จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 721

จวินหย่วนโยวก้าวเดินราวกับบิน มุ่งตรงไปข้างใน กลุ่มคนลาดตระเวนผ่านมาพอดี พวกเขาติดตามด้านหลังกลุ่มคนลาดตระเวนไปทันที

รั่วจิ่งหันไปมองดูหนึ่งในทหารคนหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “สหาย เด็กที่เจ้าสำนักพากลับมาในวันนี้ เราต้องเฝ้าไว้ให้ดี ห้ามให้เกิดเรื่องใดๆ เด็ดขาด”

คนชุดดำสวมชุดสีดำด้านข้าง รีบพูดตอบขึ้นมาว่า “เจ้าพูดถูก เด็กคนนั้นไม่ธรรมดา เจ้าสำนักให้หลิวเหิงเฝ้าไว้ เราก็ต้องคอยระวังไว้ด้วย”

“เจ้าพูดถูก” รั่วจิ่งพูดตอบ

คนคนนั้นก็ไม่คิดอะไรมาก ตรวจลาดตระเวนต่อไป

ต่อมาพวกจวินหย่วนโยว ฉวยโอกาสตอนที่กลุ่มลาดตระเวนเลี้ยวตรงมุม รีบหลบไปด้านข้าง แล้วรีบออกมาหา

คนทำงานคนหนึ่งกำลังถืออาหารไปยังสถานที่หนึ่ง ดวงตาดำของจวินหย่วนโยวหรี่ลง กลางค่ำกลางคืนจู่ๆ ก็เอาของกินไปให้ หรือว่าจะนำไปให้เสี่ยวเทียน?

เขารีบพาคนตามไป ในใจหวั่นเกรงอย่างมาก

“พวกเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ” เสียงเยือกเย็นชาดังขึ้นมา ซึ่งก็คือรองเจ้าสำนักของสำนักสิ้นรัก

พวกจวินหย่วนโยวรีบหยุดฝีเท้า แต่ไม่ได้หันหน้าไป

สีหน้ารองเจ้าสำนักแสดงถึงความสงสัย เดินไปหาพวกเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่เฝ้าอยู่ข้างนอกดีๆ ใครให้พวกเจ้าเข้ามาข้างใน?”

เขากำลังเดินเข้าไปใกล้ ยังไม่ทันได้พูดอะไรอีก มีดสั้นในมือหลิงเฟิงก็จ่อตรงคอของเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “หลิวเหิงกับเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน?”

รองเจ้าสำนักสะดุ้ง หันมามองอย่างระแวดระวัง พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเจ้าเป็นใคร?”

“ไม่ต้องพูดมาก หากยังไม่บอกข้าจะฆ่าเจ้า” มีดสั้นในมือหลิงเฟิงทำเป็นออกแรง

มีดสั้นแทงขอของรองเจ้าสำนัก ความเจ็บปวดไปถึงใจมากล้ำกราย เลือดสีแดงก็ไหลออกมา

“อ้าก ไว้ชีวิตข้าด้วย ข้าบอก พวกเขาอยู่ในห้องขังของสำนักสิ้นรัก ข้าพาพวกไป” รองเจ้าสำนักรีบร้องขอชีวิต

“หากเจ้าเล่นตุกติก ข้าจะตัดหัวเจ้าทิ้ง” หลิงเฟิงพูดข่มขู่

รองเจ้าสำนักตกใจอย่างมาก รีบพาพวกเขาไปทันที

และแล้ว จวินหย่วนโยวก็มองเห็นจวินเสี่ยวเทียนนอนอยู่บนเตียง อาจเป็นเพราะเหนื่อยมากแล้ว ถึงได้นอนหงายไปเสียแบบนั้น บนตัวไม่มีผ้าห่ม

ส่วนชายวัยกลางคนด้านข้าง น่าจะเป็นหลิวเหิง เขากำลังเช็ดดาบอยู่ ไม่ได้สนใจจวินเสี่ยวเทียนที่อยู่ด้านหลัง

เห็นลูกชายตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ จวินหย่วนโยวเจ็บปวดใจอย่างมาก เส้นเอ็นตรงหน้าผากกระตุกนูนขึ้น

“เด็กคนนั้นคือคนที่พวกเจ้าตามหา ตอนนี้ปล่อยข้าได้หรือยัง” รองเจ้าสำนักพูดขึ้นมาด้วยเสียงเบา มือกลับลูบไปที่ค่ายกลด้านข้าง

หลิงเฟิงกำลังจะปล่อยเขา จู่ๆก็มีลูกศรมากมายพุ่งมาหาพวกเขา

“ไปตายเสียเถอะ” รองเจ้าสำนักพูดขึ้นมาอย่างโหดเหี้ยม กำลังจะฉวยโอกาสหลบหนีไป หลงยีชักดาบแทงหน้าอกเขาจากด้านหลัง รองเจ้าสำนักตายคาที่ทันที

ส่วนหลิวเหิงที่อยู่ข้างในได้ยินความเคลื่อนไหว แล้วก็เห็นคนชุดดำพุ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน กำลังจะหันไปอุ้มจวินเสี่ยวเทียน

จวินหย่วนโยวไม่ปล่อยให้เขาได้มีโอกาส ร่างกายเคลื่อนไหวไปอย่างรวดเร็วราวฟ่าผ่า ในขณะเดียวกันก็ยกฝ่ามือทำร้ายหลิวเหิง

หลิวเหิงยังไม่ทันหลบหลีก ก็ถูกฝ่ามือจวินหย่วนโยวตบกระเด็นลอยออกไป

จวินหย่วนโยวไปที่ข้างเตียง รีบอุ้มจวินเสี่ยวเทียนขึ้นมา พร้อมร้องเรียกว่า “เสี่ยวเทียน เสี่ยวเทียน”

จวินเสี่ยวเทียนที่สะลึมสะลือค่อยลืมตาขึ้นมา เมื่อมองเห็นคนตรงหน้า ก็ร้องเรียกขึ้นมาอย่างดีใจว่า “พ่อ พ่อ”

“พ่ออยู่นี่ พ่อมาช่วยเจ้าแล้ว ล้วนเป็นเพราะพ่อไม่ดี ทำให้เจ้าต้องลำบาก พ่อจะพาเจ้ากลับไปหาแม่เดี๋ยวนี้” จวินหย่วนโยวพูดปลอบ พร้อมกอดลูกชายไว้

“แม่ แม่” จวินเสี่ยวเทียนร้องเรียก แล้วก็ร้องไห้ขึ้นมา

น้ำตาร่วงไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง จวินหย่วนโยวเห็นแล้วก็สงสารจับใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ล้วนเป็นเพราะพ่อไม่ดี พ่อไม่ได้ปกป้องเสี่ยวเทียนให้ดี”

“พ่อ พ่อ”

จวินหย่วนโยวกอดลูกชายไว้แน่น พร้อมรีบออกไป