จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 764

หลงเอ้ออยากจะปฏิเสธ แต่เห็นสีหน้าท่าทางตื่นตระหนกหวาดกลัวของเป่ยจิงจิง ก็รู้ว่าคืนนี้นางตกใจไม่น้อย

“ตกลง ข้ารอเจ้าหลับแล้วค่อยไป!” หลงเอ้อกล่าวเสียงเย็นชา

“ขอบคุณ!” เป่ยจิงจิงตื้นตันจนน้ำตาไหลออกมา หลับตาลงหลังจากที่นอนลงไป

บางทีอาจเป็นเพราะคืนนี้ดื่มมากเกินไป หรืออาจเป็นเพราะว่าเหนื่อยเกินไป หรือไม่ก็เป็นเพราะมีหลงเอ้ออยู่จึงสบายใจไม่น้อย ดังนั้นไม่นานนักเป่ยจิงจิงก็ผล็อยหลับไป

ฟังเสียงลมหายใจแผ่วๆของนาง คิ้วของหลงเอ้อขมวดกันเป็นก้อน หันหลังก็จะจากไป

“อย่าไป อย่าทิ้งข้าเอาไว้คนเดียว ฮือๆ-----” เป่ยจิงจิงพูดละเมอ

หลงเอ้อได้ยินเสียงของนาง สีหน้าตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อย ไม่ได้จากไป และไม่ได้ขยับเขยื้อน เพียงแค่ยืนเงียบๆอยู่อย่างนั้น

ถึงแม้ในเวลาปกตินางจะยโสโอหัง แต่อย่างไรก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง จู่ๆก็เจอกับเรื่องแบบนี้ ต้องตกใจไม่น้อยอย่างแน่นอน

เวลาผ่านไปทีละนิดทีละนิด เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืน หลงเอ้อเห็นว่าเป่ยจิงจิงนอนหลับอย่างสงบเล็กน้อยแล้ว ก็เดินเข้ามาสองสามก้าวสกัดจุดนอนของเป่ยจิงจิง จากนั้นก็หันหลังออกไป

ทันทีที่คนอื่นๆเห็นหลงเอ้อออกมา ก็รีบเข้าไปใกล้ทันที

“หลงเอ้อ พวกเจ้าสองคนอยู่ในเรือนด้วยกันนานขนาดนี้ หรือว่าได้มีอะไรกันแล้ว?” รั่วจิ่งมองมาอย่างสอดรู้สอดเห็น

สายตาเฉือนคมของหลงเอ้อมองมาอย่างเย็นชา “หากพูดจาเหลวไหลอีก ข้าไม่รังเกียจที่จะตัดลิ้นของเจ้าซะ”

นี่เป็นครั้งแรกที่รั่วจิ่งเห็นหลงเอ้อเย็นชาเช่นนี้ ในเวลาปกติเจ้าหมอนี่เอ้อระเหยลอยชาย ไม่เคยจริงจัง จู่ๆก็เคร่งขรึมเช่นนี้ รั่วจิ่งรู้สึกกลัวเล็กน้อยจริงๆ

“ข้าก็แค่ล้อเล่น ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้นด้วย”

“เรื่องแบบนี้ล้อเล่นไม่ได้” หลงเอ้อกล่าวออกมาอย่างเย็นชา

“หลงเอ้อ คืนนี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมเจ้าถึงพาเป่ยจิงจิงกลับมา?” หลิงเฟิงถาม

“คืนนี้นางเกือบจะถูกอันธพาลสองสามคนทำให้แปดเปื้อนแล้ว!” หลงเอ้อไม่ได้ปิดบัง

ทุกคนถึงได้เข้าใจในทันที มิน่าหลงเอ้อที่ปกติเห็นเป่ยจิงจิงก็จะซ่อนตัว ถึงพานางกลับมาเอง

