปรากฏตัว : "ฮูหยิน ซื่อจื่อไปที่ป่าไผ่ด้านหลังจวนขอรับ"

"อ้อ ทำไมจู่ๆ เขาถึงไปที่ป่าไผ่ล่ะ? ได้รับบาดเจ็บหรือไม่สบายรึ?" สีหน้าของหยุนถิงเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

"ไม่ใช่ซื่อจื่อ แต่เป็นหมอยมบาลขอรับ เดิมทีแล้วหมอยมบาลอีกครึ่งเดือนจึงจะกลับมา แต่จู่ๆ ก็เจอกับการซุ่มโจมตีระหว่างทาง เขาถูกองครักษ์เงามังกรช่วยเอาไว้ แต่ร่างกายได้รับบาดเจ็บสาหัส ซื่อจื่อจึงรีบไปดูทันทีขอรับ" หลงเอ้อตอบกลับ

ซื่อจื่อพาฮูหยินไปที่ป่าไผ่ แสดงให้เห็นว่าท่านมองฮูหยินเป็นคนกันเองแล้ว อย่างไรเสียที่ป่าไผ่นอกจากท่านลั่วแล้ว หยุนถิงก็เป็นคนที่สองที่ถูกพาไปที่นั่น ดังนั้นหลงเอ้อจึงไม่ได้ปิดบังใดๆ

"หมอยมบาล ที่เป็นเจ้าของห้องยานั่นนะหรือ?" หยุนถิงเอ่ยถาม นางเคยได้ยินจวินหย่วนโยวพูดเอาไว้

"ใช่แล้วขอรับ"

"ฮูหยิน ซื่อจื่อเชิญท่านไปที่ป่าไผ่หลังจวน รีบตามข้าไปเถิด" หลิงเฟิงเข้ามาอย่างรวดเร็ว

"ได้เลย" หยุนถิงนำสลัดผลไม้ในมือส่งให้หลงเอ้อ

หลงเอ้อรับมันด้วยมือทั้งสองข้างอย่างตื่นเต้นดีใจ : "ขอบคุณฮูหยิน" ลาภปากเขาอีกแล้ว

หยุนถิงตามหลิงเฟิงตรงไปที่ป่าไผ่ เมื่อเข้าไปในห้องก็เห็นจวินหย่วนโยว และยังมีชายชราผมขาวที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา ดูท่าทางใจดีมีเมตตา สีหน้าซีดเผือดเล็กน้อย ริมฝีปากบางไม่มีสีเลือด ที่ไหล่เปื้อนไปด้วยเลือด

"ซื่อจื่อ"

"รบกวนเจ้าช่วยจัดการบาดแผลของท่านลั่วหน่อยนะ" จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

"ได้สิ" หยุนถิงเดินเข้ามา

แต่ท่านลั่วกลับมีสีหน้ารังเกียจ : "โอ้พระเจ้า เจ้าหนูจวิน อย่าบอกนะว่านี่คือภรรยาที่เจ้าแต่งงานด้วย หน้าตาอัปลักษณ์ขนาดนี้ ใบหน้าก็ดำเป็นเถ้าถ่าน สายตาเจ้าช่างแย่เหลือเกิน ข้ายังคิดว่าจะสวยปานนางฟ้าเสียอีก"

หยุนถิงกำลังจะช่วยเขาตรวจดูบาดแผล สีหน้าก็เย็นชาลงมาทันที : "หน้าตาอัปลักษณ์แล้วยังไง มันไม่ใช่ความผิดของข้า ร่างกายได้รับผิวพรรณมาจากพ่อแม่ ข้าไม่สามารถควบคุมมันได้ อีกอย่างหนึ่งซื่อจื่อของข้าก็ชอบข้าที่เป็นเช่นนี้ ท่านออกความเห็นไปก็ไร้ประโยชน์"