จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 705

“ซื่อจื่อเฟย นางแค่น่ากลัวที่ไหนกัน อสุรกายชัดๆ! โชคดีที่ข้าหัวไวกระโดดลงน้ำได้ทัน ถึงไม่ถูกพบเข้า ฮัดเช้ย!” หลงเอ้อร์พูดพลางจามออกมาอีกครั้ง

หยุนถิงหลุดหัวเราะพรืด “ไม่คิดเลยจริงๆว่า องครักษ์เงามังกรที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดินจะมากลัวสตรีผู้หนึ่ง”

“ซื่อจื่อเฟยท่านอย่าล้อข้าสิ มันง่ายนักรึ” หลงเอ้อร์โอดครวญ

“เอาล่ะ รีบไปเปลี่ยนชุดซะ หากไม่สบายไปแล้วแพร่เชื้อมาให้ซื่อจื่อเฟยกับลูกๆ ข้าเอาเรื่องเจ้าแน่!” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงเย็น

“ขอรับ!” หลงเอ้อร์มุดเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว

จวินหย่วนโยวเดินเข้ามาจูงมือหยุนถิง ทั้งสองคนนั่งอยู่ที่หัวเรือ มองไปไกล ไม่มีใครพูดอะไร

เรือแล่นถึงท่า จวินหย่วนโยวก็พาหยุนถิงกลับ เพราะลูกทั้งสองอยู่ที่จวน จะออกไปนานจวินหย่วนโยวก็ไม่วางใจ

จวนซื่อจื่อ

พอหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเข้าจวน ก็เห็นจวินเสี่ยวเหยียนวิ่งเข้ามาหาด้วยขาเล็กสั้น “ท่านแม่ ท่านแม่ อุ้มๆ!”

หยุนถิงอุ้มเด็กน้อยขึ้นทันที “เสี่ยวเหยียนคิดถึงท่านแม่แล้วใช่ไหม แม่ก็คิดถึงเจ้า”

จวินเสี่ยวเหยียนจูบแก้มหยุนถิง หัวเราะร่วนขึ้นมา “คิดถึงท่านแม่!”

“ฮะฮะ เจ้านี่นะ”

“ท่านแม่ ท่านอามา!” จวินเสี่ยวเหยียนมองไปทางโม่เหลิ่งเหยียน

พอโม่เหลิ่งเหยียนได้ยินว่าหยุนถิงกลับมา คิดว่าเมื่อวานนางเหนื่อยมาก เลยไม่ได้ส่งนังหนูข้ามมา

“หลายวันนี้ที่เสี่ยวเหยียนอยู่กับข้า ทุกอย่างเรียบร้อย นางว่านอนสอนง่าย พอได้ยินว่าเจ้ากลับมาแล้ว ข้าก็เลยส่งนางกลับมา” โม่เหลิ่งเหยียนตอบ

“ขอบคุณมาก!” หยุนถิงซาบซึ้ง

เพราะจวินเสี่ยวเหยียนไม่ได้หาใครก็ได้ ถ้าเด็กน้อยอาละวาดขึ้นมา ก็จัดการได้ยากเหมือนกัน

“ไม่ต้องเกรงใจ”

สีหน้าจวินหย่วนโยวบูดบึ้งยิ่งนัก ยัยหนูนี่ไม่ต้องลักพาตัว ก็ยอมไปหาโม่เหลิ่งเหยียนเอง เขาสงสัยจริงๆว่าจวินเสี่ยวเหยียนเป็นลูกสาวตนจริงหรือไม่

แน่นอน เรื่องนี้จวินหย่วนโยวมั่นใจมาก เพียงแต่นังหนูนี่ดูจะชอบโม่เหลิ่งเหยียนเกินไปแล้ว มันทำให้พ่ออย่างเขาหึง

แต่เห็นแค่ที่ลูกสาวมีความสุขขนาดนี้ จวินหย่วนโยวเลยไม่ถือสาละ

“ขอบคุณซวนอ๋องมากที่ช่วยดูแลเสี่ยวเหยียนในหลายวันนี้ คืนนี้อยู่ทานอาหารเย็นที่จวนซื่อจื่อเถอะ” จวินหย่วนโยวบอก

“ได้!” โม่เหลิ่งเหยียนรับปากทันที

หากเป็นเมื่อก่อน โม่เหลิ่งเหยียนรับปากอยู่ต่อก็เพื่อยั่วโมโหจวินหย่วนโยว แต่ตั้งแต่มีจวินเสี่ยวเหยียน โม่เหลิ่งเหยียนก็ชอบเด็กน้อยคนนี้จากใจจริง

เขาเองก็ไม่รู้ว่า ทั้งๆที่เด็กน้อยคนนี้เจอกับตนไม่กี่ครั้ง ทำไมถึงได้ชอบตนเช่นนี้ แต่พอเห็นใบหน้าน้อยน่ารักของนางแล้ว หัวใจที่เย็นเยียบของโม่เหลิ่งเหยียนพลันอบอุ่นขึ้นมา

“คืนนี้ข้าเข้าครัว ข้าเรียนอาหารใหม่ๆจากทุ่งหญ้ามา ให้ทุกคนชิมกันหน่อยเลยละกัน!” หยุนถิงบอก

พอทุกคนได้ยินว่าซื่อจื่อเฟยจะเข้าครัว ก็พากันยินดียิ่งนัก ฝีมือทำอาหารของซื่อจื่อเฟยเรียกได้ว่าเยี่ยมยอดนัก คืนนี้มีลาภปากอีกแล้ว

พ่อบ้านกำลังจะให้คนไปเตรียมวัตถุดิบ ซูกงกงก็มาด้วยตัวเอง

“คืนนี้ฮ่องเต้จัดงานเลี้ยงในวัง เพื่อต้อนรับองค์หญิงรองและองค์หญิงสี่แห่งแคว้นเป่ยลี่ ขอจวินซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยเข้าร่วมให้ได้ ซวนอ๋องก็อยู่ด้วยดียิ่งนัก ข้าจะได้ไม่ต้องไปจวนซวนอ๋องแล้ว ฝ่าบาทให้ท่านไปร่วมด้วย” ซูกงกงบอก

“เลือกเวลาได้ดีจริงๆ” โม่เหลิ่งเหยียนเบ้ปากบอก

นานทีหยุนถิงจะเข้าครัว แต่เขาก็ไม่กล้าขัดรับสั่งฮ่องเต้ อึดอัดใจจริงๆ

“มื้อนี้ติดไว้ก่อน ครั้งหน้าค่อยเชิญซวนอ๋อง” หยุนถิงบอก

“ได้”