จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 720

หยุนถิงมองดูหนอนในมือจวินเสี่ยวเหยียน นางจำได้ว่าก่อนหน้านี้เคยเห็นเสี่ยวเหยียนกับเสี่ยวเทียนเล่นอยู่ จึงรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที

“เสี่ยวเหยียน เจ้าหมายความว่า หนอนตัวนี้เจ้าเป็นคนให้เสี่ยวเทียนก่อนหน้านี้ใช่ไหม?”

“ใช่ ใช่” จวินเสี่ยวเหยียนผงกหัว

“ดังนั้น ตอนนี้เสี่ยวเทียนยังปลอดภัยอยู่ เขาสามารถปล่อยหนอนพิษกู่น้อยออกมาขอความช่วยเหลือ แสดงว่าเขายังมีชีวิตอยู่ หยุนถิงตื่นเต้นอย่างมาก”

“ต้องเป็นแบบนี้แน่ ในเมื่อหนอนพิษกู่สามารถออกมาจากทางลับได้ แสดงว่าเสี่ยวเทียนจะต้องอยู่ข้างในแน่ อีกฝ่ายไม่ได้ฆ่าเขาในทันที แสดงว่าจะต้องมีเป้าหมาย ดังนั้นเสี่ยวเทียนจึงยังไม่มีอันตราย” หัวใจที่เกร็งของจวินหย่วนโยวค่อยผ่อนคลายลง

“งั้นยังรออะไร รีบสั่งคนมาขุด” เฉินอ๋องโม่ฉือชิง รีบพูดเร่งเร้าขึ้นมา

จวินหย่วนโยวรีบสั่งพวกองครักษ์เงามังกร ไปเอาอุปกรณ์มาจากในค่ายมาขุด แต่ที่นั่นล้วนเป็นหินก้อนใหญ่ ไม่สามารถที่จะขุดได้

หลงยีเอาดินปืนออกมาอีกในจำนวนน้อย วางตรงตำแหน่งที่ไกลมาก กลัวจะส่งผลอันตรายต่อจวินเสี่ยวเทียน ทำได้เพียงระเบิดไปด้วย ขุดไปด้วย

แล้วก็ผ่านไปอีกสองวัน วันนี้เป็นวันที่สามแล้ว ก้อนหินก้อนใหญ่พวกนั้นถึงแม้จะถูกขุดออกมาแล้วมากมาย แต่ก็ยังตามหาทางรักไม่เจอ

หยุนถิงร้อนใจอย่างมาก สามวันแล้ว เสี่ยวเทียนไม่เคยห่างจากตนเองนานถึงสามวัน ไม่รู้ว่าเขามีของกินไหม มีน้ำดื่มหรือเปล่า ได้นอนหลับไหม......

“จวินหย่วนโยว หยุนถิง ในเมื่อสามวันแล้วก็ยังหาไม่เจอ บางทีพวกเราอาจจะใช้วิธีการถอยคือการเดินหน้า” โม่เหลิ่งเหยียนเดินมาพูดขึ้น

ล้วนพูดว่าคนที่อยู่ในสถานการณ์จะมองไม่ทะลุ แต่คนที่อยู่นอกสถานการณ์จะมองได้ทะลุปรุโปร่ง ตอนนี้จวินหย่วนโยวกับหยุนถิง คิดแต่จะรีบตามหาจวินเสี่ยวเทียนให้เจอ คนเป็นพ่อแม่ล้วนเป็นเช่นนี้ จึงมองข้ามความเป็นไปได้ทางด้านอื่นไป

จวินหย่วนโยวเข้าใจขึ้นมาทันที เขาหันไปมองดูหยุนถิงพร้อมพูดขึ้นว่า “ที่ซวนอ๋องพูด ก็ใช่ว่าไม่มีเหตุผล”

เฉลียวฉลาดอย่างหยุนถิง เข้าใจขึ้นมาทันที ทั้งสามคนเข้าไปวางแผนกันอยู่ในป่าไม้ด้านข้าง เมื่อกลับมาอีกครั้ง หยุนถิงมองดูหินก้อนใหญ่พวกนั้นแวบหนึ่ง หันไปอุ้มจวินเสี่ยวเหยียนแล้วเขาเดินจากไป

