จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 725

หยุนถิงซาบซึ้งใจอย่างมาก คิดไม่ถึงว่าพ่ออายุมากขนาดนี้แล้ว ยังสามารถพูดจาแบบนี้ออกมาได้

“พ่อ ตอนนี้บอกข้าได้หรือยัง” หยุนถิงถาม

“ได้ พ่อบอกเจ้าทุกอย่าง ข้าไม่ใช่พ่อแท้ๆของเจ้า ข้าก็ไม่รู้ว่าพ่อของเจ้าเป็นใคร ตอนนั้นข้าออกไปเจรจาสันติภาพกับแคว้นต่างๆ แล้วถูกคนรอบทำร้ายบาดเจ็บสาหัส โชคดีที่แม่ของเจ้าผ่านมาแล้วช่วยข้าไว้

แม่ของเจ้ารูปงามล่มเมือง อ่อนโยนมีน้ำใจ ความจริงข้าตกหลุมรักแม่ของเจ้าตั้งแต่แรกพบ และตอนนั้นข้าก็รูปงาม สง่าผ่าเผย” ตอนที่หยุนเฉิงเซี่ยงพูดประโยคนี้ ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

“เสียดาย แม่ของข้าไม่ได้ล่ะท่าน” หยุนถิงพูดแทรกขึ้นมา

สีหน้าหยุนเฉิงเซี่ยงเปลี่ยนไปทันที เป่าเคราจ้องมอง พร้อมพูดขึ้นว่า “ยัยหนูดื้อ เจ้าพูดจาอย่างไรกัน”

“หากแม่ของข้ามีใจให้กับเจ้า งั้นข้าก็เป็นลูกของท่านแล้วสิ”

“พูดความจริงอะไรไปเรื่อย แม่ของเจ้าไม่มีใจให้กับข้าจริงๆ และตอนนั้นเหมือนนางจะมีเรื่องด่วน ข้ายังไม่ทันได้พูดขอบคุณก็จากไปแล้ว”

ต่อมาข้าก็หวังอยากที่จะได้เจอนางอีกครั้ง หลังจากเสร็จงานแล้วยังได้สั่งคนไปสืบข่าวของนาง แต่ก็หาไม่เจอ ไม่เคยมีใครเคยเห็นนาง

รอเมื่อข้าได้เจอกันอีกครั้ง นางก็ตั้งครรภ์แล้ว ตอนนั้นนางถูกตามฆ่า ข้างกายมียายขุยคอยคชติดตาม ทั้งสองคนบาดเจ็บสาหัส ข้าจึงรับแม่ของเจ้ามาอยู่ในจวน

ตอนนั้นข้ายังเป็นเพียงแค่ซ่างซู คนในราชสำนักมากมาย ล้วนกลั่นแกล้งข้า ใส่ร้ายข้า แม่ของเจ้ายังช่วยข้าเสนอแนวทางคลี่คลายปัญหามากมาย

ข้าทั้งตื้นตันและนับถือแม่ของเจ้า และก็หลงรักอย่างมาก ดังนั้นข้าจึงสาบานว่าจะรักลูกของนางเหมือนลูกแท้ๆของข้า จะรักและทะนุถนอมให้ดีที่สุด

ต่อมามีคนแปลกหน้ามาปรากฏภายในเมืองหลวง สื่อหาข่าวแม่ของเจ้า เพื่อความปลอดภัยของนาง ข้าจึงจำต้องป่าวประกาศว่านางเป็นฮูหยินของข้า

ตอนนั้นข้าก็ยังไม่มีฮูหญิน มีเพียงอี๋เหนียงคนเดียว ดังนั้นทุกอย่างจึงสมเหตุสมผล และก็ไม่มีใครสงสัย

อี๋เหนียงนางหวูกับแม่ของเจ้าเข้ากันได้เป็นอย่างดี ทั้งสองคนรักใครกันเหมือนดั่งพี่น้อง อาจเป็นเพราะต่างก็กำลังตั้งครรภ์ ดังนั้นพวกนางจึงมีเรื่องคุยกัน

มีวันหนึ่ง มีคนบุกมาลอบทำร้ายจวนตระกูลหยุน แม่ของเจ้าเกือบถูกฆ่าตาย แต่นางหวูรับดาบนั้นไว้แทนแม่ของเจ้า จนส่งผลกระทบต่อลูกในครรภ์ ทำให้คลอดก่อนกำหนด เพราะบาดเจ็บสาหัส นางหวูจึงคลอดยากจนเสียชีวิต ก่อนตายได้ขอร้องให้แม่ของเจ้าดูแลลูกของนางให้ดี

นางซาบซึ้งในบุญคุณของนางหวูที่ช่วยชีวิตนางไว้ และยิ่งรู้สึกผิดต่อนาง ดังนั้นแม่ของเจ้าจึงตั้งชื่อให้ลูกว่าไห่เทียน แล้วบอกทุกคนว่าเป็นลูกของนาง

แม่ของเจ้าก็รักใคร่พี่ชายใหญ่ของเจ้าอย่างมากจริงๆ รักเหมือนลูกแท้ๆ ส่วนพี่ชายใหญ่เจ้าก็ชอบนางมาก ดังนั้นจนถึงตอนนี้ข้าก็ไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง

ต่อมามีครั้งหนึ่งแม่ของเจ้าออกไปข้างนอก เห็นมีผู้หญิงถูกบ้านสามีทำร้ายร่างกาย เพียงเพราะไม่สามารถคลอดลูกชาย ดังนั้นแม่ของเจ้าจึงตัดสินใจที่จะฝึกฝนกองกำลังหญิงขึ้นมา

นางเป็นคนแน่วแน่เด็ดเดี่ยว ไม่นานก็สามารถรวมตัวผู้หญิงที่มีความทุกข์ในเมืองหลวงทั้งหมด ฝึกฝนด้วยตนเอง ซึ่งก็คือกองทัพขนหงส์ในเวลาต่อมา

ถึงแม้จะเป็นผู้หญิง แต่ก็ไม่ด้อยไปกว่าผู้ชาย และตอนนั้นภายในแคว้นต้าเยียน เกิดปัญหาภายใน ได้ช่วยฮ่องเต้รักษาความสงบของเมืองหลวงไว้

ทุกคนนับถือกองทัพขนหงส์อย่างมาก เป็นแบบอย่างที่ดีของผู้หญิง ยิ่งภาคภูมิใจในตัวแม่ของเจ้า และเป็นเพราะแม่ของเจ้า ข้าได้เลื่อนตำแหน่งถึงสองขั้น ทุกคนต่างพูดว่าข้าโชคดี ได้ภรรยาที่บุญเสริมบารมี

ต่อมาเมื่ออายุครรภ์แม่ของเจ้ามากขึ้น เห็นได้ชัดว่าร่างกายอ่อนแอกว่าที่ผ่านมา ยิ่งอยู่ก็ยิ่งนอนเยอะ ตอนนั้นข้าตามหมอทั่วทั้งเมืองหลวงหมอ กระทั่งตามหมอหลวง พวกเขาต่างก็พูดว่าเป็นเพราะอายุครรภ์มากแล้ว

ข้าก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ต่อมาเมื่อแม่ของเจ้าคลอดเจ้าแล้วคลอดยาก พอดีตอนนั้นคงอู๋ไต้ซือเดินทางผ่านเมืองหลวงแคว้นต้าเยียน ผ่านตระกูลหยุนจึงมาเยี่ยม

เขาบอกกับข้าว่า ที่สุขภาพของแม่เจ้าไม่ดี ไม่ใช่เพราะตั้งครรภ์ แต่เพราะถูกพิษกู่