จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 737

วี่อู๋เสียตกตะลึง ดวงตาเต็มไปด้วยความระวังและตื่นตัว "เจ้าถามพวกนี้ทำไม？"

“เจ้าไม่ต้องสนว่าข้าจะทำไร ตอนนี้ข้าเป็นคนถามเจ้า ไม่ใช่เจ้าถามข้า หากรู้สึกว่าหมูในนี้ยังไม่พอ ข้าก็สามารถให้คนเอาวัว เอาแกะ และก็หมาป่ามาให้เจ้าได้ ออใช่แล้ว ยังมีด้วงมูลสัตว์ ของแบบนั้นชอบกลิ้งมูลสัตว์มากที่สุดแล้ว ตัวเจ้ามีมูลหมูเยอะขนาดนั้น พวกมันคงมีความสนใจเป็นอย่างมากแน่!” หยุนถิงจงใจพูด

เมื่อวี่อู๋เสียนึกถึงแมลงดำๆนั้น ก็หันศีรษะด้วยความขยะแขยงและอาเจียนในทันที

แน่นอนว่า เขาไม่ได้อาเจียนอะไรออกมาเลย เพียงแค่คลื่นไส้ ช่วงนี้คนเหล่านั้นให้หมั่นโถวเพียงลูกหนึ่งกับเขา คนทั้งคนหิวจนอ่อนแอยิ่งนัก

กำลังภายในของเขาถูกปิดผนึกเอาไว้ ร่างกายก็ไร้เรี่ยวแรงและอ่อนแอ ตอนแรกๆก็ตะโกนไปสองสามวัน แต่หลังๆมาเสียงแหบแห้ง ไม่มีคนสนใจเขาเลย วี่อู๋เสียตกอยู่ที่ที่ลำบาก ไม่มีคนช่วยเหลือ

"ซื่อจื่อเฟยถามเจ้าอยู่ หากเจ้ายังอยากอยู่ตรงนี้อีกสักหนึ่งปีหรือครึ่งปี ไม่ต้องพูดก็ได้!" จวินหย่วนโยวทำเสียงเชอะอย่างเผด็จการ เอื้อมมือไปจับมือของหยุนถิงหันหลังและจากไป

วี่อู๋เสียเห็นพวกเขาจะไปจริง ก็ตื่นตระหนกในทันที

เขารู้ว่านี่คือโอกาสเดียวของตัวเอง แม้ว่าการทรยศคนในเผ่าจะไม่ค่อยดี แต่เขาก็ต้องเอาชีวิตให้รอดก่อนสิ

"ได้ ข้าบอกเจ้า แต่เจ้าต้องพาข้าออกไปจากที่นี่ก่อน เตรียมชุดที่เปลี่ยนให้ข้า แล้วก็ของกิน เล้าหมูนี้ข้าไม่อยากอยู่แม้แต่วินาทีเดียวแล้ว" วี่อู๋เสียเสนอเงื่อนไขออกมา

"ได้"

ผู้ใต้บังคับบัญชาสองคนเดินเข้ามา ประคองวี่อู๋เสียออกมาด้วยความขยะแขยง และพาเขาไปอาบน้ำ

ประมาณครึ่งชั่วยามวี่อู๋เสียจึงค่อยออกมา ชุดขาวสะอาด ผมถูกมัดไว้อย่างเรียบร้อย แม้สีหน้าจะซีดเล็กน้อย แต่ดูแล้วก็เหมือนคนขึ้นสักหน่อย

"ข้าจะกินของ"

"มาทางนี้!" ผู้ใต้บังคับบัญชาพาเขาไปที่ลานหน้าบ้าน เมื่อเห็นอาหารสี่อย่างและซุปหนึ่งชามบนโต๊ะ สีหน้าของวี่อู๋เสียก็มืดครึ้มในทันที

หมูสามชั้นน้ำแดง ซี่โครงหมูซอส ขาหมูพะโล้ หมูหยองผัดพริกหยวก ทุกจานมีหมู เมื่อคิดถึงกลุ่มหมูอ้วนที่มีกลิ่นเหม็นเปรี้ยวนั้นก็รู้สึกอยากอวกยิ่งนัก วี่อู๋เสียยังไม่ทันได้กินก็หันหลังและคลื่นไส้ในทันที

“ยกไป ยกออกไป ยกไปให้หมด พวกเจ้าจงใจทรมานข้าหรือ”

“กินอย่างไม่ต้องเสียเงินยังจะมาไม่ชอบอีก ข้าว่าเจ้านะไม่หิว ที่พวกข้านะเป็นที่เลี้ยงหมู เนื้อที่กินก็ต้องเป็นเนื้อหมูอยู่แล้ว ล้วนเป็นผักที่ผัดกับเนื้อ ไม่รู้ผิดชอบชั่วดียิ่งนัก อันนี้ไม่กินก็กินผักเขียวได้แล้ว” ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งพูดอย่างหมดความอดทน

"ถ้าอย่างนั้นก็เอากินผัก รีบยกไป!" วี่อู๋เสียเร่ง

ผู้ใต้บังคับบัญชารีบยกไป ไม่นานก็มีผักมาวางเต็มโต๊ะ ไม่มีอาหารเนื้อสัตว์และคาวสักอย่างเลย

วี่อู๋เสียรีบวิ่งไป ใช้มือกินโดยตรงแม้แต่ตะเกียบก็ไม่ใช้

หิวมานานขนาดนี้ ทำเขาจู่เขาก็รู้สึกว่าผักถึงได้อร่อยมากเช่นนี้ ปกติกินแต่อาหารชั้นเลิศ ปลาและเนื้อจนเคยชิน เกลียดผักที่สุดแล้ว แต่ตอนนี้กลับกินผักในจานหมดติดต่อกันไปหลายจานเลย

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวยืนอยู่ข้างๆ และมองดูอย่างเย็นชา

ผู้ใต้บังคับบัญชาสองคนยกเก้าอี้มา จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงก็นั่งลงทันที "นั่งทางนี้ ตัวไอ้หมอนั้นมีกลิ่นขี้หมู เดี๋ยวจะเหม็นเอา!"

วี่อู๋เสียที่กำลังกินอยู่ พ่นอาหารทั้งหมดในปากออกมาทันที และจ้องมองจวินหย่วนโยอย่างโหดร้าย

“จวินหย่วนโยไอ้คนไร้มโนธรรม เจ้าจงใจสินะ!”

“ข้าก็แค่พูดตามความจริง” จวินหย่วนโยทำเสียงเชอะ

"ข้าอาบไปตั้งครึ่งชั่วยามแล้ว" วี่อู๋เสียมองดูสีหน้าที่เย็นชาของจวินหย่วนโย ก็รู้สึกเริ่มไม่แน่ใจ รีบก้มหัวลงแล้วดมกลิ่นบนตัวดู