จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 76

“ข่าวดีอะไร?” จวินหย่วนโยวถาม

“ตอนนี้ข้าไม่อยากพูด” หยุนถิงจงใจเพิกเฉยต่อเขา

“เช่นนั้นหรือ?” จวินหย่วนโยวจงใจจั๊กจี้นาง

“อา ซื่อจื่อ ท่านบ้าจริงๆ” หยุนถิงกลัวการจั๊กจี้ที่สุด นางหลบซ้ายหลบขวาอยู่ในอ้อมแขนของจวินหย่วนโยว และจะรีบวิ่งหนี

แต่จวินหย่วนโยวกอดนางไว้แน่น และไม่ปล่อยให้นางมีโอกาสหนี

หยุนถิงก็ไม่ได้อยู่นิ่งๆ นางพลิกฝ่ามือไปที่ด้านหลังของจวินหย่วนโยว และทั้งสองคนก็หยอกล้อกันในทันที

ข้างนอกประตู พ่อบ้านพาคนมาส่งอาหารร้อนๆ วันนี้หลังจากที่ฮูหยินกลับมาก็ไม่ได้ออกไปไหนอีก พ่อบ้านก็เป็นห่วงกลัวว่านางจะหิวเช่นกัน จึงให้ห้องครัวทำอาหารร้อนๆ

เมื่อครู่หลิงเฟิงบอกว่าฮูหยินตื่นแล้ว พ่อบ้านก็พาคนมาด้วยตนเองในทันที

ผลสุดท้ายเมื่อมาถึงประตู เขาก็ได้ยินเสียงหยอกล้อกันอยู่ในห้อง พ่อบ้านคิดว่าฮูหยินกับซื่อจื่อทะเลาะกัน หากทะเลาะกันจริงๆ คงแย่

พ่อบ้านจึงรวบรวมความกล้าที่จะเคาะประตู แต่ไม่มีคนตอบรับ เขาจึงรีบผลักประตูเข้าไปด้วยความเป็นห่วง ผลสุดท้ายเมื่อเห็นเหตุการณ์ข้างใน พ่อบ้านก็ตกตะลึง

มือข้างหนึ่งของฮูหยินจับหูของซื่อจื่อ และมืออีกข้างหนึ่งดึงเท้าของเขา และซื่อจื่อก็กอดขาทั้งสองข้างของฮูหยิน หรือแม้กระทั่งเกาฝ่าเท้าของฮูหยิน นี่คือซื่อจื่อที่โหดร้ายอำมหิต และไร้อารมณ์ความรู้สึกผู้นั้นหรือ

ทั้งสองคนต่อสู้กันอย่างเร่าร้อนอยู่บนเตียง เมื่อเห็นคนเข้ามาทางประตู ทั้งสองคนก็ตัวแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก รีบปล่อยมือจากกันและนั่งตัวตรง

เมื่อเห็นว่าซื่อจื่อของบ้านตนเองสีหน้าเคร่งขรึม พ่อบ้านก็รีบหันหลังเดินออกไป “ซื่อจื่อ ฮูหยิน พวกท่านทำต่อไปเถิด บ่าวไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น” พูดจบก็กำลังจะจากไป

“หยุด!” จวินหย่วนโยวตะคอกอย่างเย็นชา และสีหน้าดำคล้ำ “พ่อบ้าน ตอนนี้ท่านยิ่งอยู่ยิ่งบังอาจ ทำไมไม่รู้จักเคาะประตูก่อนที่จะเข้ามา?”

“ซื่อจื่อทรงยัดเยียดข้อหา บ่าวเคาะประตูแล้ว แต่ท่านไม่ได้ยิน ข้าให้คนยกอาหารร้อนๆ มา เมื่อได้ยินว่าฮูหยินตื่นแล้ว ข้าจึงให้คนนำมาส่งในทันที เพราะกลัวว่าฮูหยินจะหิว” พ่อบ้านแสดงความซื่อสัตย์ในทันที

หยุนถิงหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม นึกไม่ถึงเลยว่าพ่อบ้านจะเห็นท่าทางที่อึดอัดใจเช่นนี้ นางรีบหันหน้าหนีด้วยความเขินอาย

“วางไว้สิ ต่อไปหากไม่ได้รับอนุญาตจากข้า ห้ามเข้ามาโดยเด็ดขาด!” จวินหย่วนโยวพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เมื่อครู่เขาหยอกล้อกับหยุนถิงถึงได้กลายเป็นนั้น และถูกพ่อบ้านเห็นเข้า ช่างขายหน้าจริงๆ แต่ใบหน้าของจวินหย่วนโยวกลับดูสงบนิ่ง ราวกับว่าฉากตลกขบขันเมื่อครู่ไม่ใช่เขา

“ขอรับ บ่าวทูลลา” พ่อบ้านรีบออกไป และไม่ลืมที่จะปิดประตู

จากนั้นหยุนถิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ซื่อจื่อ ต้องโทษท่าน สิ่งที่พ่อบ้านเห็นเมื่อครู่ ช่างน่าอับอายขายหน้า”

“จะกลัวอะไร ข้าไม่ได้รังเกียจเจ้า” จวินหย่วนโยวเบะปาก

“แต่ข้ารังเกียจท่าน”

ทันทีที่หยุนถิงพูดจบ จวินหย่วนโยวก็ดึงนางเข้ามาใกล้ ใบหน้าของทั้งสองคนสัมผัสกันโดยตรง โดยที่ปลายจมูกแตะปลายจมูก

เมื่ออยู่ใกล้ชิดจะสัมผัสได้ถึงการเต้นของหัวใจและการหายใจของกันและกัน

หยุนถิงหัวใจเต้นเร็วขึ้นอย่างบอกไม่ถูก และรู้สึกประหม่าจนตัวแข็งทื่อ เมื่อเผชิญหน้ากับรูม่านตาอันมืดมิดที่ลึกราวกับทะเลของจวินหย่วนโยว

แม้ว่าในยามปกตินางมักจะเย้าแหย่เขา แต่จู่ๆ ก็ใกล้ชิดเช่นนี้ นางได้กลิ่นหอมของยาจางๆ บนร่างของจวินหย่วนโยว หยุนถิงรู้สึกกระสับกระส่ายราวกับว่ามีกวางน้อยมากระแทกหัวใจ

แสงเทียนสีเหลืองอ่อนๆ ส่องลงมาบนร่างของนาง และมองไปยังใบหน้าอันงดงามที่ตื่นตระหนก จันทร์หลบโฉมสุดา มวลผกาละอายนาง หญิงงามล่มเมือง ในขณะนี้ จู่ๆ จวินหย่วนโยวก็อยากจะซ่อนนางไว้ในห้องไปตลอดชีวิต และไม่อยากให้ใครเห็นใบหน้าที่แท้จริงของนาง

จวินหย่วนโยวโน้มตัวเข้าไปใกล้หยุนถิง และก้มหน้าลงไปจูบริมฝีปากของนาง