จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 723

“เขาเป็นใคร?” หยุนถิงหันมามองอย่างสงสัย

“ซื่อจื่อเฟย เขาคือวี่อู๋เสีย เจ้าสำนักของสำนักสิ้นรัก เขาคือคนที่สั่งคนมาลักพาตัวซื่อจื่อน้อยไป หลงยีให้เราสองคนพาตัวกลับมาให้ซื่อจื่อเฟยจัดการ” หลงซานพูดตอบ

สีหน้าหยุนถิงโกรธเกลียดขึ้นมาทันที พร้อมพูดขึ้นด้วยสายตาเยือกเย็นว่า “เจ้าคนสารเลวคนนี้จับตัวเสี่ยวเทียนของข้าไป ดนหาที่ตาย”

หยุนถิงเอื้อมมือหยิบเข็มเงินบนผมออกมา แล้วแทงตรงตำแหน่งสะกดจุดของวี่อู๋เสีย

“ซื่อจื่อเฟย ซื่อจื่อได้ทำร้ายเขาจนบาดเจ็บสาหัสแล้ว” หลงซื่อพูดเตือน

เขาไม่อยากให้ซื่อจื่อเฟย ทำให้คนเลวคนนี้ตายในทันที แบบนั้นจะเป็นการง่ายไปสำหรับเขา

“อืม” หยุนถิงรีบยกมือวี่อู๋เสียขึ้นมา ตรวจดูชีพจรของเขา สีหน้าที่เยือกเย็นค่อยอ่อนโยนลงบ้าง

ซื่อจื่อลงมือรุนแรงขนาดนี้ คิดก็รู้ว่าเขาเห็นเสี่ยวเทียนสำคัญขนาดไหน

หยุนถิงเอาขวดยามาจากในมิติหลายอย่าง แล้วพูดขึ้นว่า “เอาให้เขาทานอย่างละหนึ่งเม็ด แล้วก็เอาไปโยนทิ้งในคอกหมู ส่งคนคอยจับตาดูเขาไว้ อย่าให้เขาตาย หรือหนีไปเด็ดขาด”

“คอกหมู ทำไมถึงไม่ใช่คุกใต้ดิน?” หลงซานถามขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ

“ในคุกมีเขาเพียงคนเดียว เขาจะไม่สบายเกินไปหรือ เดรัจฉานยิ่งกว่าหมูหมาเช่นนี้ กล้าลงมือทำร้ายได้แม้กระทั่งเด็ก จะปล่อยเขาไปง่ายๆไม่ได้ ข้าจะทำให้เขารู้ถึงผลที่กล้าแตะต้องลูกชายของข้า” หยุนถิงพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา จนคนฟังรู้สึกขนลุก

“ซื่อจื่อเฟยเฉลียวฉลาด” หลงซื่อรับเอาขวดยามา

หลงซานตรงไปแหกปากวี่อู๋เสีย หลงซื่อเอายาโอสถยัดเข้าไปในปากของเขา กระทำอย่างหยาบกระด้างมาก

องครักษ์เงามังกรกับองครักษ์ลับคนอื่นๆเกลียดชังจนกัดฟันกรอด ต่างพากันมาต่อยเตะวี่อู๋เสีย เจ้าคนชั่วที่สมควรตาย กล้าลักพาตัวซื่อจื่อน้อยของพวกเขาไป

“เบาเท้าหน่อย อย่าเตะเขาจนตาย เวลายังอีกยาวไกล” หยุนถิงพูดขึ้นมา

“ขอรับ งั้นวันนี้พวกเราลงมือก่อน วันต่อถัดไปพวกเจ้าลงมือ แต่ละคนผลัดกันเตะ” หลงเอ้อพูดขึ้นมาอย่างสะใจ

“แบบนี้สามารถทำได้”

หยุนถิงหันไปพูดกับโม่เหลิ่งเหยียนว่า “ครั้งนี้ขอบคุณซวนอ๋องมาก เจ้าก็เหนื่อยมากแล้ว รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”

“ไม่ต้องเกรงใจ” โม่เหลิ่งเหยียนหันเดินจากไป

ในเมื่อช่วยจวินเสี่ยวเทียนกลับมาได้แล้ว เขาก็ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว จวินหย่วนโยวตัวโตขนาดนั้น ยังมีองครักษ์เงามังกรมากมาย คิดว่าคงไม่เป็นอะไร

แต่โม่เหลิ่งเหยียนเพิ่งออกมาจากหน้าประตู ก็เห็นพวกหลงยีหามจวินหย่วนโยวกลับมา

“เขาได้รับบาดเจ็บ?” สีหน้าโม่เหลิ่งเหยียนเปลี่ยนไปทันที

“ซื่อจื่อต่อสู้กับคนชุดดำคนนั้น ต่างฝ่ายต่างก็ถูกตบด้วยฝ่ามือของอีกฝ่าย คนคนนั้นหนีไปแล้ว ซื่อจื่อก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนหมดสติ” หลงยีพูดอธิบาย

คนอื่นรีบหามตัวเขาเข้าไป มุ่งตรงไปยังเรือนของซื่อจื่อเฟย

เดิมโม่เหลิ่งเหยียนที่จะกลับไปแล้ว ก็ย้อนกลับมาอีก

หากจวินหย่วนโยวกลับมาอย่างปลอดภัย เขาสามารถจากไปได้ แต่อีกฝ่ายทำให้จวินหย่วนโยวบาดเจ็บสาหัส โม่เหลิ่งเหยียนกลัวว่าคนคนนั้นจะพาคนกลับมาลอบทำร้ายจวนซื่อจื่อ เป็นตามเข้ากลับมา

หยุนถิงได้ยินว่าจวินหย่วนโยวบาดเจ็บ ก็รีบวิ่งออกมา มองดูสีหน้าขาวซีดของจวินหย่วนโยว ยังมีรอยเลือดตรงมุมปาก หยุนถิงรู้สึกเกร็งไปทั้งหัวใจ แล้วก็รีบดูตรวจชีพจรของเขา

“เกิดอะไรขึ้น?”

หลงยีเล่าเรื่องที่จวินหย่วนโยวกับคนชุดดำคนนั้น ต่อสู้กันออกมาให้ฟัง หยุนถิงฟังอยู่อย่างขมวดคิ้ว

“ซื่อจื่อบาดเจ็บภายในอย่างสาหัสมาก สถานการณ์ค่อนข้างแย่ ต้องรีบรักษาโดยเร็ว รีบพาเขาไปยังห้องเรือนไม้ด้านหลัง ซูหลิน หลงเอ้อ เฝ้าพวกเด็กๆไว้ให้ดี หลงซานเจ้าไปตามหมอยมบาลที่จวนตระกูลฟู่มา” หยุนถิงพูดขึ้น

“ขอรับ” พวกหลงยีรับไปทำตามคำสั่งทันที

เห็นโม่เหลิ่งเหยียนก็เดินกลับมา หยุนถิงถามขึ้นมาอย่างค่อนข้างแปลกใจว่า “ซวนอ๋อง เจ้า?”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนางข้ามพิภพ