จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 753

“ได้เลย รอคำพูดนี้ของท่านพ่อตานี่ล่ะ” โม่ฉือชิงยินดียิ่งนัก รีบตามแม่ทัพเฒ่าโม่เข้าไปทันที

พ่อบ้านยกน้ำชาขนมมาวาง จากนั้นถอยไปด้านข้างอย่างนอบน้อม

“ท่านพ่อตา ข้าอยากรีบแต่งโม่หลานเข้าจวนโดยเร็ว ข้าชอบนางมาหลายปีแล้ว กว่านางจะรับปากมันไม่ง่ายเลย ข้ากลัวนางเปลี่ยนใจ!” โม่ฉือชิงพูดอย่างกระอักกระอ่วน

“เฉินอ๋องพูดถูกต้องแล้ว ไม่แค่เจ้ากลัวนางเปลี่ยนใจ ข้าก็กลัวนางเปลี่ยนใจเช่นกัน นังหนูนี่ชอบอาวุธมาแต่เล็ก หายากนักที่จะมีคนชอบนาง ยอมแต่งงานกับนาง รีบเลือกฤกษ์งามยามดีที่เร็วที่สุดจัดงานแต่งงานเสียเลย!” แม่ทัพเฒ่าโม่ยิ่งร้อนใจกว่าโม่ฉือชิงเสียอีก

“ฮะฮะ ขอบคุณท่านพ่อตายิ่งนักที่เข้าใจ” โม่ฉือชิงซาบซึ้งยิ่งนัก

“ข้าต่างหากควรจะขอบคุณเจ้า ข้ายังนึกว่านังหนูนี่ต้องโดดเดี่ยวเดียวดายไปจนตายแล้ว เพราะนิสัยนางน่ะหาบุรุษชอบยาก พ่อบ้าน เจ้ารีบไปตามชินเทียนเจียนมาเลย ข้าพอคุ้นเคยกับเขาอยู่บ้าง จะให้เขาคิดหาฤกษ์งามยามดีที่เร็วที่สุดในการแต่งงาน เอาให้เร็วเลย!” แม่ทัพเฒ่าโม่สั่งการ

“ขอรับ นายท่าน!”

โม่ฉือชิงโดนแม่ทัพเฒ่าโม่ทำเช่นนี้เข้าไป เริ่มกระอักกระอ่วนละ “ท่านพ่อตา ข้าปรึกษากับโม่หลานแล้ว แต่งงานพร้อมกับพี่ชายรองไปเลยแล้วกัน การแต่งงานเจริญสัมพันธไมตรีระหว่างแคว้นต้าเยียนและแคว้นเป่ยลี่ ต้องเป็นฤกษ์งามยามดีที่ดีที่สุดแน่นอน”

“เช่นนั้นก็ต้องหลังปีใหม่สิ ไม่ได้ ช้าเกินไป ทางที่ดีแต่งกันเสียก่อนปีใหม่นี่แหละ ข้าเองก็จะได้บรรลุความปรารถนาไปหนึ่งเรื่อง เรื่องนี้จะล่าช้าไปหลังปีใหม่ได้อย่างไรกัน พ่อบ้านรีบไปเลย” แม่ทัพเฒ่าโม่ร้อนใจไม่ไหว

“ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้” พ่อบ้านรีบไปจัดการทันที

“ลูกเขย ตอนนี้พวกเรามาปรึกษากันเรื่องรายละเอียดพิธีแต่งงาน รายชื่อแขกเหรื่อดีหรือไม่?” แม่ทัพเฒ่าโม่เสนอ

“ดีเลย!”

ทั้งสองคนจับเข่าคุยกันขึ้นมาทันที และยังให้คนรับใช้ทั้งหมดหยิบพู่กันกระดาษมาจดด้วย

ไม่นาน พ่อบ้านก็กลับมา “นายท่าน ข้าน้อยถามชินเทียนเจียนแล้ว เขาบอกว่าอีกสิบวันให้หลังจะเป็นฤกษ์งามยามดี ก็ได้ก่อนปีใหม่พอดี!”

“ได้ งั้นก็แต่งงานกันในอีกสิบวันให้หลัง!” แม่ทัพเฒ่าโม่เคาะโต๊ะสรุปทันที

“ฟังท่านพ่อตาละกัน”

จวบจนฟ้ามืด โม่ฉือชิงถึงออกจากจวนแม่ทัพ เขารีบเข้าวัง ไปขอสมรสพระราชทานจากฮ่องเต้ทันที

ฮ่องเต้พอได้ยินว่าโม่หลานรับปากแล้ว ก็ดีใจนัก น้องสี่คนนี้สนิทสนมรักใคร่กับเขาตั้งแต่เล็ก ย่อมหวังว่าเขาจะได้มีคนรักอยู่เคียงคู่ไปด้วยกันอยู่แล้ว

“ข้าพระราชทานสมรสให้น่ะได้ แต่เจ้าต้องเอาอำนาจในการควบคุมจัดการของการค้าของราชวงศ์แห่งแคว้นต้าเยียนกลับไป อย่ามาเหลือความยุ่งเหยิงกองใหญ่ให้ข้าจัดการอย่างนั้น ข้าไม่ว่างมาจัดการให้เจ้า!” ฮ่องเต้พูดหน้าตึง

โม่ฉือชิงรู้สึกว่าก่อนหน้านี้ตนวู่วามไปจริงๆ รีบยอมรับผิดโดยดี “เสด็จพี่สั่งสอนถูกต้องแล้ว ก่อนหน้านี้น้องคิดไม่รอบคอบเอง ต่อไปน้องจะต้องหาเงินให้เสด็จพี่มากๆ เติมท้องพระคลังให้เต็ม ให้เสด็จพี่ไม่มีความกังวลใดๆอีก!”

“พอใช้ได้!” ฮ่องเต้พอใจมาก รีบพระราชทานสมรสให้ทันที ประกาศแก่ใต้หล้า

โม่ฉือชิงออกจากวัง วิ่งไปจวนซื่อจื่ออีก

พอได้ยินว่าจะให้หยุนถิงมาจัดการงานแต่งงานให้ จวินหย่วนโยวไม่ยอมทันที “ซื่อจื่อเฟยไม่ว่าง ลูกสองคนยังดูแลแทบไม่ทันเลย ไหนเลยจะมีเวลามาวุ่นวายเรื่องพวกนี้ให้เจ้า!”

“จวินหย่วนโยวเจ้าพูดอะไรน่ะ ชาตินี้ข้าก็แต่งงานแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว เจ้าจะนิ่งดูดายได้อย่างไร ตอนแรกของหยุนถิงกับเจ้าน่ะ ข้าออกแรงไม่น้อยนะ” โม่ฉือชิงถลึงตามองมาอย่างเดือดดาล

“งั้นรึ?” จวินหย่วนโยวย้อนถาม

จวินหย่วนโยวไม่ได้ลืมเลยว่า ตอนแรกโม่ฉือชิงกลั่นแกล้งเขาไว้ไม่น้อยเลย มักชอบว่าร้ายเขาต่อหน้า อย่านึกว่าตนไม่รู้

โม่ฉือชิงยิ้มกระดาก “จวินหย่วนโยวเจ้าอย่ามาใจแคบสิ เอาคนพวกนั้นของเจ้าให้ข้ายืมใช้หน่อย ชีวิตคนเราน่ะยากนักที่จะได้แต่งงานกับคนที่ตนรัก เจ้าจะไม่ยินดีกับข้าหน่อยรึ”

“ยินดีด้วย!”

“ไม่เผลอเลยสักนิด” โม่ฉือชิงบ่น