ไม่ได้ไปที่กระโจม แต่ไปจากค่ายทหาร กลับจวนซื่อจื่อ

จวินหย่วนโยวกับโม่เหลิ่งเหยียนก็พาคนล่าถอยไป เหลือไว้เพียงหยุนไห่เทียน นำทีมกลุ่มเล็กตามหาอยู่ที่นั่นต่อ

ฮ่องเต้กลับวัง ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันกลับไป

วี่อู๋เสียที่กำลังดื่มชาอยู่ในโรงน้ำชาภายในเมืองหลวง แกว่งพัดในมือ มองดูถนนด้านนอก แล้วก็เห็นรถม้าของจวนซื่อจื่อกลับมาพอดี

ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะตกใจ พร้อมพูดขึ้นมาว่า “หยุนถิงไม่เอาลูกชายของนางแล้วหรือ แค่สามวันเองก็กลับมาแล้ว?”

ลูกน้องคนหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก พร้อมพูดขึ้นว่า “นายท่าน ข้าน้อยสืบรู้มาว่าลูกสาวของจวินหย่วนโยวป่วยหนัก ภายในค่ายไม่มียาสมุนไพร หยุนถิงจึงจำต้องพาลูกกลับมา

ส่วนจวินหย่วนโยวกับซวนอ๋อง พวกเขาพาองครักษ์เงามังกร องครักษ์ลับ พร้อมกับทหารส่วนใหญ่มุ่งหน้าไปยังเขตเฉิงเป่ย เห็นบอกว่ามีคนเห็นจวินเสี่ยวเทียนถูกพาไปปรากฏทางด้านนั้น”

วี่อู๋เสียกำพัดในมือไว้แน่น พร้อมพูดขึ้นว่า “เขตเฉิงเป่ย เป็นไปได้อย่างไร หรือหย่าผินพาจวินเสี่ยวเทียนออกมาจากทางลับ?”

ไม่น่าเป็นไปได้ ทางลับนั้นมีเพียงเขาที่สามารถเปิดได้อีกครั้ง

“แต่จวินซื่อจื่อกับซวนอ๋องล้วนพาคนไปแล้ว ไม่น่าจะเป็นความเท็จ” ลูกน้องพูดตอบ

หักหลายสิบคนหรือมากกว่าร้อยคน วี่อู๋เสียอาจจะสงสัย แต่ลูกชายที่จวินหย่วนโยวรักใคร่หวงแหนขนาดนั้น กลับพาคนล่าถอยไปทั้งหมด หรือจะเป็นความจริง

หรือเป็นเพราะว่า หย่าผินหักหลังตนเองแล้ว?

“เจ้ามั่นใจว่าเห็นจวินหย่วนโยวกับโม่เหลิ่งเหยียนมุ่งหน้าไปทางเขตเฉิงเป่ย?” วี่อู๋เสียตามขึ้นมาอย่างไม่มั่นใจ

“เรียนนายท่าน ข้าน้อยเห็นด้วยตาตนเอง มั่นใจอย่างที่สุด”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ส่งคนไปรั้งพวกจวินหย่วนโยวไว้ ข้าเองก็อยากจะเห็นความสามารถขององครักษ์เงามังกร เจ้าตามข้าไปยังค่ายทหาร” วี่อู๋เสียนั่งไม่ติดขึ้นมาแล้วในทันที

หากไม่มีจวินเสี่ยวเทียน เขาจะเอาอะไรไปต่อรองกับหยุนถิง

ค่ายทหาร ด้านนอกเมือง

หยุนไห่เทียนนำพาพวกทหารตามหาอยู่ในป่าต่อไป เคลื่อนไหวกันอยู่อย่างใหญ่โต เสียงก็ค่อนข้างดังมาก คนที่เฝ้าอยู่ตรงทางลับก็มีเยอะ