“นางเป็นถึงองค์หญิงสี่แห่งแคว้นเป่ยลี่ เวลาว่างๆก็เตร็ดเตร่อยู่ในเมืองหลวง ใครบ้างไม่รู้จักนาง คิดไม่ถึงว่ายังมีคนใครคิดวางแผนในตัวนางอีก?” รั่วจิ่งบ่นพึมพำออกมา

“หลงเอ้อ เจ้ารับผิดชอบปกป้องซื่อจื่อเฟยไม่ใช่หรือ จู่ๆทำไมถึงมีเรื่องนี้ปรากฏขึ้นมาพอดี นี่มันจะบังเอิญเกินไปหน่อยแล้ว?” หลงซานกล่าวด้วยความไม่เข้าใจ

สีหน้าของหลงเอ้อยิ่งเย็นชาลงมาเล็กน้อย “พวกเจ้าดูแลนางให้ดี ข้าออกไปก่อนรอบหนึ่ง” กล่าวจบ ก็ใช้วิชาตัวเบาลอยตัวออกไปโดยตรง

“เจ้าหมอนี่ยังพูดไม่เข้าใจเลยก็จากไปแล้ว แล้วนี่จะไปทำอะไรอีกล่ะ?” หลงซื่อเบะปาก

“เขาน่าจะไปสืบหาความจริง” จู่ๆหลงยีก็ปรากฏตัวและกล่าวขึ้นมา

“หรือว่าครั้งนี้หลงเอ้อจะจริงจังขึ้นมาแล้ว พวกเจ้าว่าเขากับเป่ยจิงจิงมีความเป็นไปได้ไหม? เมื่อครู่ข้าเห็นเขาพาเป่ยจิงจิงกลับมาดูวิตกกังวลอย่างมาก และยังอยู่เฝ้านางในเรือนนานขนาดนั้นอีก?” รั่วจิ่งกล่าวอย่างคนชอบนินทา

“มีแต่เจ้าที่พูดมาก” หลิงเฟิงกลอกตามองเขาครู่หนึ่ง

“ข้าก็เป็นห่วงพี่น้องไม่ใช่หรือ ถ้าอย่างไรเรามาพนันกันดีไหม ข้าเป็นเจ้ามือ เดิมพันว่าหลงเอ้อกับเป่ยจิงจิงจะอยู่ด้วยกันหรือไม่ เริ่มต้นเดิมพันกันที่หนึ่งหมื่นตำลึง เดิมพันถูกได้รับสองเท่า” รั่วจิ่งเกิดความสนใจขึ้นมา

ถึงแม้หลิงเฟิงจะรู้สึกว่าการทำเช่นนี้ไม่เหมาะสม แต่ก็ยังอดกล่าวขึ้นมาไม่ได้ “ข้าเดิมพันหนึ่งหมื่นตำลึง หลงเอ้อจะไม่อยู่กับเป่ยจิงจิง”

“หลิงเฟิงก็เดิมพันแล้ว ข้าก็เดิมพันด้วย ข้าเดิมพันว่าพวกเขาสองคนจะอยู่ด้วยกัน” หลงซานเอ่ยปาก

องครักษ์เงามังกรกับองครักษ์ลับคนอื่นๆล้วนพากันเข้าร่วม อย่างไรเสียการปีนกำแพงในตอนกลางคืนก็น่าเบื่อจริงๆ หาอะไรสนุกๆทำก็ไม่เลวเช่นกัน

รั่วจิ่งมองดูตั๋วเงินที่อยู่ในอ้อมแขน ไม่สามารถยัดเข้าไปได้แล้ว ดีใจจนหุบปากไม่ลง ทีนี้เขารวยแล้ว

วันรุ่งขึ้น หลังจากที่หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวตื่นนอน หลิงเฟิงกับรั่วจิ่งก็เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนออกมา หยุนถิงฟังด้วยความรู้สึกประหลาดใจ

“คิดไม่ถึงว่า หลงเอ้อจะเป็นคนที่แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้ชัดเจน” หยุนถิงกล่าว

บ่าวรับใช้ชายรับขนมถั่วเขียวนั่นมาดู ขนมถั่วเขียวนี่เป็นของร้านเจ้าเก่าอายุนับร้อยปี ในเวลาปกติเข้าแถวยังต้องเข้าเป็นชั่วยามถึงจะซื้อมาได้ ทำไมคุณชายรั่วจิ่งถึงมอบในให้ตัวเองได้ล่ะ?

