จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 724

ตอนที่พวกหยุนถิงออกมาจากห้องเรือนไม้ ก็หลังจากผ่านไปสิบวันแล้ว

“ซื่อจื่อเฟย ซื่อจื่อเป็นอย่างไรบ้าง?” พวกหลิงเฟิงรีบมาหา พร้อมถามอย่างเป็นห่วง

“วางใจเถอะ มีหมอยมบาลกับตาเฒ่าเหอ เอาพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ต้องใช้เวลาในการพักรักษาตัว” หยุนถิงพูดตอบ

ทุกคนค่อยวางใจ และตื้นตันอย่างมาก

“ซื่อจื่อเฟย หมอยมบาล ตาเฒ่าเหอ รีบไปพักผ่อนเถอะ ข้าน้อยสั่งคนเตรียมอาหาร เสื้อผ้าสำหรับใช้เปลี่ยน ยังมีสิ่งของใช้อาบน้ำ ล้วนเตรียมไว้หมดแล้ว” พ่อบ้านพูดขึ้นอย่างดูแลเอาใจใส่

“พ่อบ้านเอาใจใส่ดีที่สุด เหนื่อยมาสิบวันแล้ว ตาเฒ่าข้าไม่ไหวแล้วจริงๆ” หมอยมบาลอ้าปากหาว พร้อมพูดขึ้น

“ข้าก็เหมือนกัน ง่วงจะแย่อยู่แล้ว”

“งั้นท่านทั้งสองไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน จากนั้นก็ทานอาหารให้อิ่ม ลำบากท่านทั้งสองแล้ว” หยุนถิงพูดขึ้นมา

หมอยมบาลกับตาเฒ่าเหอ ก็ไม่เกรงใจนางแล้ว รีบเดินตามองครักษ์ไป

“ช่วงหลายวันนี้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?” หยุนถิงรีบถามขึ้นมา

“ฮ่องเต้ประทานพระราชโองการแต่งงาน ระหว่างซวนอ๋องกับองค์หญิงรองแคว้นเป่ยลี่ หมดจัดงานแต่งในอีกสามเดือนข้างหน้า หยุนเฉิงเซี่ยงย้ายมาอยู่ในจวนของเราแล้ว เล่นอยู่กับซื่อจื่อน้อยกับจวิ้นจู่น้อยทุกวัน”

องครักษ์ลับได้รับข่าวมาว่า ชางหลันเย่จัดการพวกคนของหยางเฟย กำจัดอำนาจของพวกเขา ตอนนี้หยางเฟยถูกสั่งขังอยู่ในวังเย็น คนของนางก็ถูกจัดการไปพอสมควรแล้ว

เหลือองค์ชายรองชางเยว่หมิง ดิ้นรนทุรนทุรายประคองชีวิตให้รอดไปวันๆ แต่ฮ่องเต้แคว้นชางเยว่ จู่ๆก็ป่วยหนัก ค่อนข้างน่าสงสัย ชางหลันเย่กำลังดูแลอยู่ข้างกาย

ส่วนไท่จื่อของแคว้นเป่ยลี่ เมื่อหลายวันก่อนได้สั่งคนนำจดหมายมาให้ บอกว่าองค์หญิงห้ากับอ๋องเก้าจะหย่ากัน สองคนทะเลาะกันอย่างดุเดือด

บอกว่าองค์หญิงห้าแต่งงานมานานหลายปี ไม่ง่ายกว่าจะตั้งครรภ์ สุดท้ายถูกเมียน้อยของอ๋องเก้ายั่วยุ ทั้งสองคนลงมือต่อสู้กัน ทำให้องค์หญิงห้าแท้งลูกในครรภ์

หลังจากอ๋องเก้ารู้เรื่อง ไม่เพียงไม่ปลอบองค์หญิงห้า ยังไม่ลงโทษเมียน้อย ยังพาเมียน้อยไปเที่ยวทะเลสาบ จนองค์หญิงห้าโกรธจัดหมดสติไป จึงโมโหจะหย่าให้ได้” หลิงเฟิงรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในหลายวันนี้ให้ฟัง

หยุนถิงขมวดคิ้ว ถามขึ้นว่า “ครั้งที่แล้ว ฮ่องเต้ประทานพระราชโองการแต่งงานแล้วไม่ใช่หรือ?”

“ครั้งนี้เป็นการกำหนดวันแต่งงาน ได้ส่งหนังสือสมรสของกันและกันให้ทางด้านแคว้นเป่ยลี่ ตอนนี้แคว้นเป่ยลี่กำลังเตรียมสินสอดขององค์หญิงรอง จวนหลีอ๋องก็มีงานยุ่งกันอย่างมาก” หลิงเฟิงพูดอธิบาย

“ช่วงหลายวันนี้ ลำบากพวกเจ้าแล้ว ทุกคนก็ไปพักผ่อนเถอะ” หยุนถิงเดินไปที่เรือนด้านหน้า

มองจากไกลๆ ก็เห็นหยุนเฉิงเซี่ยงกำลังเล่นอยู่กับจวินเสี่ยวเทียนกับจวินเสี่ยวเหยียน เด็กทั้งสองคนไปหลบซ่อน หยุนเฉิงเซี่ยงไปตามหา มองเห็นจอนสีขาวทั้งสองข้างของหยุนเฉิงเซี่ยง หยุนถิงรู้สึกอยากร้องไห้

ในสายตาของคนแก่ วันเวลาที่มีความสุขที่สุดก็คือได้เห็นลูกหลานเต็มบ้าน อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

เรียบง่ายแบบนี้ และอบอุ่นแบบนี้

“แม่” จวินเสี่ยวเทียนเห็นหยุนถิง ก็ร้องขึ้นมาอย่างดีใจพร้อมก้าวเท้าน้อยๆวิ่งมาหา

จวินเสี่ยวเหยียนได้ยิน ก็รีบวิ่งมาหา

หยุนถิงคุกเข่าลงแล้วอุ้มลูกทั้งสองคนไว้ ไม่ได้เจอสิบวัน นางคิดถึงอย่างมากจริงๆ

“เสี่ยวเทียน เสี่ยวเหยียน แม่คิดถึงพวกเจ้ามาก”

หยุนเฉิงเซี่ยงที่อยู่ไม่ไกลเห็นหยุนถิง เอาวิ่งมาหาอย่างตื้นตัน แต่เขาอายุมากแล้ว เดินก็ช้า แทนที่จะพูดว่าวิ่ง พูดว่าเดินยังจะดีกว่า ท่าทีนั้นน่าขำมาก

“ถิงเอ๋อร์ จวินซื่อจื่อเป็นไงบ้าง?” หยุนเฉิงเซี่ยงถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วง

“พ่อวางใจ เขาพ้นขีดอันตรายแล้ว” หยุนถิงพูดตอบ

“งั้นก็ดี งั้นก็ดี ลำบากเจ้าแล้ว รีบไปพักผ่อน พ่อดูแลลูกให้เจ้า” หยุนเฉิงเซี่ยงพูดขึ้นมาอย่างห่วงใย