จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 730

จู่ๆหยุนถิงก็คิดขึ้นมาได้ ตอนนั้นหยุนซูตกอยู่ในอันตราย ขอทานที่นำจดหมายมาให้ที่จวนซื่อจื่อคนนั้น แต่ก็ไม่มั่นใจ

“เขาเป็นใคร?” หยุนถิงถามขึ้นมา

“เขาเป็นขอทาน บังเอิญมีครั้งหนึ่ง ข้าเจอเขากับขอทานคนอื่นกำลังแย่งอาหารกัน แล้วก็ถูกขอทานคนอื่นทำร้าย จึงได้ช่วยเขาไว้ ยังให้เขามาเอาของกินในร้านเนื้อย่างทุกคืน

พี่สาวใหญ่เคยพูดว่า ทำอาหารจะต้องเน้นความสดใหม่ ดังนั้นที่ใช้ไม่หมด กินไม่หมด ข้าล้วนเอาทิ้งหมด ต่อมาได้เจอกับขอทานคนนั้น ข้าเอาอาหารสดใหม่ที่ยังไม่ถูกแตะต้องให้กับเขา

เริ่มแรกมีเขาคนเดียว ต่อมายิ่งอยู่ยิ่งเยอะ ตอนนี้วันหนึ่งมีหลายสิบคน แต่พวกเขาไม่ได้รอกินอย่างเดียว ช่วยงานในร้านเนื้อย่างบ้างด้วย

อย่างเช่นขนย้ายอาหารวัตถุดิบ ถ่านไฟ เทพวกกับข้าวอาหารที่เหลือ....พวกงานที่ในร้านทำไม่ไหว พวกเขาอยู่ด้านหลังครัวสามารถช่วยได้อย่างมาก

ที่ผ่านมาข้าเคยถูกองค์หญิงห้าหลอกเข้าวัง เขาก็เป็นคนไปส่งจดหมายให้พี่สาวใหญ่ ต่อมามีคนมาเผาร้านตอนกลางคืน เขาก็ถ่วงเวลาไว้อย่างไม่คำนึงถึงชีวิต ให้คนที่พี่สาวใหญ่ส่งไปแอบคอยปกป้องถ้าได้เห็น.....

ที่จริงข้าก็ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง แต่ทุกครั้งที่ข้าตามหาเขา เขามักจะหลบหน้าข้า ข้าถามขอทานคนอื่น พวกเขาก็พูดเพียงว่าเขามีธุระ

หลายวันก่อนข้าค่อนข้างเวียนหัว จนเกือบเป็นลมหมดสติ จู่ๆเขาก็ปรากฏตัวแล้วดึงข้าไว้ ไม่ให้ข้าล้มลง ภายหลังยังแอบส่งยามาให้ข้า แต่มักจะไม่ได้เจอ พี่สาวใหญ่ เจ้าคิดว่าข้าควรทำอย่างไร?” หยุนซูพูดความอัดอั้นในใจของตนเองออกมา

หลังจากหยุนถิงฟังแล้ว ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมพูดขึ้นว่า “ถ้าเป็นอย่างที่เจ้าพูด เขาน่าจะมีใจให้กับเจ้า จึงคอยห่วงใยเจ้า ดูแลเจ้าขนาดนี้ ปรากฏตัวเมื่อตอนที่เจ้ามีความต้องการที่สุด ปกป้องร้านของเจ้าอย่างไม่หวั่นเกรงอันตราย”

แต่ว่าหยุนซู ตัวเจ้าเองคิดอย่างไร ที่จริงเจ้าก็อายุไม่น้อยแล้ว หากไม่ใช่เพราะเมื่อสองปีก่อนเกิดเรื่องกับข้าว แล้วหายสาบสูญไปสองปี ก็ควรที่จะพูดคุยเรื่องงานแต่งงานของเจ้าแต่แรกแล้ว

ใบหน้าหยุนซูฉายแววเอียงอาย พูดขึ้นมาอย่างค่อนข้างเอียงอายว่า “พี่สาวใหญ่ เจ้าอย่าพูดใช่ไหม ตอนนั้นเกิดเรื่องกับเจ้าพวกเราต่างเป็นกังวลมาก ข้าเสียใจที่ตนเองไร้ความสามารถ ไม่สามารถช่วยเจ้าได้ จะมีแก่ใจคิดเรื่องอื่นได้อย่างไร”

