จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 733

“เจ้าเป็นคนแรกที่กล้าตีข้า แม้ว่าการถีบครั้งนั้นจะทำให้ข้ากระเด็นออกไป แต่ข้าก็ชื่นชมความกล้าหาญและฝีมือของเจ้ามาก

ข้ารู้ว่าตัวเองในอดีตนั้นเป็นคนโอ้อวดและหยิ่งผยอง ได้รับการโปรดปรานจึงวางท่าทีหยิ่งยโสโอหัง แต่สองปีนี้ข้าเองก็พยายามเปลี่ยนนิสัย หากเจ้าไม่อยากเป็นพระราชบุตรเขย ข้าก็สามารถแต่งกับเจ้าได้" เป่ยจิงจิงกล่าวด้วยความจริงใจอย่างยิ่ง

หลงเอ้อจ้องมองเท้าของตัวเองด้วยความโกรธ "ทำไมเจ้าถึงตาไม่ดีถึงขั้นไปยั่วยุนางจนได้ หากไม่ใช่เป็นเพราะต้องเก็บเจ้าไว้เพื่อปกป้องซื่อจื่อเฟย ข้าจะตัดเจ้าออกเลย"

เป่ยจิงจิงรู้สึกขบขันกับเขา "อย่าตัด ข้าชอบ"

หลงเอ้อรู้สึกปวดหัวมาก หมดคำพูด กำลังจะบินหนี ก็ถูกเป่ยจิงจิงจับชายเสื้อไว้

"ห้ามหลบหน้าข้าอีก"

“ปล่อย!” หลงเอ้อพูดด้วยความโกรธ

"ไม่ปล่อย!" มือของเป่ยจิงจิงที่จับชายเสื้อไว้นั้นแน่นยิ่งขึ้น

“ถ้ายังไม่ปล่อยอีก ข้าจะลงมือแล้วนะ!”

“มากที่สุดเจ้าก็ถีบข้าอีกครั้งสิ ข้าไม่กลัว” เป่ยจิงจิงกล่าวอย่างดันทุรัง

ในวินาทีนี้หลงเอ้อจึงค่อยเข้าใจคำกล่าวที่ว่ามีเพียงสตรีและคนถ่อยที่เลี้ยงยาก ทำไมถึงดันให้เขามาเจอจนได้

หลงเอ้อรีบหันมองไปขอความช่วยเหลือจากหยุนถิง "ซื่อจื่อเฟย ช่วยข้าด้วย!"

หยุนถิงยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นจึงค่อยออกจากอ้อมแขนของจวินหย่วนโยว "องค์หญิงสี่ การชอบใครสักคนไม่ใช่การตามอย่างดันทุรัง ท่านทำเช่นนี้ก็มีแต่จะให้หลงเอ้อเกลียดท่านมากยิ่งขึ้น"

เป่ยจิงจิงได้ยินเช่นนี้ ก็ปล่อยมือในทันทีและวิ่งมา "ถ้าอย่างนั้น ซื่อจื่อเฟยท่านบอกข้าสิ ข้าควรทำอย่างไร ถึงจะให้หลงเอ้อชอบข้าได้？"

ทันทีที่นางปล่อยมือ หลงเอ้อก็รีบบินจากไปทันที ความเร็วนั้นเร็วจนน่าทึ่ง

"ท่านเป็นองค์หญิงแห่งแคว้นหนึ่ง ได้รับความรักมาตั้งแต่เด็ก และถูกล้อมไปด้วยความรุ่งโรจน์ที่นับไม่ถ้วน ส่วนหลงเอ้อเป็นองครักษ์เงามังกรของจวนซื่อจื่อ และใช้ชีวิตอย่างเสี่ยงตายมาตั้งแต่เด็ก พวกเจ้าทั้งสองไม่เหมาะสมกัน ดังนั้นข้าจึงอยากเตือนองค์หญิงสี่ว่าปล่อยมือเถอะ พวกเจ้าทั้งสองไม่มีวันได้อยู่ด้วยกันอย่างแน่นอน” หยุนถิงกล่าวอย่างจริงจัง

เป่ยจิงจิงถูกทำให้เสียหน้า สีหน้าดูแย่มาก อันที่จริงนางเองก็เคยคิดดูแล้วว่านางกับหลงเอ้อนั้นมีฐานะที่แตกต่างกันไปอย่างมาก แต่นางก็ไม่สามารถลืมหลงเอ้อได้

“อันที่จริงท่านไม่ได้ชอบหลงเอ้อ ทว่าในฐานะองค์หญิง ตั้งแต่เด็กๆก็ชินกับการยกย่อง เอาใจ และประจบสอพลอของผู้อื่น

จู่ๆก็มีคนที่ไม่เพียงแต่จะหักล้างท่าน แถมยังกล้าลงมือต่อท่านนั้นเข้ามาในชีวิต ซึ่งสิ่งนี้มันเกินความเข้าใจของท่านในก่อนหน้านี้ไปอย่างมาก แม้จะโกรธ แต่กลับทำให้ท่านรู้สึกน่าสนใจ

หากมีคนอื่นมาอีกหนึ่งคน ก็ทุบตีท่าน ดูถูกรังเกียจท่าน บางทีท่านก็อาจรู้สึกว่าคนคนนั้นก็แตกต่างจากคนอื่นออกไป

ดังนั้นท่านควรคิดให้ดี ตัวเองคิดอย่างไรกับหลงเอ้อกันแน่ อีกอย่างการชอบคนคนหนึ่งไม่ใช่การดันทุรัง ดึงไว้แน่ไม่ปล่อย แต่เป็นการทำให้สมหวัง

ชอบในสิ่งที่เขาชอบ รักในสิ่งที่เขารัก หากเขาชอบคนอื่นจริง ท่านก็ต้องพยายามยอมรับและให้เขาได้สมหวัง ไม่ใช่ทุกการชอบก็ต้องอยู่ด้วยกัน" หยุนถิงอธิบายอย่างมีความอดทน

เป่ยจิงจิงทำหน้างุนงง "ข้าเหมือนจะเข้าใจแล้ว แต่ก็เหมือนจะไม่เข้าใจ ข้าต้องจัดการความคิดสักหน่อยแล้ว" หลังจากพูดจบก็เดินตรงไปที่หน้าประตู

หลงเอ้อที่ซ่อนตัวเอาไว้เห็นเป่ยจิงจิงไปแล้ว ก็รีบบินออกมาทันที "ซื่อจื่อเฟย ท่านนี่เก่งยิ่งนัก คำพูดเพียงไม่กี่คำก็ทำให้นางกลับไปแล้ว"

หยุนถิงยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ "ต้องให้นางคิดให้ชัดเจนถึงจะได้"

“ข้าช่างซวยยิ่งนัก ถึงได้ถูกองค์หญิงแสนซนเช่นนี้ชอบได้” หลงเอ้อบ่น

หยุนถิงมองเขา "จริง ๆ แล้วหลงเอ้อ แม้ว่าเป่ยจิงจิงจะโอหังและหยิ่ง แต่หลายปีมานี้นางก็ไม่เคยเปลี่ยนใจกับเจ้าเลย เห็นได้ว่านางเป็นคนที่มีความรู้สึกที่ยาวนานและลึกซึ้ง นางยอมเปลี่ยนแปลงเพื่อเจ้า เจ้าก็สามารถให้โอกาสนางลองดูหน่อยก็ได้？"

“ซื่อจื่อเฟยท่านปล่อยข้าไปเถอะ อย่าได้ผลักข้าลงไปในขุมนรกเลย” หลงเอ้อทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก