จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 736

“จี้อวี๋ ท่านไร้ยางอาย ท่านทำให้ข้าผิดหวังยิ่งนัก!” โม่หลานโกรธมาก

ในฐานะผู้หญิงเหมือนกัน บังเอิญมีคนที่มีฝีมือพอๆกันกับตัวเองพอดี แถมจี้อวี๋ยังเป็นแม่ทัพหญิงแห่งแคว้นเทียนจิ่ว โม่หลานชอบคนที่มีความมุ่งมาดปรารถนามากที่สุด ดังนั้นนางจึงเสียดายคนที่มีความสามารถเช่นนี้มาก

มิฉะนั้นโม่หลานก็คงไม่ไปหาจี้อวี๋บ่อยๆ ในช่วงเวลาที่องค์หญิงใหญ่แห่งแคว้นเทียนจิ่วถูกคุมขัง ตัวเองปฏิบัติต่อนางจริงใจมากขนาดนั้น เพียงแค่ว่าวันหนึ่งทั้งสองจะได้ร่วมมือกับ และเหยียดตะลุยทั่วทั้งสี่แคว้นไปอย่างอิสระ

นางอยากแต่งงาน ไม่อยู่ในกองทัพ ยังบอกว่าตัวเองให้นางเรียกนางไปทำเรื่องเล็กๆน้อยๆ ไม่มีน้ำใจยิ่งนัก

โม่หลานในขณะนี้โกรธยิ่งนัก นางเองก็แยกไม่ออกว่าตัวเองโกรธที่จี้อวี๋พอใจกับสภาพที่เป็นอยู่และไม่มีอุดมคติ หรือเป็นเพราะโม่ฉือชิง จะยังไงก็โกรธยิ่งนัก

นี่เป็นครั้งแรกที่โม่ฉือชิงเห็นโม่หลานโกรธขนาดนี้ และไม่อาจอยู่นิ่งต่อไปในทันที เขากำลังจะลุกขึ้นอธิบาย แต่ก็รู้สึกว่ามือของจี้อวี๋ที่จับแขนของตัวเองไว้ในแน่นขึ้นในทันที ทำให้เขาไม่สามารถยืนขึ้นได้เลย

"นั่งนิ่งๆ ซื่อจื่อเฟยบอกแล้วว่า กับโม่หลานคนสะเพร่าเช่นนี้ก็ต้องใช้วิธีที่พิเศษหน่อย!" จี้อวี๋พูดเสียงต่ำ

เมื่อโม่ฉือชิงได้ยินว่าเป็นแผนการของหยุนถิง เดิมทีเขาที่จะลุกขึ้นก็นั่งตรงในทันที

สิ่งที่หยุนถิงพูดนั้น ถูกต้องอย่างแน่นอน

"เอาหน้ามีประโยชน์อะไร กินก็กินไม่ได้ เป็นคนนะสมจริงหน่อย เฉินอ๋องเป็นท่านอ๋องที่ร่ำรวยที่สุดในแคว้นต้าเยียน

เงินของเขาใช้กี่ชาติก็ใช้ไม่หมด ทำไมข้ายังต้องให้ตัวเองเหนื่อยจะเป็นจะตายไปสู้รบในสนามรบด้วย

เมื่อเทียบกับชีวิตที่หัวจะหล่นได้ตลอดเวลานั้น ขอแค่ไม่ใช่คนโง่ ต่างก็จะเลือกเฉินอ๋องอยู่แล้ว “ จี้อวี๋ไม่โกรธแม้แต่นิด กลับกันยังภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง

โม่หลานโกรธมาก และสิ่งที่ทำให้นางโกรธยิ่งกว่านั้นก็คือโม่ฉือชิงกลับนั่งอยู่เฉยๆเช่นนั้น ไม่ผลักนางออกไปหรือลุกขึ้น ราวกับว่าเพลิดเพลินมาก

“ให้ตายเถอะ ข้าดูผิดท่านไปแล้วจริงๆ!” โม่หลานคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว มีดใหญ่ในมือฟันเข้ามา