“งั้นตอนนี้ล่ะ?” หยุนถิงถามขึ้นมาตรงๆ

“ที่จริง ข้าอิจฉาเจ้ากับพี่เขยซื่อจื่อมาก ที่ผ่านมาข้าก็เคยคิด ชั่วชีวิตนี้จะไม่แต่งงานกับคนมีอำนาจสูงศักดิ์ ยิ่งไม่แต่งกับอ๋องหรือขุนนางชั้นสูง ขอเพียงดวงใจคนคนเดียวไม่ทอดทิ้งกันก็พอ

ที่ผ่านมาข้าคิดว่าผู้ชายมีเมียน้อยเป็นเรื่องปกติ เหมือนอย่างพ่อก็มีอี๋เหนียงหลายคน แต่เมื่อเห็นพี่เขยซื่อจื่อปฏิบัติต่อเจ้า พี่ชายใหญ่กับพี่สะใภ้ใหญ่ นายสนองจ้าวกับฉินจิ้งอี๋ ข้าคิดว่าบางทีสักวันหนึ่ง ข้าก็สามารถได้เจอคนคนหนึ่งที่จริงใจกับข้า

แต่ข้าเป็นเพียงลูกเมียน้อยคนหนึ่ง มีสิทธิ์อะไรไปเรียกร้องสิ่งพวกนี้ ข้าจึงคิดอยากที่จะพยายามดูแลร้านเนื้อย่างให้ดีที่สุด หากไม่สามารถได้เจอคนแบบนี้ ข้ายอมที่จะเป็นโสดไปตลอดชีวิต อย่างน้อยมีร้านเนื้อย่าง ชีวิตที่เหลือของข้ากับแม่ก็ไม่ต้องเป็นกังวลอะไรแล้ว” หยุนซูพูดสิ่งที่กังวลอยู่ในใจออกมา

“ยัยเด็กโง่ ต่อให้เป็นลูกเมียน้อยแล้วอย่างไร ความสุขของตนเองต้องดิ้นรนด้วยตนเอง ชาติกำเนิดไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ แต่เจ้าสามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของตนเอง

เจ้าคิดอย่างไรกับขอทานคนนั้น หากเขาสามารถทำได้ที่จะมีเพียงเจ้าคนเดียวไปตลอดชีวิต เจ้าจะรังเกียจชาติกำเนิด หรือสถานะของเขาไหม?” หยุนถิงถามต่อ

“ข้าไม่รังเกียจอยู่แล้ว ตัวข้าเองก็เป็นแค่ลูกเมียน้อย มีสิทธิ์อะไรไปรังเกียจคนอื่น แต่ตอนนี้เขาเอาแต่หลบไม่ยอมเจอข้า” หยุนซูถอนหายใจ

นางที่เป็นลูกเมียน้อยมาตั้งแต่เด็ก ถูกหยุนหลิงรังแกเหยียดหยามมาตลอด ถูกนางจ้าวถากถางดูถูก นางจึงอดทนเข้มแข็งมาตั้งแต่เด็ก บาดเจ็บทุกข์ทรมานก็ยอมรับไว้คนเดียว

ไม่เคยมีใครจริงใจกับนางเหมือนดั่งขอทานคนนั้น คอยห่วงใยนาง ดูแลนางอยู่ตลอดเวลา กระทั่งไม่หวั่นกับการต้องมีเรื่องกับคนมีอำนาจเพื่อนาง ปกป้องร้านเนื้อย่างของนางไว้ด้วยชีวิต

ซึ่งทำให้หยุนซูซาบซึ้ง ตื้นตันใจ

“ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้าแล้ว เจ้าวางใจ เรื่องนี้ยกให้ข้า คืนนี้เจ้าไม่ต้องกลับไปแล้ว อยู่พักในจวนซื่อจื่อ คืนนี้ข้าจะให้คำตอบเจ้า” หยุนถิงพูดรับประกัน

หยุนซูตื้นตันใจอย่างมาก นางรู้อยู่แล้วว่าพี่สาวใหญ่จะต้องมีวิธี

ทุกคนกินดื่มอย่างสำราญ พูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน จนฟ้ามืดสนิทแล้วค่อยแยกย้ายกันกลับ