จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 717

โม่ฉือหานที่หมดสติอยู่บนพื้น ทั้งเนื้อทั้งตัวเหมือนกับหมูที่ตายไปแล้ว ไม่ขยับเขยื้อนแม้เพียงนิด

หยุนเสี่ยวลิ่วเตะจนเหนื่อยแล้วค่อยหยุด พร้อมพูดขึ้นว่า “เสี่ยวอันจื่อ เอายาโอสถของเจ้าให้เขากินหนึ่งเม็ด ถือว่าเป็นการให้หมู เดี๋ยวเขาจะเสียเลือดมากจนเป็นไข้ แล้วตายอยู่ที่นี่จะวุ่นวาย”

“ได้” เสี่ยวอันจื่อรีบเอายาโอสถ ที่หยุนถิงให้ก่อนหน้านี้ออกมา แล้วยัดใส่ปากเขาโม่ฉือหานหนึ่งเม็ด

คืนนี้ พวกหยุนไห่เทียนก็ไม่ได้จากไปแล้ว ใช่ว่าเป็นห่วงโม่ฉือหาน แต่กลัวเขาตาย พวกเขาก็จะไม่สามารถทรมานพวกเขาอีก

จนเมื่อฟ้าสว่าง โม่ฉือหานไม่ได้มีไข้ สีหน้าที่ขาวซีดก็ดีขึ้นมาก พวกหยุนไห่เทียนค่อยถอยไปตรงที่ลับ

เมื่อโม่ฉือหานฟื้นขึ้นมา ก็วันที่สองแล้ว เมื่อเขาลืมตามองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นมีใคร เนื้อตัวปวดเมื่อยอย่างรุนแรง เสื้อผ้าเปื้อนไปด้วยเลือดและฝุ่นดิน ค่อยคิดได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน

เขาโกรธโมโหจนยกกำปั้นทุบพื้น บังเอิญไปทุบโดนบนก้อนหิน เจ็บปวดจนโม่ฉือหานขมวดคิ้วแน่น

คนชุดดำที่ลอบทำร้ายเขาเมื่อวานคนนั้นเป็นใครกันแน่ เขาจะต้องสืบให้รู้ชัดเจน แล้วเอาคืนเป็นสิบเท่าร้อยเท่า

โม่ฉือหานไม่ได้โง่ รีบเรียกองครักษ์มาแลกยาโอสถ เสื้อผ้า อาวุธ แล้วก็ของกินให้กับเขา กินอิ่มท้องแล้ว ก็พกอาวุธออกเดินทางต่อ

พวกคนที่ติดตามมาด้วยนั้นไม่เห็นแล้วทั้งหมด เห็นได้ชัดว่าทุกคนที่ลอบทำร้ายนั้นฆ่าตายหมดแล้ว เป็นไปได้ว่าตอนนี้เหลือเพียงเขาตัวคนเดียว แต่เขาไม่ยอมแพ้เด็ดขาด เขาเป็นถึงเทพสงครามของแคว้นต้าเยียน

ส่วนหยุนถิงที่อยู่ด้านนอกป่า ได้ยินว่าคนของทีมสามตกรอบอย่างต่อเนื่อง นับดูจำนวนคนแล้วก็มากพอสมควร

มือข้างหนึ่งของจวินหย่วนโยวโอบกอดหยุนถิงไว้ มืออีกข้างหนึ่งกอดจวินเสี่ยวเทียนไว้ แขนทั้งสองข้างเป็นเหมือนดั่งหมอน

“ถิงเอ๋อร์ เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?” จวินหย่วนโยวเห็นหยุนถิงเหม่อลอยไม่พูดไม่จา จึงถามขึ้นมา

“ข้ากำลังคิดอยู่ว่า ตอนนี้หลีอ๋องน่าจะอยู่ตัวคนเดียว” หยุนถิงพูดตอบ

“ล้วนเป็นเพราะเขาทำตัวเองทั้งนั้น” จวินหย่วนโยวไม่สงสารเลยสักนิด

“พูดก็ถูก เวลาแบบนี้สามารถเห็นได้ถึงความสามัคคีของทีม ยิ่งสามารถทำให้เห็นว่าสามารถได้ใจคนไหม”

“วันนี้อยากทำอะไร?” จวินหย่วนโยวถามขึ้นมา

“ซื่อจื่อ ที่นี่มีอะไรสนุกไหม?”

“ที่นี่ล้วนเป็นที่ฝึกฝนของค่ายทหาร เป็นป่าไม้กว้างใหญ่ ลักษณะภูมิศาสตร์ซับซ้อน มีนก มีสัตว์ดุร้าย ยังมีแม่น้ำ สามารถย่างไก่ย่างปลาต่างๆ”

หยุนถิงขมวดคิ้วพูดขึ้นว่า “งั้นก็ไม่มีอะไรน่าสนุก เรามันหลอกล่อคนจะดีกว่า สร้างกับดักดีไหม?”

“ดี แล้วแต่เจ้าทุกอย่าง ขอเพียงเจ้ามีความสุขก็พอ” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นมาอย่างรักใคร่

“โม่หลานกับเฉินอ๋องเหมาะสมกันจริงๆ แต่สองคนนี้ยังต้องการโอกาส งั้นเราสองคนมาแข่งกัน ใครสามารถทำให้ทั้งสองคนได้ครองคู่กัน ถือว่าเป็นผู้ชนะ เป็นไง?” หยุนถิงพูดเสนอขึ้นมา

จวินหย่วนโยวอยากพูดว่า นอกจากหยุนถิงกับลูกสองคน คนอื่นได้ครองคู่กันหรือไม่นั้นไม่เกี่ยวอะไรกับเขา แต่มองดูท่าทีตื่นเต้นและรอคอยของหยุนถิง เขาก็ปฏิเสธไม่ลง

“ได้ แล้วแต่เจ้า”

“งั้นข้าต้องคิดให้ดี จะช่วยให้พวกเขาสองคนครองคู่กันได้อย่างไร” หยุนถิงเอนพิงแขนของจวินหย่วนโยว แล้วก็ครุ่นคิด

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน จวินหย่วนโยวได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของนาง หว่างคิ้วแฝงไปด้วยความจนใจกับรักใคร่

ดูนางสิ คิดหาวิธีจนหลับไปแล้ว คงเป็นเพราะเมื่อวานเหนื่อยอย่างมาก

จวินเสี่ยวเทียนส่งเสียงต่ำสองที จวินหย่วนโยวยื่นมือไปลูบ เจ้าลูกคนนี้ถึงแม้จะสวมผ้าอ้อมที่แม่ของเขาทำให้ แต่ก็ยังทำให้ผ้าห่มเปียก คงเป็นเพราะเมื่อคืนดื่มน้ำเยอะเกินไป

จวินหย่วนโยวรีบยืนอุ้มเขาขึ้นมา เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา แล้วก็เปลี่ยนผ้าปูที่นอน

จวินเสี่ยวเทียนก็ถูกเคลื่อนไหวจนตื่นขึ้นมา ตอนนี้เป็นช่วงเช้าแล้ว เจ้าเด็กน้อยก็หิวแล้ว

“พ่อ หิว ท้องท้องหิว” จวินเสี่ยวเทียนพูดขึ้นมา