จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 727

ผิดพลาดอะไรกันแน่ ทั้งที่เลือดมีปฏิกิริยาแล้ว หยุนถิงไม่เข้าใจ

จู่ๆ นางก็คิดขึ้นมาได้ว่า องค์หญิงใหญ่พูดว่า แม่ของนางรอให้นางมีลูกแล้วค่อยมอบให้งาน หรือว่าไม่ได้ต้องการเลือดของตนเอง แต่เป็นของลูก

หยุนถิงรีบสั่งให้ซูหลินกับเยว่เอ๋อร์อุ้มจวินเสี่ยวเทียนกับจวินเสี่ยวเหยียน พูดคุยกับลูกทั้งสอง ฉวยโอกาสตอนที่ลูกไม่ทันระวังแล้วแทงนิ้วมือของพวกเขา จากนั้นก็หยดเลือดของลูกทั้งสองลงบนกำไรกับบนหนังสือหนังแกะ

“แม่ เจ็บ” จวินเสี่ยวเทียนพูดขึ้นมา

จวินเสี่ยวเหยียนก็หน้าบูด น้ำตาร่วงไหลออกมา

“ขอโทษนะเสี่ยวเทียน เสี่ยวเหยียน แม่จะทำการทดลอง ทำให้พวกเจ้าต้องเจ็บแล้ว แม่เป่าให้พวกเจ้านะ เดี๋ยวแม่ทำของกินอร่อยๆให้พวกเจ้าดีไหม?” หยุนถิงพูดขึ้นมาอย่างจริงใจ

ทันใดนั้นแสงสีทองก็ปรากฏขึ้นบนกำไรสีดำ ส่องสว่างทั่วทั้งห้อง แสงจ้าจนลืมตาไม่ขึ้น

หยุนถิงปรับสายตาแปบหนึ่ง แล้วค่อยลืมตาขึ้น เมื่อมองเห็นภาพปรากฏขึ้นกลางอากาศ แล้วก็อึ้งขึ้นมาทันที

แสงสีทองนั้นมีรูปร่างเป็นวงแหวน โอบล้อมด้วยขุนเขาในรัศมีสีทองขนาดใหญ่ มีหมอกหนาโอบล้อม เมืองที่เปล่งประกายด้วยแสงสีม่วงตั้งอยู่ในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ล้อมรอบด้วยนกและสัตว์ร้ายนับไม่ถ้วน

เหนือมหาสมุทรมีแต่ภูเขา ป่าไม้สูงตระหง่าน ยังมีหมู่บ้านและเมืองมากมายนับไม่ถ้วน หากมองเข้าไปใกล้ๆ ยังสามารถมองเห็นนกและสัตว์ต่างๆ อยู่ภายในด้วย....

เปรียบเสมือนแผนที่สามมิติที่มีชีวิต หยุนถิงไม่เคยเห็นแผนที่แบบนี้มาก่อน เทียบได้กับแผนที่สามมิติในสมัยใหม่

“ซื่อจื่อเฟย นี่คือ?” ซูหลินไม่เข้าใจ

นัยน์ตาฟีนิกซ์ของหยุนถิงหรี่ลงเล็กน้อย กำลังดูแผนที่อย่างละเอียด สุดท้ายก็มองเห็นสัญลักษณ์บนเมืองหนึ่งในทะเล อย่างตื่นเต้นมาก

“นี่คือสัญลักษณ์ของเขตทะเลนิรนาม หลงเอ้อรีบสั่งให้องครักษ์เงามังกร ที่วาดรูปเป็นเข้ามาทั้งหมด ซูหลินเยว่เอ๋อร์ฝนหมึก” หยุนถิงพูดสั่ง

“ขอรับ” หลงเอ้อรีบไปทำตามคำสั่ง

ทันใดนั้นก็มีคนเข้ามาหลายสิบคน เมื่อมองเห็นแสงสีทองกลางอากาศ องครักษ์เงามังกรทั้งหมดต่างตกตะลึง

“แต่ละคนเลือกส่วนหนึ่งแล้ววาดออกมา ต้องรวดเร็ว ไม่รู้ว่าแสงสีทองนี้จะสามารถอยู่ได้นานแค่ไหน ทุกคนต้องลงมือให้ไว เดี๋ยวข้าค่อยอธิบายให้พวกเจ้าฟัง” หยุนถิงพูดสั่ง

“ขอรับ” องครักษ์เงามังกรทุกคนรีบหยิบกระดาษมา แล้วลงมือวาด

หยุนถิงก็ลงมือวาด ทุกคนต่างตั้งใจวาด รวดเร็วว่องไวมาก แบ่งเขตกันอย่างชัดเจน บรรยากาศภายในห้องค่อนข้างตึงเครียด

ไม่นาน แสงสีทองเริ่มจางลง สุดท้ายก็จางหายไป พวกหยุนถิงต่างได้วาดในส่วนของตนเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว

ทุกคนรีบเอาภาพพวกนี้มาต่อไว้ด้วยกัน มองดูแผนที่ยาวบนพื้น ทุกคนต่างตกตะลึงอย่างมาก

“ข้ายังไม่เคยเห็นแผนที่ที่มีชีวิตแบบนี้มาก่อน น่าตกใจจริงๆ” หลงซานพูดขึ้นมา

“ใช่ ข้าก็ไม่เคยเห็น ที่นี่คือที่ไหนหรือ?” หลงซื่อถามขึ้นมา

“ซื่อจื่อเฟย รอบๆนี้ล้วนเป็นทะเล หรือว่านี่คือ?” หลงยีหันมามองอย่างตกใจ

หยุนถิงผงกหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่คือแผนที่เขตทะเลนิรนาม ไปตามทางในภาพวาด พวกเราน่าจะสามารถตามหาเจอเขตทะเลนิรนาม”

ทุกคนตกตะลึงอ้าปากค้าง พร้อมพูดขึ้นว่า “ซื่อจื่อเฟย แผนที่นี้ได้มาจากไหนหรือ ท่านมีครอบครองได้อย่างไร?”

“แม่ของข้าทิ้งไว้ให้ข้า ตอนที่องค์หญิงใหญ่เรียกข้าไป ก็เพื่อเอาสิ่งของที่แม่ของข้าฝากไว้มอบให้ข้า ดังนั้นข้าคิดว่า แม่ของข้าน่าจะเป็นคนของเขตทะเลนิรนาม

ส่วนคนที่ลอบทำร้ายซื่อจื่อ จนซื่อจื่อได้รับบาดเจ็บสาหัส ก็คือคนของเขตทะเลนิรนาม เดิมยังกังวลว่าจะตามหาพวกเขาไม่เจอ ไม่สามารถที่จะแก้แค้น คราวนี้ง่ายขึ้นแล้ว

แต่ว่าคนที่นั่นมีพลังแข็งแกร่ง พวกเราต้องฝึกฝนให้หนักขึ้น เปลี่ยนกลยุทธ์เดิม เตรียมตัวไว้ก่อน หากวันหนึ่งคนที่นั่นมาลอบทำร้ายอีก พวกเราก็จะได้มีกำลังสามารถปกป้องตนเองและรับมือได้” หยุนถิงพูดขึ้นมา