ทันทีที่จี้อวี๋ฟันมีดมา ก็รีบดึงโม่ฉือชิงหลบไปด้านข้างทันที แต่โต๊ะตรงหน้าพวกเขาในเมื่อครู่นั้นกลับถูกโม่หลานฟันเป็นสองท่อน

โม่ฉือชิงตกใจมากจนหน้าซีด "โม่หลาน เจ้าฟังคำอธิบายของข้า------"

“อธิบายอะไรกัน ฝ่าบาททรงบอกแล้วว่าจะพระราชทานงานแต่งให้ท่านกับเป่ยจิงจิง ถึงตอนนั้นท่านก็โอบซ้ายโอบขวา!” โม่หลานกัดฟันและทิ้งประโยคนี้ไว้แล้วจากไปด้วยความโกรธ

โม่ฉือชิงรีบผลักจี้อวี๋ออกไปดึงมือตัวเอง "เพราะเจ้านั่นแหละ ทีนี้โม่หลานคงโกรธมากแน่ ต่อไปหาดนางไม่สนข้าอีกเลย ข้าจะโยนเจ้าลงไปในแม่น้ำเป็นอาหารปลา!"

จี้อวี๋แบะปาก "เฉินอ๋องเจ้าโกรธขนาดทำไม ข้าก็เพื่อช่วยเจ้าไม่ใช่หรือ เงินหนึ่งหมื่นตำลึงที่เจ้าตอบตกลงข้าจะไม่ให้ข้าไม่ได้นะ"

“เจ้ายังมีหน้ามาพูดถึงเรื่องเงินอีก ข้าให้เจ้าช่วย ไม่ได้ให้เจ้าทำให้โม่หลานโกรธ ยังไงเจ้าก็ต้องปลอบโยนคนให้หายโกรธ ไม่งั้นอย่าคิดจะเอาเงินเลย อะไรเจ้าก็จะไม่ได้” โม่ฉือชิงจ้องมองด้วยความโกรธ

เขาสมองเสื่อมไปแล้วจริงๆ ที่มาเชื่อคำพูดบ้าบอนี้ของนังหนูนี่

“ได้ๆ ข้าไปเดียวนี้เลย แต่เมื่อครู่โม่หลานบอกว่า ฝ่าบาทของพวกเจ้าจะพระราชทานงานแต่งให้เจ้า เจ้าจะแต่งกับเป่ยจิงจิงหรือ？” จี้อวี๋ถามกลับ

ที่นี้โม่ฉือชิงอยู่ไม่นิ่งแล้ว "เป็นไปไม่ได้ ข้าจะไม่มีวันแต่งกับเป่ยจิงจิงอย่างแน่นอน ข้าจะเข้าวังเดียวนี้เลย" หลังจากพูดจบ ก็ออกจากประตูไปโดยตรงด้วยความโกรธ

จี้อวี๋ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แล้วจึงค่อยจากไป

โม่หลานในทางนี้หลังออกมาจากจวนเฉินอ๋องก็ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ และแอบด่าโม่ฉือชิงในใจ

ในความเป็นจริงนางเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงได้โกรธมากเช่นนี้ รู้เพียงว่าหน้าออกแน่น หงุดหงิดยิ่งนัก

โม่หลานเดินไปด้วยโกรธไปด้วย ก็บังเอิญเดินผ่านร้านอาวุธของหยุนหลีพอดี ยกเท้าแล้วเดินเข้าไป

เมื่อเสี่ยวเอ้อในร้านเห็นโม่หลาน เป็นลูกค้าคนสนิท ก็รีบไปต้อนรับอย่างกระตือรือร้น และแนะนำให้นาง

“ข้าดูเอง หยุนหลีล่ะ นางไม่อยู่ในร้านหรือ?” โม่หลานถาม

“เรียนคุณหนูโม่ คุณหนูสี่ของพวกข้าอยู่ในลานหลัง นางกำลังศึกษาอาวุธ ให้บ่าวไปเรียกนางหรือไม่？” เสี่ยวเอ้อถาม