จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 734

โม่หลานเบิกตากว้างในทันใด สมองว่างเปล่าจนลืมตอบสนอง

แม่ทัพเฒ่าโม่ที่อยู่ข้างๆเห็นเช่นนี้ ก็ตกตะลึงจากนั้นก็แอบหัวเราะ สองปีที่ผ่านมานี้ เขารู้อยู่แก่ใจว่า เฉินอ๋องชอบลูกสาวของตัวเอง โม่หลานเป็นคนที่มีนิสัยเรื่อยเฉื่อย ไม่รู้อะไรเลย ทีนี้เขาผู้เป็นพ่อนี้ก็ไม่ต้องมาหนักใจอะไรแล้ว

แม่ทัพเฒ่าโม่หยิบไหแล้วแอบจากไป เวลาแบบนี้เก็บไว้ให้หนุ่มสาวเช่นพวกเขาจะดีกว่า

โม่ฉือชิงที่อยู่บนพื้นก็สร่างเมาทันที มองดูโม่หลานที่อยู่ตรงหน้าอย่างตกตะลึง สัมผัสถึงความนุ่มนวลของริมฝีปาก เขาก็จูบไปอย่าไม่รู้ตัวอีกครั้ง ความรู้สึกนี้ไม่เลวแฮะ

จากนั้นโม่หลานจึงค่อยตั้งสติได้ จ้องมองโม่ฉือชิงด้วยความโกรธ "ไอ้สารเลว ไปให้พ้น!" ขณะที่พูดก็ผลักเขาออกไปอย่างแรง

โม่ฉือชิงถูกผลักลงกับพื้นอย่างกะทันหัน ร้องด้วยความเจ็บปวด "โอ๊ย เจ็บมาก"

โม่หลานโกรธมาก "ไอ้สารเลว ท่านกล้าเอาเปรียบข้าหรือ ยังมีหน้ามาบอกว่าเจ็บ เอาหน้าบางเถอะ"

โม่ฉือชิงทนต่อความเจ็บปวดและลุกขึ้นจากพื้น "เมื่อครู่ข้ามิได้ตั้งใจ เพราะพ่อเจ้าแหละจะให้ข้าดื่มเยอะขนาดนี้"

“ท่านเป็นคนเอาสุรามาหาพ่อข้าเองมิใช่หรือ ยังมีหน้ามาโทษพ่อข้าอีก” โม่หลานโต้กลับ

โม่ฉือชิงเห็นนางโกรธ ฉวยโอกาสในความเมา เดินไปไม่กี่ก้าวและกอดโม่หลานไว้

"โม่หลาน ข้าชอบเจ้า ทั้งชีวิตนี้ชอบเพียงเจ้า ทำไมเจ้าถึงไม่ชอบข้า ข้าไม่ดีตรงไหน ข้าจริงใจกับเจ้านะ" โม่ฉือชิงบอกความในใจออกมา

โม่หลานมองดูโม่ฉือชิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างอึ้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เขากอดตัวเองอย่างไม่กลัวตาย ทั้งสองคนอยู่ใกล้มากเช่นนี้ ใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจของกันและกันได้

โม่หลานดมกลิ่นสุราบนตัวเขา แก้มก็แดงยิ่งขึ้น "โม่ฉือชิงท่านดื่มมากเกินไปแล้ว"

“ไม่ได้ดื่มมาก ข้าไม่ได้ดื่มมากสักนิดเลย ข้ารู้ว่ตัวเองกำลังพูดอะไร โม่หลานเจ้าให้โอกาสแก่ข้าครั้งหนึ่งไม่ได้หรือ แม้ข้าจะไม่เป็นวรยุทธ แต่เก่งในด้านการทำธุรกิจ ต่อให้เจ้าไม่ทำอะไรเลย ข้าเลี้ยงเจ้าทั้งชีวิตก็เพียงพอแล้ว” โม่ฉือชิงอธิบาย

"ท่านเลี้ยงข้า?"

“ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าต้องเหนื่อยขนาดนั้น ยังไงเจ้าก็เป็นสตรี ข้าไม่อยากเห็นเจ้าเหนื่อยขนาดนั้น” โม่ฉือชิงตอบ

“ท่านปล่อยข้าก่อน” โม่หลานดิ้นรน

“ไม่ปล่อย!”

วินาทีต่อมา โม่หลานก็กำลังจะตีให้เขาสลบ แม่ทัพเฒ่าโม่ก็รีบมาห้ามเอาไว้ทันที

“หยุด จะยังไงเขาก็เป็นเฉินอ๋อง ดีไม่ดีก็จะตีเขาให้สลบจะได้อย่างไร ครั้งก่อนตอนอยู่ในวังก็ช่างแล้ว หากให้ฝ่าบาทรู้ว่าเจ้าตีคนสลบในจวนแม่ทัพ ก็จะสร้างปัญหาให้กับข้าไม่ใช่หรือ” แม่ทัพเฒ่าโม่รีบเดินมา และดึงโม่ฉือชิงมา

“แม่ทัพเฒ่าโม่พูดถูกยิ่งนัก” โม่ฉือชิงกล่าว

"ถูกต้อง เมื่อครู่ยังดื่มไม่เต็มที่เลย พวกข้าไปดื่มในห้องกัน" แม่ทัพเฒ่าโม่โม่ฉือชิงไป

หากปล่อบให้ลูกสาวกับเฉินอ๋องอยู่ต่อไปอีก แม่ทัพเฒ่าโม่เป็นห่วงชีวิตของเฉินอ๋อง

โม่หลานหมดคำพูด จ้องมองสองคนนี้ด้วยความโกรธ หันหลังและหลับไปในลานของตัวเอง

ในหัวมีจูบในเมื่อครู่นั้นของโม่ฉือชิงแวบผ่านไป โม่หลานรู้สึกเพียงแก้มร้อนราวกับถูกไฟไหม้ นางเดินไปที่โอ่งน้ำในลานของตัวเอง ใช้มือตักน้ำเย็นขึ้นมาและตบหน้าเบาๆ

จากนั้นโม่หลานจึงค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธและยิ่งหงุดหงิด นางไม่กลับห้องแต่กลับตรงไปที่จวนซื่อจื่อ

หยุนถิงเป็นคนที่มีวิธีเยอะ ต้องช่วยตัวเองได้อย่างแน่นอน

เมื่อหยุนถิงได้ยินว่าโม่ฉือชิงฉวยโอกาสยามเมาเอาเปรียบโม่หลาน และจูบด้วยกัน ก็หัวเราะออกมาทันที