จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 77

“ซื่อจื่อ อย่าเล่นเช่นนี้เลย” หยุนถิงหัวเราะอย่างขมขื่นด้วยสีหน้าอึดอัดใจ

“ได้ ฮูหยินออกปากพูดแล้ว ต่อไปข้าผู้เป็นสามีจะเชื่อฟังเจ้า” จวินหย่วนโยวปลอบนางและตบหลังของนางเบาๆ

หยุนถิงอยากจะตบชายผู้นี้ให้ตายจริงๆ เป็นเสี่ยวซื่อจื่อผู้ไร้เดียงสาในตอนที่พบกันครั้งแรกที่ไหนกัน เขาเป็นหมาป่าหางโตโหดเหี้ยมที่จัดการได้อยู่หมัด

หยุนถิงไออยู่สักพัก จากนั้นก็กลับมาเป็นปกติ นางจ้องมองเขา และดื่มนำแกงอีกหลายคำ ก่อนที่จะกลับไปที่เตียง

จวินหย่วนโยวเรียกคนรับใช้มาเก็บจานบนโต๊ะและทำความสะอาด

ในห้องกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง หยุนถิงกินอิ่มแล้วก็นอนลงบนเตียง และคิดว่าจะล้างพิษทั้งสองชนิดนั้นอย่างไร

เสื้อผ้าของจวินหย่วนโยวเลอะเมล็ดข้าว จึงเปลี่ยนเป็นชุดซับในที่สะอาดและเดินเข้ามา

เขากำลังจะนอนลง แต่ถูกหยุนถิงถีบไปที่หลัง “ห้ามนอนบนเตียง เมื่อครู่ใครใช้ให้ท่านรังแกข้า”

จวินหย่วนโยวตัวแข็งทื่อและยืดหลังตรง “ฮูหยิน ข้าไม่เข้าใจที่เจ้าพูด ข้ารังแกเจ้าอย่างไร?”

“ตอนนี้ท่านทำให้ข้าสำลัก และจงใจแกล้งข้า ตอนนี้ข้ากินอิ่มและมีเรี่ยวแรงแล้ว แน่นอนว่าได้เวลาที่จะสั่งสอนท่านแล้ว” หยุนถิงกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

“อ้อ เช่นนั้นหรือ?” จวินหย่วนโยวยกมุมปากให้โค้งขึ้น หันกลับมาและโผเข้าหาหยุนถิง

หยุนถิงต้องการหลบ แต่ถูกร่างของเขากดทับไว้

“ฮูหยิน เรื่องเมื่อครู่ที่เรายังทำไม่เสร็จ มาต่อกันเถอะ” จวินหย่วนโยวเลิกคิ้ว

สีหน้าของหยุนถิงแข็งทื่อ เมื่อคิดถึงจูบนั้นของเขาเมื่อครู่ แก้มก็แดงในทันที และต้องการผลักเขาออกไปโดยไม่รู้ตัว

แต่จวินหย่วนโยวกลับกอดแน่นยิ่งขึ้น เขาเอามือดึงผ้าห่มมาคลุมทั้งสองคน จากนั้นทั้งสองคนก็กะหนุงกะหนิงกันอยู่ในผ้าห่ม

เมื่อหลิงเฟิงที่อยู่นอกประตูได้ยินเสียงเคลื่อนไหวภายในห้อง เขาก็หน้าแดงด้วยความเขินอาย ฮูหยินกับซื่อจื่อดุดันเกินไปแล้ว เขาเป็นคนโสดที่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ดังนั้นหลิงเฟิงจึงถอยออกไปที่ลานบ้านอย่างรู้จักวางตัว

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาที่จวนซื่อจื่อ นั่นก็คือหลีอ๋องโม่ฉือหาน

พ่อบ้านไปต้อนรับด้วยตนเอง เดิมทีต้องการจะหาข้ออ้างให้ผ่านๆ ไป แต่หลีอ๋องบอกว่าฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งให้เขามาสืบสวนเรื่องเรือสำราญในเขตชานเมือง และต้องการถามจวินหย่วนโยวกับหยุนถิง

ถึงอย่างไรก็เป็นพระบัญชาของฮ่องเต้ พ่อบ้านจึงไปรายงานในทันที

เมื่อจวินหย่วนโยวที่อยู่ในห้องได้ยินเสียง เขาก็มองไปที่หยุนถังที่ยังคงหลับอยู่ และก้มลงไปจูบที่หน้าผากของนาง จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกไป

ห้องโถง

พ่อบ้านรินน้ำชา โม่ฉือหานสีหน้าเย็นชาและเมินเฉย น้ำชาที่จวนซื่อจื่อมีอะไรน่าอร่อย เขาจึงไม่สนใจ

หลังจากนั้นเขาก็เห็นจวินหย่วนโยวเดินออกมา โม่ฉือหานถามด้วยสีหน้าเย็นชา “หยุนถิงล่ะ ทำไมนางไม่มาด้วยกันกับเจ้า?”

“ฮูหยินของข้ายังหลับอยู่ ต้องโทษที่เมื่อคืนข้าดุดันเกินไป ทำให้นางเหนื่อยจนป่านนี้ยังไม่ตื่นเลย ถึงตื่นแล้วก็คงลุกจากเตียงไม่ไหว” จวินหย่วนโยวตอบกลับ

ใบหน้าอันหล่อเหลาของโม่ฉือหานที่เดิมทีเย็นชาอยู่แล้ว ในขณะนี้ถูกปกคลุมไปด้วยชั้นน้ำแข็ง และเส้นเลือดบนหน้าผากก็เต้นเล็กน้อย “จวินหย่วนโยว เจ้ากำลังดูหมิ่นพระราชบัญชาของฝ่าบาท ข้ามาสืบสวนสืบสวนตามพระราชบัญชาของเสด็จพี่ ควรให้หยุนถิงมาด้วย! ”