จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 738

จวินหย่วนโยวเลิกคิ้วที่หล่อเหลา "จะเชื่อหมดไม่ได้ เพื่อรอดชีวิตแล้วเขาอาจคุยโวโอ้อวดหรือปล้ำผีลุก ปลุกผีนั่งก็ได้ รอมีโอกาส พวกข้าไปสืบเอง!"

"ข้าก็คิดเช่นนี้ ในเมื่อถามหมดแล้ว พวกข้ากลับจวนกันเถอะ" หยุนถิงกล่าว

"อืม!"

ทันทีที่ทั้งสองพึ่งกลับมาถึงจวนซื่อจื่อ หลงซานก็มารายงานทันที "ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย องค์หญิงห้ากลับมาจากแคว้นเป่ยลี่แล้ว บอกว่ากลับมาเยี่ยมเยียนฝ่าบาท"

“การไปเยี่ยมเยียนเป็นข้ออ้าง คงต้องเป็นเพราะอยู่กับอ๋องเก้าแห่งแคว้นเป่ยลี่ไม่ได้แล้ว และถือโอกาสในช่วงสิ้นปีมาเยี่ยมเยียนฝ่าบาท เช่นนี้ก็ไม่มีคนสงสัย และไม่มีทางไม่ให้นางเข้ามา” รั่วจิ่งแบะปาก

“คำนี้พูดได้ถูกยิ่งนัก องค์หญิงห้าก็ทำตัวเอง สมน้ำหน้า” หลิงเฟิงคล้อยตาม

หยุนถิงฟังแล้วก็ไม่สนใจ และไปดูลูกทั้งสองทันที

“ซื่อจื่อ นี่คือรายการของที่ต้องซื้อในช่วงสิ้นปี ซื่อจื่อลองตรวจดูเจ้าคะ หากขาดอะไรไป บ่าวจะได้ให้คนไปซื้อ” พ่อบ้านนำรายการหนึ่งมา

"ดี" จวินหย่วนโยวดูอย่างละเอียด

หลังดูลูกเสร็จ หยุนถิงก็กลับไปที่ห้อง และหยิบแผนที่ที่นางวาดออกมาดูดีๆทันที พอดูดีๆแล้วก็พบว่าในแผนที่นี้ไม่เพียงแต่มีน่านน้ำทางทะเลเพียงที่เดียว แต่ถูกปราสาทแบ่งออกเป็นน่านน้ำทางทะเลหลายแห่ง

ดูท่าแล้ว วี่อู๋เสียไม่ได้โกหก

นางใช้มิติคัดลอกแผนที่จำนวนมาก ให้ซูหลินเอาให้เป่ยหมิงฉี่กับชางหลันเย่ และเริ่นเซวียนเอ๋อร์คนละชุด และส่งไปให้โม่ฉือหานอีกชุดหนึ่ง

ในเมื่อเขตทะเลนิรนามทรงพลังมากขนาดนั้น เพียงแค่ตัวเองคงไม่พอ ดังนั้นเวลานี้ก็ย่อมจึงต้องผูกพันเป็นพันธมิตรอยู่แล้ว

พระราชวัง

เมื่อองค์หญิงห้าเห็นฝ่าบาท ก็คำนับอย่างเคารพ "หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จพี่"

"ลุกขึ้น เรื่องที่เจ้าอยู่ในแคว้นเป่ยลี่ข้าได้ยินมาแล้ว คิดไม่ถึงว่าอ๋องเก้านี้จะเลวทรามเช่นนี้ ข้าจะให้แคว้นเป่ยลี่ให้การอธิบายกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน ในเมื่อกลับมาแล้วก็อยู่อย่างสบายใจ ข้าได้ให้คนไปทำความสะอาดลานในอดีตของเจ้าแล้ว” ฝ่าบาทพูดอย่างช้าช้า

“ขอบคุณเสด็จพี่ที่ทรงเห็นอกเห็นใจ หม่อมฉันซาบซึ้งยิ่งนัก กลับมาอีกครั้งในไม่กี่ปี หม่อมฉันเห็นของที่คุ้นเคยเหล่านี้ คิดถึงยิ่งนัก” องค์หญิงห้าพูดอุทาน

“เจ้าเหน็ดเหนื่อยจากการนั่งรถม้ามาทั้งวันแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ”

"เพคะ!"

องค์หญิงห้าถอยออกไป ซูกงกงก็ใกล้เข้ามา "ฝ่าบาท เรื่องขององค์หญิงห้าท่านจะยุ่งจริงหรือพ่ะย่ะค่ะ？"

“นางเป็นเสด็จน้องของข้า แต่งไปที่แคว้นเป่ยลี่ก็ถือเป็นตัวแทนของแคว้นต้าเยียน และยิ่งเป็นหน้าของข้า อ๋องเก้าแห่งแคว้นเป่ยลี่ทำเกินไปขนาดนั้น ก็ถือเป็นการตบหน้าข้า ข้าย่อมต้องขอคืนความยุติธรรมอยู่แล้ว!” ฝ่าบาททรงกล่าวอย่างโกรธเคือง

“ฝ่าบาททรงพูดถูกยิ่งนัก”

องค์หญิงห้าในทางนี้กลับไปที่ลานของตัวเอง มองดูทุกอย่างในห้อง ในใจเต็มไปด้วยความเย็นชาและการประชด

“องค์หญิง ห้องนี้เหมือนกับตอนที่ท่านอยู่เลย ฝ่าบาทไม่เคยให้คนมาแตะต้อง เห็นได้ชัดว่าทรงเอ็นดูและรักท่านจริง” สาวรับใช้พูดอย่างดีใจ

มุมปากขององค์หญิงห้ายกขึ้นปรากฏการณ์ประชดประชัน "หากฝ่าบาททรงเอ็นดูและรักข้าจริง ก็ไม่ควรให้ข้าแต่งไปที่แคว้นเป่ยลี่ แต่งให้กับคนไร้ประโยชน์เช่นนั้น!"

“องค์หญิงท่านเบาเสียงหน่อยเจ้าคะ ระวังจะมีคนแอบฟังนะเจ้าคะ” สาวรับใช้รีบเตือน

องค์หญิงห้าทรงเคียดแค้นยิ่งนัก อดกลั้นความโกรธและความไม่พอใจ และสาบานในใจว่า ใครก็ตามที่ทำร้ายนาง นางจะไม่มีวันปล่อยไปสักคนเลย

วันรุ่งขึ้น องค์หญิงห้าพาสาวรับใช้สองคนไปที่ตลาด แต่งไปที่แคว้นเป่ยลี่เป็นเวลาหลายปี นางคิดถึงแคว้นต้าเยียนมาจริงๆ

อยู่ในแคว้นเป่ยลี่คนเดียวสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย อ๋องเก้าไอ้สารเลวนั้นก็ยิ่งไม่รักใคร่และเอ็นดูตัวเองสักนิดเลย สองคนสามวันทะเลาะกันหนึ่งครั้ง ห้าวันทะเลาะกันหนึ่งครั้ง คับข้องใจยิ่งนัก