จวนซื่อจื่อ

เป่ยจิงจิงตื่นมาอีกทีก็เป็นเวลาเที่ยงวันของวันรุ่งขึ้นแล้ว ลืมตามองดูห้องที่ไม่คุ้นเคยก็สะดุ้งตกใจ

นางถึงได้นึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ หลงเอ้อเป็นคนช่วยตัวเองเอาไว้ และพาตัวเองมาที่จวนซื่อจื่อ

เป่ยจิงจิงลุกขึ้นเดินออกไปทันที เดินออกไปนอกลานก็เห็นหยุนถิงกำลังสอนลูกสองคนอยู่ไม่ไกลออกไป ท่าทางของเด็กน้อยสองคนดูลำบากมาก ยืนหยัดไม่ไหวล้มลงไปหลายครั้ง หยุนถิงไม่ได้ปลอบโยน เพียงแค่มองดูอย่างเงียบๆ จากนั้นพวกเขาก็ลุกขึ้นมาทำต่อ

เป่ยจิงจิงเห็นแล้วยังรู้สึกเอ็นดูสงสาร เดินเข้ามาสองสามก้าว “ซื่อจื่อเฟยเหตุใดถึงต้องปฏิบัติต่อพวกเขาเช่นนี้ พวกเขายังเด็กขนาดนี้?”

“คนชั่วไม่เคยคิดว่าเด็กยังเล็ก ข้าสอนพวกเขาให้มีความสามารถและวิธีการในการปกป้องตัวเองตั้งแต่เด็ก เช่นนี้เมื่อพบกับอันตรายถึงจะสามารถช่วยเหลือตัวเองหรือไม่ก็ขอความช่วยเหลือได้ ไม่ถึงกับปล่อยให้คนอื่นเข่นฆ่ารังแกตามอำเภอใจ!” หยุนถิงกล่าวอย่างราบเรียบ

จู่ๆเป่ยจิงจิงก็นึกถึงตัวเองเมื่อคืนนี้ สีหน้ายิ่งมีความตื่นตระหนกและหวาดกลัวเล็กน้อย

“ที่นี่คือจวนซื่อจื่อ ปลอดภัยมาก เจ้าสามารถวางใจได้” หยุนถิงมองออกว่านางหวาดกลัว จึงกล่าวปลอบโยนประโยคหนึ่ง

“หลงเอ้อล่ะ เขาอยู่ไหน?” เป่ยจิงจิงถาม

หยุนถิงกำลังจะบอกว่าไม่รู้ ก็เห็นองครักษ์ลับสองนายหิ้วตัวหลงเอ้อเข้ามาจากด้านนอก

เสื้อผ้าของหลงเอ้อถูกตัดจนขาดหลายรู บนร่างกายยังมีรอยเลือดหลายแห่ง แก้มด้านหนึ่งก็บวมแดงเขียวช้ำ มุมปากยังมีเลือดติดอยู่เล็กน้อย แค่เห็นก็รู้แล้วว่าบาดเจ็บสาหัส

“ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ได้?” หยุนถิงถามด้วยความเป็นห่วง รีบเข้ามาช่วยหลงเอ้อจับชีพจรทันที

“หลงเอ้อ ทำไมเจ้าถึงเป็นเช่นนี้ได้?” หัวใจทั้งดวงของเป่ยจิงจิงกระดอนมาถึงลำคอ เป็นห่วงอย่างยิ่ง

หลงเอ้อเกี่ยวมุมปากขึ้นมาเล็กน้อย มองไปทางเป่ยจิงจิงโดยสัญชาตญาณ “ข้าไม่เป็นไร!” กล่าวประโยคนี้จบ ก็หน้ามืดหมดสติไป