จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 740

หยุนซูซาบซึ้งมาก คิดไม่ถึงว่าซูนฟั่งทำงานจะมีประสิทธิภาพขนาดนี้ เรื่องพึ่งเกิด เขาก็ได้จับคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องมาหมดแล้ว

"ขอบคุณ"

“กับข้ายังจะเกรงใจอะไรกัน ข้าจะไม่มีวันให้เจ้าได้รับความน้อยเนื้อต่ำใจแน่นอน” ซูนฟั่งรับประกัน

หัวใจของหยุนซูรู้สึกอบอุ่น และรู้สึกสะเทือนใจมาก "อืม"

“พวกเจ้าหรือที่วางแผนใส่ร้ายน้องสาวข้า?” น้ำเสียงที่เย็นชาของหยุนถิง ทำเอาทุกคนกลัวจนตัวสั่น

หลงเอ้อปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน ถือดาบและมองดูพวกเขาอย่างเย็นชา "พูด!"

เมื่อเห็นหลงเอ้อ พวกเขาก็ตกใจกลัวจนสั่นเทา คุกเข่าลงและร้องขอความเมตตา

"เรียนซื่อจื่อเฟย พวกข้าไม่รู้จริงๆ พวกข้าถูกใส่ร้าย" หนึ่งในนั้นพูด

“ใช่ พวกข้าไม่มีอะไรจริงๆ” อีกคนก็ไม่ยอมรับ

หยุนถิงเห็นพวกเขายังกล้ากลับกลอก มุมปากมีความเหยียดหยาม และเดินไปหาคนเหล่านั้นทีละก้าว "ข้าเป็นคนที่เข้าข้างคนในครอบครัวมากที่สุด หากใครกล้าทำร้ายคนในครอบครัวของข้า ข้าจะให้เขาได้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน"

หลังจากสิ้นเสียงลง หยุนถิงก็ดึงดาบยาวของหลงเอ้อออกมา และฟันไปที่คนที่พูดโกหกคนแรก

“อ๊าก!” เสียงกรีดร้องอย่างน่าเวทนาดังขึ้น แขนข้างหนึ่งของคนคนนั้นถูกตายออกทั้งเป็น

แขนที่เปื้อนเลือดตกลงสู่พื้น และนิ้วยังคงสั่นอยู่ สยดสยองทำเอาคนหวาดกลัวยิ่งนัก

คนคนนั้นร้องโหยหวนและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าซีดขาว และกลิ้งไปมาที่พื้นทันที เพราะแตะโดนบาดแผลของแขนที่หักไป ก็ยิ่งเป็นลมไปเพราะความเจ็บปวดในทันที

เมื่อคนอื่นๆ เห็น ต่างก็หวาดกลัวและตกตะลึง คนคนหนึ่งถึงกับฉี่ใส่กางเกงในจุดนั้นเลย

ดูเหมือนว่าพวกเขาลืมไปแล้วว่า หยุนถิงที่หยิ่งยโสโอ้อวด หลงระเริงยิ่งนัก แถมไร้ประโยชน์ และวิธีการทรมานคนที่มีอย่างไม่ขาดสาย บางทีอาจเป็นเพราะช่วงหลายปีมานี้หยุนถิงได้ล้างจุดบกพร่องออกเป็นอย่างดี ชื่อเสียงของนางก็แตกต่างจากเมื่อก่อนไปอย่างมาก ดังนั้นอีกฝ่ายจึงลืมฝีมือและขีดจำกัดของนางไป

คนที่มุงดูต่างก็ตกตะลึงกันหมด และถอยหลังไปหลายเมตรโดยไม่รู้ตัว กลัวว่าตัวเองจะถูกพัวพัน ตกใจกลัวจนไม่กล้าหายใจแรงเลย

ซื่อจื่อเฟยก็โหดร้ายเกินไป นั่นเป็นถึงแขนข้างหนึ่งนะ แต่นางกลับตัดทิ้งแบบนี้เลย

“ซื่อจื่อเฟยข้าสารภาพ ข้าสารภาพหมด!” คนที่พูดคนที่สองในเมื่อครู่รีบสารภาพ

“พวกเขาเป็นคนบอกให้ข้าทำด้วยเอง พวกข้าสามคนรู้จักกัน ข้ามีหน้าที่ไปซื้อหญ้าหลันซิง จากนั้นก็ให้เขากินลงไปและเข้ามาในเนื้อย่างเพื่อให้เกิดเรื่อง

พวกข้าสองคนกำลังปลุกปั่นทุกคน ให้ทุกคนคิดว่าร้านเนื้อย่างของคุณหนูซูมีปัญหา ที่เกิดเรื่องในร้านนางนั้นเป็นถึงเรื่องใหญ่ถึงแก่ชีวิตของคน เช่นนี้คุณหนูสามไม่เพียงแต่ต้องเข้าคุก ร้านเนื้อย่างก็ต้องปิดร้าน"

“ใครสั่งการเจ้า หรือใช้เงินซื้อใจเจ้า？” หลงเอ้อถามอย่างเย็นชา

คนคนนั้นหันมองสาวรับใช้คนสนิทขององค์หญิงห้าที่อยู่ข้างๆโดยไม่รู้ตัว "นางเอง นางให้เงินหนึ่งหมื่นตำลึงแก่พวกข้าให้พวกข้าทำ หากทำสำเร็จก็จะให้อีกหนึ่งหมื่นตำลึงแก่พวกข้า"

เมื่อสาวรับใช้ได้ยินเช่นนี้ สีหน้าก็ซีดขาว และตกตะลึง "เจ้าพูดไร้สาระ ข้าไม่รู้จักพวกเจ้าเลย เจ้าอย่างใส่ร้ายข้า ข้าก็แค่คนเดินผ่านมาดูความครึกครื้นเท่านั้น"

“เจ้าพูดไร้สาระ เจ้าเป็นคนให้ตั๋วเงินแก่พวกข้าเอง ตั๋วเงินข้ายังเอาติดตัวไว้เลย ซื่อจื่อเฟยโปรดดู” คนคนนั้นหยิบตั๋วเงินออกมาจากหน้าออกทันที

หลงเอ้อรับมาแล้วยื่นให้หยุนถิง

หยุนถิงชำเลืองมอง "ตั๋วเงินนี้มีตราประทับของธนาคารไท่อานจริง ไปตรวจที่ธนาคารไท่อาน ดูว่าเงินนี้ผ่านมือใคร และใครเป็นคนนำเงินนี้ไปฝากและถอน"

“ขอรับ!” หลงเอ้อเรียกองครักษ์ลับคนหนึ่งมา และนำตั๋วเงินมอบให้เขา

องครักษ์ลับหันหลังกลับและจากไป สาวรับใช้เห็นก็เข่าทรุดลงบนพื้น คราวนี้จบแล้วจริง

หากให้พวกเขาสืบไปถึงองค์หญิง เช่นนั้นองค์หญิงคงหั่นตัวเองทั้งเป็นอย่างแน่นอน