จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 728

พ่อกับแม่หาคู่ครองให้ข้า ถูกข้าปฏิเสธไปแล้ว หากไม่สามารถครองคู่กับเจ้า ข้าจะอยู่เป็นโสดไปตลอดชีวิต หรือออกไปบวชเป็นพระ

สองปีก่อน ข้าติดตามจ้าวอ๋องมายังแคว้นต้าเยียน จากนั้นจ้าวอ๋องถูกลอบฆ่า ด้วยนิสัยขี้สงสัยและพยาบาทของเขา กลับไม่ถือสาเอาความ

“ยังมีคุณชายใหญ่จ้าว หลังจากที่เขารู้ว่าจ้าวอ๋องถูกลอบฆ่าแล้ว ก็ไม่ตามสืบหาตัวคนร้าย ดังนั้นข้าจึงเริ่มสงสัย บางทีฆาตกรอาจจะเป็นคนที่จ้าวอ๋องรู้จัก”

จนภายหลังสืบรู้เบาะแสของเจ้า เห็นว่าเจ้ายังมีชีวิตอยู่ วินาทีนั้นข้าดีใจอย่างมาก ไม่กลัวเจ้าจะหัวเราะเย้ย ตอนนั้นข้าร้องไห้ทั้งคืน

ผ่านไปตั้งนานหลายปีขนาดนี้ ไม่เคยได้ข่าวของเจ้ามาตลอด ข้านึกว่าเจ้าไม่อยู่แล้วจริงๆ ถึงแม้ข้าไม่เคยปล่อยวาง แต่ข้าก็สิ้นหวังแล้วจริงๆ

ต่อมาเห็นเจ้ายืนอยู่ตรงหน้าข้าอย่างมีชีวิตชีวา ถึงแม้เจ้าจะจำข้าไม่ได้ แต่ข้าก็ดีใจมากจริงๆ เจ้ามีชีวิตอยู่คือสิ่งที่ดีที่สุด

ชั่วชีวิตนี้ข้าเลือกเจ้าแล้ว ดังนั้นข้าจึงอยู่ต่อ สองปีนี้ติดตามอยู่ข้างกายเจ้ามาตลอด ถึงแม้เจ้าจะปฏิเสธข้ามาตลอด ไม่สนใจข้า กระทั่งลงมือทำร้ายข้า ล้วนไม่เป็นไร ขอเพียงได้เห็นเจ้าข้าก็พอใจแล้ว

แต่ทำไมเจ้าจะต้องหลงชอบหลงซาน ข้าสู้เขาไม่ได้ตรงไหน ทำไมเจ้าถึงไม่ยอมให้โอกาสข้าสักครั้ง เราสองคนหมั้นหมายกันแล้วนะ” กัวมู่ไป๋พูดออกมาอย่างเจ็บปวด พูดความในใจที่เก็บซ่อนไว้ออกมาทั้งหมด

หยุนถิงตกตะลึง คิดไม่ถึงว่า จ้าวเม่ยเอ๋อร์จะมีคู่หมั้นตั้งแต่เด็ก ผู้ชายคนนี้ยังรักนางอย่างมาก

หลงซานที่อยู่บนกำแพง หมอบอยู่ดีๆก็ถูกยิงเสียจริงๆ เขาแสดงสีหน้าจนใจ

“หลงซาน นี่เจ้ามีศัตรูความรักแล้ว คนอื่นมาเปล่าประกาศถึงจวนซื่อจื่อแล้ว” หลงชีพูดล้อเล่นขึ้นมา

“อย่าพูดไปเรื่อย ข้ากับแม่นางจ้าวนั้นไม่มีอะไร แค่ประลองฝีมือกันเท่านั้น” หลงซานพูดเถียง

“งั้นก็ประลองจนศัตรูความรักออกมาเปิดเผยตัวแล้ว เจ้าแน่จริงๆ หากเจ้าหลงชอบแม่นางจ้าวจริงๆ พวกเราพี่น้องจะช่วยเจ้า” หลงปาพูดขึ้นมาอย่างสนุกสนาน

“หยุดเลย ข้าไม่ได้คิดอะไรกับนาง หากไม่ใช่เพราะนางคอยตามรังควานที่จะต่อสู้กับข้า ข้าไม่มีทางรับปาก” หลงซานพูดอธิบาย

“เจ้าไม่ได้คิดอะไรกับจ้าวเม่ยเอ๋อร์จริงๆหรือ?” หลงชีถามขึ้นมา

“ไม่ได้คิดจริงๆ ข้าเพียงอยากเฝ้าติดตามซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟย”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นเจ้าก็ไปช่วยเขา ดูเขาค่อนข้างรักอย่างลึกซื้ง เจ้าไปช่วยเหลือเขาให้สมหวัง” หลงปาพูดยุ

“ข้จะช่วยอย่างไร?” หลงซานเพิ่งพูดเสร็จ ก็ถูกหลงชีกับหลงปา ร่วมมือกันโยนเขาออกไป

หลงซานรีบใช้วิชาตัวเบาหลบหลีก ลงมาเหยียบพื้นหรือยังมั่นคง เขาหันไปถลึงตาดุบนกำแพง หลงชีกับหลงปาหลบไปแล้วตั้งแต่แรก

เห็นหลงซานปรากฏตัวอย่างกะทันหัน สีหน้าจ้าวเม่ยเอ๋อร์แลดูทำตัวไม่ถูก

หลงซานก็พูดขึ้นมาอย่างค่อนข้างเก้อเขินว่า “ข้าเดินผ่านมาพอดี งั้นข้าไปดูซื่อจื่อน้อย” พูดเสร็จแล้วก็กำลังจะไป

จ้าวเม่ยเอ๋อร์ก้าวเดินไปหา ยื่นมือคว้าจับมือหลงซานไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าอย่าเพิ่งไป มาได้พอดีเลย กัวมู่ไป๋ ตอนนี้คนที่ข้าชอบคือหลงซาน ข้าไม่ชอบเจ้า”

ดังนั้นเจ้ากับข้านั้นเป็นไปไม่ได้ การหมั้นหมายตั้งแต่เด็กนั้นก็ถือเป็นโมฆะ ยิ่งไปกว่านั้น จ้าวเม่ยเอ๋อร์ตายไปแล้วตั้งแต่ตอนนั้น ตอนนี้ข้าเพียงอยากเป็นตัวของตัวเอง ไม่อยากเป็นคนของตระกูลจ้าว

หลงซานอยากสะบัดมือจ้าวเม่ยเอ๋อร์ แต่เห็นสีหน้าร้องขอของจ้าวเม่ยเอ๋อร์ ใช้เสียงที่ได้ยินกันเพียงสองคนพูดว่า “ช่วยข้า”

จ้าวเม่ยเอ๋อร์ที่ปกติหยิ่งยโส พูดร้องขอตนเองด้วยเสียงต่ำ หลงซานก็พูดอะไรไม่ออก แล้วจึงไม่เดินจากไป

กัวมู่ไป๋มองดูจ้าวเม่ยเอ๋อร์ดึงมือหลงซานไว้ ทั้งสองคนมองตากัน ในใจรู้สึกแย่จนบอกไม่ถูก ค่อนข้างโกรธโมโห ค่อนข้างอึดอัด

“เม่ยเอ๋อร์ เจ้าชอบเขาจริงหรือ?” น้ำเสียงกัวมู่ไป๋ค่อนข้างเศร้า

“ใช่ ข้าชอบเขา และต่อไปข้าก็จะแต่งงานกับเขา มีลูกชายลูกสาวให้กับเขา ดังนั้นเจ้าไปเถอะ ไม่ต้องมารบกวนข้าอีก ไม่งั้นหลงซานจะไม่พอใจ” จ้าวเม่ยเอ๋อร์พูดพร้อมยื่นมือไปกอดแขนหลงซานไว้

หลงซานอึ้ง คิ้วขมวดชนกันแน่น แต่ยังไงก็ไม่ได้ผลักจ้าวเม่ยเอ๋อร์

หยุนถิงเห็นอย่างชัดเจนและเข้าใจ แต่ก็ไม่พูดอะไรมาก