จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 74

จวินหย่วนโยวยกเท้าเดินเข้ามา “ฮูหยินล่ะ?”

เมื่อท่านลั่วที่กำลังทานอาหารได้ยิน สีหน้าก็ดำคล้ำ “เจ้าหนูจวิน เจ้ามันไร้คุณธรรมเกินไปแล้ว เข้ามาแทนที่จะถามว่าข้ากำลังทำอะไรอยู่ แต่กลับถามหาภรรยาอัปลักษณ์ของเจ้า?”

“ท่านลั่ว ท่านกินดีอยู่ดี มีอะไรจะต้องถาม” จวินหย่วนโยวตอบกลับอย่างไม่พอใจ

ท่านลั่วเพิ่งจะเรอหลังจากกินอิ่ม สีหน้าดูเก้อเขิน “วันนี้เจ้าออกไปทำอะไร?”

“ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งให้ข้าเข้าเฝ้า และพูดคุยเรื่องงานเลี้ยงวันเกิดของฮูหยินเฒ่าฟู่” จวินหย่วนโยวนั่งลงตรงข้ามกับท่านลั่ว

เมื่อได้ยินว่าฮูหยินเฒ่าฟู่ สีหน้าของท่านลั่วก็เปลี่ยนไป และขมวดคิ้วแน่นจนเป็นปม ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าชานมและชาผลไม้รวมที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่หอมอีกต่อไป

“ข้านึกขึ้นได้ว่ายังมียาเม็ดที่ต้องกลั่น ข้ากลับก่อนนะ” ท่านลั่วลุกขึ้นจากไป

เมื่อเห็นเขาเป็นเช่นนี้ จวินหย่วนโยวก็ไม่พูดอะไรมากนัก เขารู้บางอย่างเกี่ยวกับเรื่องระหว่างฮูหยินเฒ่าฟู่กับท่านลั่ว

“ทำไมวันนี้ท่านลั่วถึงออกมาได้?” จวินหย่วนโยวถาม

“น่าจะเกี่ยวข้องกับฮูหยินขอรับ หลังจากฮูหยินกลับมาจากจวนซู นางก็ถูกท่านลั่วเรียกเข้าไป หลังจากนั้นไม่นาน ฮูหยินก็พาท่านลั่วออกมา ท่านลั่วยังบอกอีกว่าอยากกินชานมและผลไม้รวม” พ่อบ้านตอบในทันที

“อ้อ? แล้วฮูหยินล่ะ?” จวินหย่วนโยวมองไป

“หลังออกมาจากที่ท่านลั่ว นางก็กลับไปที่เรือนของตนเอง จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ออกมาขอรับ”

“ข้าจะไปดูนางหน่อย” จวินหย่วนโยวลุกขึ้นและตรงไปที่เรือนของหยุนถิง เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นว่าหยุนถิงกำลังนอนหลับอยู่

ในเวลานี้ท้องฟ้าจะมืดแล้ว ทำไมจู่ๆ หญิงผู้นี้ถึงนอนหลับได้

จวินหย่วนโยวเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของนาง แต่พบว่านางไม่มีไข้เลย

“หรือว่าจะเหนื่อย?” จวินหย่วนโยวพูดกับตัวเอง

แน่นอนว่าหยุนถิงที่อยู่ในมิติรับรู้ได้ว่าจวินหย่วนโยวเข้ามา แต่ตอนนี้การศึกษาวิจัยเลือดมาถึงช่วงเวลาสำคัญแล้ว ไม่สามารถหยุดกลางคันได้ มิฉะนั้นเซลล์และสารพิษภายในจะมีการเปลี่ยนแปลง และเกรงว่าการเริ่มใหม่ทั้งหมดอาจจะต้องใช้เวลา

เมื่อได้ยินเสียงหายใจเบาๆ ของหยุนถิง จวินหย่วนโยวก็คิดว่านางคงเหนื่อย จึงห่มผ้าให้นางก่อนที่จะออกไป

หลังออกไปจากห้อง จวินหย่วนโยวก็เรียกหลงเอ้อมา และถามว่าวันนี้หยุนถิงทำอะไรบ้าง

หลงเอ้อตอบว่า “ซื่อจื่อ ฮูหยินไปช่วยใส่ยารักษาใบหน้าให้คุณหนูซูที่จวนซู และนำเนื้อตากแห้งกลับมามากมาย และยังถามข้าเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนเหนือ หลังจากนั้นก็กลับมาขอรับ”

“ตอนเหนือ?” จวินหย่วนโยวขมวดคิ้ว

“ฮูหยินถามเรื่อยเปื่อยเพียงแค่ไม่กี่ประโยคเท่านั้น ไม่มีอะไรพิเศษ ฮูหยินไม่สบายหรือขอรับ?” หลงเอ้อถามด้วยความเป็นห่วง

“เปล่า นางคงเหนื่อย เจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ” จวินหย่วนโยวกลับมาที่ห้องอีกครั้ง

“ขอรับ”

เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน จวินหย่วนโยวก็เหนื่อยเช่นกัน เขาถอดเสื้อคลุมออก นอนลงข้างๆ หยุนถิงและหลับตาลง

..........

จวนหลีอ๋อง

โม่ฉือหานขว้างถ้วยชาลงบนพื้นด้วยความโมโห “สมควรตาย แม้แต่หมอพเนจรสองคนก็เฝ้าไว้ไม่ได้ ไอ้พวกสวะ”

เดิมทีโม่ฉือหานดีใจที่ในที่สุดก็มีคนที่สามารถรักษาอาการป่วยของตนเองได้ หลังจากรอมาหนึ่งวัน เขาก็ตื่นเต้นมาก หลังจากรอวันที่สอง เขาก็กระวนกระวายใจเล็กน้อย หลังจากรอวันที่สาม โม่ฉือหานก็นั่งไม่ติดแล้ว

เขาสั่งให้ลูกน้องไปจับตาดูที่โรงเตี๊ยมฝูหลาย แต่สุดท้ายลูกน้องก็บอกว่าไม่เห็นหมอพเนจรสองคนนั้นออกมาเป็นเวลาสามวันแล้ว เมื่อได้ยินโม่ฉือหานก็โกรธมาก

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ออกไปไหน แต่ก็ต้องกิน ต้องดื่ม ต้องเข้าห้องน้ำ ไม่เห็นคนมาสามวันแล้วก็น่าแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด