จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 752

“เสด็จพี่ให้เจ้าหมดแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกัน?” โม่ฉือชิงสีหน้าตกตะลึง

โม่หลานเริ่มกระดากอาย “ฝ่าบาทบอกว่า เขาไม่อยากช่วยเจ้าจัดการความยุ่งเหยิง เกิดวันไหนเจ้าอยากได้คืนกลับไป เขาจะดูไม่ดีเอา”

“คำพูดนี้เหมือนเสด็จพี่จะพูดอยู่ ไม่ไว้หน้าข้าเลยนี่นา โม่หลาน ต่อไปข้ากลายเป็นยาจกแล้วนะ ยิ่งไม่มีสิทธิ์ชอบเจ้าเข้าไปใหญ่!” โม่ฉือชิงทำหน้าผิดหวัง

“ในสายตาเจ้า ข้าเป็นคนโลภมากงั้นรึ?” โม่หลานมองค้อนเขา

“แน่นอนว่าไม่ใช่ เจ้ารักพวกพ้อง ใจกว้าง ปกป้องพวกพ้อง และทุ่มสุดตัวเพื่อมิตรสหายที่สุด ข้าแค่รู้สึกว่า ตอนเป็นเฉินอ๋อง เจ้าก็ไม่ชอบข้า ตอนนี้ข้ากลายเป็นยาจก เจ้าคงยิ่งไม่ชอบข้าแน่” โม่ฉือชิงพูดน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย

โม่หลานมองออกถึงการพังทลายและผิดหวังของเขา รู้สึกสงสาร เหมือนอย่างที่หยุนถิงบอกเลย เมื่อก่อนนางไม่รู้จักความรัก มองไม่เห็นหัวใจตนเอง

แต่พอได้ยินว่าโม่ฉือชิงโดนลอบฆ่า นางวิ่งแทบเหาะมาตลอดทาง หวั่นใจมาตลอด

ความเป็นห่วงอย่างนั้นนางมิเคยมีมาก่อน

โดยเฉพาะในเวลานี้ที่จี้อวี๋มักมาบอกตนว่าเป็นอย่างไรกับเฉินอ๋องแล้วบ้าง โม่หลานโกรธแทบบ้า ไปถามหยุนถิงถึงรู้ว่านั่นเรียกว่าหึง

ที่แท้ โม่ฉือชิงได้เข้ามาอยู่ในใจนางแล้วอย่างไม่ทันรู้ตัวเลย

พอตอนนี้เห็นโม่ฉือชิงท่าทางหมดอาลัยตายอยาก โม่หลานทนไม่ไหวโพล่งออกไปว่า “โง่เง่า ฝ่าบาทบอกว่า ของพวกนั้นของเจ้าน่ะให้ข้าไว้เป็นสินสอด”

“สินสอด?” โม่ฉือชิงอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะได้สติ เขาตื่นเต้นดีใจยิ่งนัก “ดังนั้น โม่หลานเจ้าตกลงแล้วใช่หรือไม่?”

โม่หลานแก้มแดงขึ้นหลายส่วน “ใช่ ข้าตกลงแล้ว”

วินาทีต่อมา โม่ฉือชิงยกมือขึ้นกอดโม่หลานหมับทันที “ดียิ่งนัก โม่หลาน ในที่สุดเจ้าก็ตกลงแล้ว ในที่สุดเจ้าก็ยอมแต่งงานกับข้าแล้ว โม่หลาน ฮะฮะ----“

เพราะว่าตื่นเต้นเกินไป โม่ฉือชิงกอดโม่หลานแน่นจนโดนแผล เจ็บจนเขาแยกเขี้ยว แต่ยังคงดีใจและตื่นเต้นอยู่

“โง่จริง อย่าโดนแผลสิ รีบปล่อยเลย!” โม่หลานบอกอย่างสงสาร

“ไม่เจ็บ ไม่เจ็บเลยสักนิด หลายปีขนานี้ในที่สุดเจ้าก็รับปากแล้ว ชาตินี้ข้าจะไม่ปล่อยมือเด็ดขาด!” โม่ฉือชิงกอดนางแน่นขึ้นไปอีก

เพียงแต่ทำเช่นนี้แผลก็ยิ่งเจ็บมากขึ้น แต่เขาไม่สนใจแล้ว ความเจ็บแค่นี้เทียบกับการที่โม่หลานยอมแต่งงานกับตนนั้น เทียบกันไม่ติดเลยสักนิด

โม่หลานสีหน้าหน่ายใจ มองดูโม่ฉือชิงยิ้มเหม่อ นางไม่รู้จะพูดอะไรดีแล้ว

โม่หลานช่วยทายาให้เขาต่อไป แต่โม่ฉือชิงกอดตนไว้ นางไม่อาจทายาได้

“ปล่อย ข้าจะช่วยทายาให้เจ้า!”

“ไม่ปล่อย ทาไปอย่างนี้แหละ” โม่ฉือชิงให้ตายก็ไม่ยอมปล่อยมือ ยิ้มเหม่อมองโม่หลานอยู่อย่างนั้น

“โง่เง่า หากยังไม่ปล่อยมืออีก ข้าจะอัดเจ้าแล้วนะ!” โม่หลานเริ่มเดือด

“อัดเถอะ หากไม่อัดจนตาย ข้าก็ยังไม่ปล่อยเจ้าหรอก!” โม่ฉือชิงหน้าด้านพูดต่อ

โม่หลานหน่ายใจ “โม่ฉือชิง เจ้าทำอย่างนี้ ข้าจะโกรธแล้วนะ”

คำพูดเดียวทำโม่ฉือชิงปล่อยมือทันที “อย่าโกรธนะ ข้าผิดไปแล้วมิได้รึ ข้าอยากกอดเจ้าไว้นี่ กอดเจ้าไว้ทั้งชีวิตไม่ปล่อยมือเลย”

“อย่าพูดจาเหลวไหล พูดให้ดีๆ” โม่หลานอ้อมไปด้านหลังโม่ฉือชิงทันที

โม่ฉือชิงรีบถอดเสื้อผ้าออก โม่หลานเห็นรอยเขียวม่วงไปทั้งแถบบนแผ่นหลังเขา ใบหน้าตึงเครียดขึ้นหลายส่วน ไอ้พวกบ้านั่นสบายไปละ หากให้ตนเจออีกต้องจัดอัดจนพ่อแม่มันก็จำไม่ได้เลย

ถึงโม่ฉือชิงจะเจ็บ แต่ในใจหวานปานกินน้ำผึ้งเข้าไป “พ่อบ้าน เจ้าไปดูสิว่าฤกษ์งามยามดีที่สุดน่ะเมื่อไหร่ ยิ่งเร็วยิ่งดี ข้าจะแต่งชายาเอกแล้ว!”