จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 726

“ใช่ ตามข้ามา แต่เจ้าไปได้คนเดียว” องค์หญิงใหญ่พูดเสร็จ ก็เดินเข้าไปในห้อง

“ซื่อจื่อเฟย” หลงเอ้อหันมามองอย่างระแวดระวัง

หยุนถิงพูดกับเขาว่า “วางใจ พวกเจ้ารออยู่ที่นี่ ความสามารถของข้าใช้ว่าพวกเจ้าจะไม่รู้”

พวกหลงซานค่อยวางใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ งั้นหากเกิดอะไรขึ้นให้ท่านรีบร้องขอความช่วยเหลือ พวกเราจะบุกเข้าไป”

“อืม” หยุนถิงเดินมาองค์หญิงใหญ่เข้าไปในห้อง

ภายในห้องตกแต่งอย่างหรูหรา ทรัพย์สมบัติล้ำค่ามากมาย ดูก็รู้ว่ามีมูลค่ามหาศาล

องค์หญิงใหญ่เดินไปตรงหน้าชั้นวางหนังสือ ยื่นมือลูบกล่องอันหนึ่งที่วางไว้บนนั้น หมุนเบาๆ ประตูด้านหลังชั้นวางหนังสือก็เปิดออก

“เข้ามาเถอะ” องค์หญิงใหญ่ยกเท้าก้าวเดินเข้าไป

หยุนถิงเดินตาม ข้างในเป็นห้องลับ ไม่ใหญ่ ขนาดประมาณห้องหนึ่งห้องเท่านั้น

ภายในห้องลับไม่มีอะไร มีแค่ป้ายวิญญาณหนึ่งอัน บนป้ายวิญญาณนั้นแม้แต่ชื่อก็ไม่มี

กระถางธูปวางด้านหน้า ในนั้นมีขี้เถ้าและหัวธูปจำนวนมาก แสดงว่ามีคนมาจุดธูปอยู่บ่อยๆ

“องค์หญิงใหญ่ นี่คือ?” หยุนถิงไม่เข้าใจ

องค์หญิงใหญ่ที่เป็นคนกระทำอะไรตามใจ ปล่อยตัวตามสบาย เสพสุขสนุกสนาน ก็มีคนที่บูชาด้วย ทำให้นางแปลกใจยิ่งนัก

“คนที่บูชาคนนี้ เป็นเพื่อนที่ดีของข้า และก็เป็นเพียงคนเดียวที่ข้านับถือ แน่นอนว่าเจ้าก็รู้จัก เพราะนางคือแม่ของเจ้า” องค์หญิงใหญ่พูดตอบ

หยุนถิงตกตะลึงอย่างมาก มองดูป้ายวิญญาณที่ไม่มีชื่อนั้น แล้วก็พูดขึ้นว่า “เจ้ารู้จักแม่ของข้า?”

“รู้จักสิ ข้ากับแม่ของเจ้าในตอนนั้น เรียกได้ว่าหากไม่ได้ต่อสู้กันคงไม่ได้รู้จักกัน ตอนที่ข้าอายุยังน้อย มีนิสัยอวดดีโอหังยิ่งกว่าตอนนี้ อาศัยความโปรดปรานของอดีตจักรพรรดิ ไม่เคารพยำเกรงกฎหมาย ใช้อำนาจรังแกคน”

มีครั้งหนึ่ง ข้าหลงชอบผู้ชายคนหนึ่ง ชิงตัวเขากลับจวนจากกลางถนน ชายคนนั้นไม่ยอมจำนน ตอนนั้นข้าโกรธโมโหอย่างมาก อยากที่จะใช้ดาบฟันเขาให้ตาย

แม่ของเจ้ามาห้ามข้าไว้ ช่วยผู้ชายคนนั้นไป แน่นอนว่าข้ากับแม่ของเจ้าจึงกลายเป็นศัตรูกัน ข้าเกลียดที่นางยุ่งเรื่องของคนอื่น คิดอยากที่จะสั่งสอนนางอยู่หลายครั้ง แต่นางก็เอาตัวรอดไปได้ทุกครั้ง

ต่อมาข้าไปจุดธูปบนวัดชิงหยุน แล้วทุกคนแอบลอบทำร้าย ตอนนั้นคนชั่วพวกนั้นเห็นข้ารูปงาม จึงคิดอยากเหยียบหยามศักดิ์ศรีข้า ข้าไม่ยินยอม

แม่ของเจ้าปรากฏตัวตอนเวลาคับขัน ช่วยเหลือข้าไว้ และก็ฆ่าพวกคนชั่วพวกนั้นทั้งหมด ไม่เหลือไว้สักคน ช่วยชีวิตกับความบริสุทธิ์ของข้าไว้ได้

ข้าคอยกลั่นแกล้งแม่ของเจ้ามาตลอด ทั้งที่แม่ของเจ้าจะไม่สนใจก็ได้ ปล่อยให้คนพวกนั้นสั่งสอนข้า แต่นางกลับลงมือช่วยเหลือ ข้าตื้นตันในน้ำใจของนางมาก ดังนั้นค่ากับนางจึงปรับความเข้าใจ ให้อภัยกับเรื่องที่ผ่านมา

ต่อมาข้ากับแม่ของเจ้ากลายเป็นเพื่อนสนิทกัน พูดคุยกันทุกเรื่อง ภายหลังข้าหลงชอบผู้ชายคนหนึ่ง เพื่อที่จะตามจีบผู้ชายคนนั้น ข้าเดินทางไปยังตอนเหนือ

แต่สุดท้าย ในใจเขาไม่มีข้า ต่อมาข้าปล่อยวางแล้ว รอเมื่อข้ากลับมาอีกครั้ง กลับได้ยินว่าแม่ของเจ้าคลอดยากจนเสียชีวิตไปแล้ว

ตอนนั้นข้านิ่งอึ้งไปเลย รีบไปยังจวนตระกูลหยุน เห็นหยุนเฉิงเซี่ยงกำลังอุ้มเจ้าที่เพิ่งคลอด นั่งร้องห่มร้องไห้อยู่บนพื้น ยังมีแม่ของเจ้าที่หมดลมหายใจอยู่บนเตียง ข้าโศกเศร้าเสียใจอย่างมาก

นับจากนั้น ข้าไม่เคยเดินทางไปไหนอีกเลย หากตอนนั้นข้าไม่ได้เดินทางไปยังตอนเหนือ บางทีอาจจะไม่เกิดเรื่องกับแม่ของเจ้าก็ได้

หลังจากผ่านไปหนึ่งเดือน มีคนเอากล่องอันหนึ่งมาให้มา ยังมีจดหมายหนึ่งฉบับ เป็นจดหมายที่แม่ของเจ้าเขียนให้ข้าก่อนตาย นางรู้ว่าตนเองมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว จึงฝากของไว้กับข้า

องค์หญิงใหญ่พูดพร้อมกับกดตำแหน่งหนึ่งบนโต๊ะ แล้วกล่องสีดำอันหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมา

กล่องนั้นได้สูญเสียความแวววาวไปแล้ว กระทั่งสีก็ลอกแล้วบางส่วน เต็มไปด้วยฝุ่น ดูก็รู้ว่าอายุค่อนข้างมากแล้ว

“นี่เป็นเสียงของที่แม่ของเจ้าทิ้งไว้ให้เจ้า ในจดหมายบอกเพียงว่ารอเจ้าเติบโตแต่งงาน มีลูกแล้ว ค่อยเอากล่องนี้ให้กับเจ้า