จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 763

“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้าเอง แต่ว่ามันมีราคาที่เจ้าต้องจ่ายหน่อย!” หมิงจิ่วซางเลิกคิ้วมองมา

“ไม่ว่าจะต้องจ่ายด้วยอะไร ขอเพียงทำให้หลงเอ้อชอบข้า ข้าล้วนยินดีทั้งนั้น!” เป่ยจิงจิงกล่าวออกมาโดยไม่คิดเลยด้วยซ้ำ

“ดี คิดเร็วทำเร็ว ข้าชอบคบค้าสมาคมกับคนคิดเร็วทำเร็ว ข้าจะไปจัดการเดี๋ยวนี้แหละ” หมิงจิ่วซางลุกขึ้นก็จากไป

“เฮ้ เช่นนั้นข้าต้องทำอะไร?” เป่ยจิงจิงถาม

“ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ดื่มสุราอย่างสบายใจ ดื่มเสร็จแล้วกลับไปยังที่พักเปลี่ยนม้าก็พอ” หมิงจิ่วซางทิ้งคำพูดเอาไว้ประโยคหนึ่ง ก็จากไป

เป่ยจิงจิงมองมาด้วยความสงสัย แต่นอกจากรอแล้วนางก็ไม่รู้ว่าควรทำอะไร

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ สุราสองสามไหที่เป่ยจิงจิงต้องการก็ดื่มจนหมดแล้ว มองดูท้องฟ้าข้างนอกครู่หนึ่ง เวลานี้ฟ้ามืดมากแล้ว เป่ยจิงจิงรอต่อไปอีกครู่หนึ่ง ก็ไม่เห็นคนเมื่อครู่นี้ปรากฏตัวขึ้นมา ถึงได้เดินโซเซจากไป

ในวันตรุษจีนเช่นนี้ แถมยังเป็นเวลากลางคืน บนถนนไม่มีคนเดินเท้าตั้งนานแล้ว เป่ยจิงจิงเดินอยู่บนถนนที่เงียบเหงา ยิ่งรู้สึกหดหู่มากขึ้น

เพราะว่าดื่มมากเกินไป เป่ยจิงจิงเกือบจะล้มลงไปหลายครั้ง เป่ยจิงจิงฝืนเดินผ่านไปสองถนนก็พบกับอันธพาลสองสามคน

เมื่ออันธพาลเห็นเป่ยจิงจิงเดินโซซัดโซเซ ก็เกิดความสนใจขึ้นมาทันที

“พี่น้องทั้งหลาย ในวันตรุษจีนเช่นนี้สวรรค์ดีต่อเราไม่น้อยเลย คืนนี้เราจะได้เสพสุขกันแล้ว!” อันธพาลคนหนึ่งกล่าวด้วยความยินดี

“พี่ใหญ่กล่าวถูกแล้ว แม่นางคนนี้ช่างมีเอกลักษณ์จริงๆ”

ขณะที่ขอทานสองสามคนกล่าวไปก็เดินตรงเข้ามา แสร้งทำเป็นประคองเป่ยจิงจิงด้วยความหวังดี

“ไปให้พ้น!” จู่ๆก็ถูกอันธพาลสองคนหิ้วตัวเอาไว้กะทันหัน เป่ยจิงจิงกล่าวด้วยความหงุดหงิดโมโหเล็กน้อย

“โอ้โห ยังนิสัยแสบนี่นา เราพี่น้องชอบคนเผ็ดร้อนเช่นเจ้านี่แหละ” อันธพาลดึงตัวเป่ยจิงจิงจากไปโดยไม่ฟังคำทัดทาน

“ไสหัวไป อย่ามาแตะต้องข้า!” เป่ยจิงจิงก่นด่าด้วยความโกรธจัด ก็จะไปพลักอันธพาลสองสามคนนั่นออกไป

แต่นางดื่มมากเกินไปหน่อย คนทั้งคนไม่สามารถยืนได้มั่นคง ทั่วทั้งร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงเลย มือที่สะบัดออกมาอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรง ในสายตาของอันธพาลเห็นเป็นการยั่วยวนชัดๆ

“แม่สาวน้อย มาเถอะ พวกพี่จะทะนุถนอมเจ้าเป็นอย่างดี!” อันธพาลยื่นมือไปดึงเสื้อผ้าของเป่ยจิงจิงโดยไม่ฟังคำทัดทาน

เสียง “แคว่ก!” ดังขึ้นมา เป่ยจิงจิงได้สติขึ้นมาทันที ตกใจอย่างมาก

“บัดซบ ไสหัวออกไป อย่าแตะต้องข้า!” เป่ยจิงจิงตะโกนและขัดขืนอย่างสุดชีวิต

อันธพาลทั้งหมดกระโจนเข้ามา เป่ยจิงจิงตกใจจนดิ้นรนสุดชีวิต และร้องขอความช่วยเหลือ แต่นี่เป็นเวลากลางคืนทั้งยังเป็นวันสิ้นปี บนถนนไม่มีคนเลยด้วยซ้ำ ย่อมไม่มีใครมาช่วยนางเป็นธรรมดา

นาทีนี้ เป่ยจิงจิงตกใจแย่แล้วจริงๆ นางคือองค์หญิงสี่แห่งแคว้นเป่ยลี่ หยิ่งยโสโอหังมาตั้งแต่เด็ก มีแต่คนประจบประแจงเอาใจนาง จู่ๆถูกคนรังแกกะทันหันเช่นนี้ นางถึงกับตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

นางเป็นถึงองค์หญิงแห่งแคว้น หากถูกอันธพาลพวกนี้ทำให้แปดเปื้อน นางยอมตายเสียดีกว่า

เป่ยจิงจิงกำลังคิดอยู่ ก็ดึงปิ่นปักผมที่อยู่บนศีรษะลงมาในความตื่นตระหนก ดวงตาคู่สวยเคร่งขรึมลงก็แทงไปทางอันธพาลที่หมอบอยู่บนตัวนาง

“อ๊าก!” อันธพาลคนนั้นร้องด้วยความเจ็บปวด จ้องมองไปทางเป่ยจิงจิงด้วยความโกรธแค้น ยกมือขึ้นก็ตบนางไปอีกหนึ่งฉาก

“เฮงซวย คืนนี้ข้าจะทำเจ้าให้ตาย!” อันธพาลกระโจนเข้ามาต่อ

“อย่าแตะต้องข้า ไม่อย่างนั้นข้าจะตายต่อหน้าพวกเจ้าเดี๋ยวนี้ ถึงเวลาเสด็จพี่ข้าจะต้องนำกองทัพแห่งแคว้นเป่ยลี่เหยียบแคว้นต้าเยียนของพวกเจ้าให้ราบเป็นหน้ากลองอย่างแน่นอน!” เป่ยจิงจิงกล่าวอย่างโกรธเคือง

“โอ้โห ยังเป็นองค์หญิงแห่งแคว้นเป่ยลี่ หากเจ้าเป็นองค์หญิง ข้าก็คือเง็กเซียนฮ่องเต้แล้ว! คืนนี้พวกพี่จะกระทำชำเราเจ้าก่อนแล้วค่อยฆ่าทิ้ง จากนั้นก็จุดไฟเผาให้เป็นเถ้า ดูสิว่าใครจะหาเจ้าเจอ!” อันธพาลคำรามด้วยความโกรธ จากนั้นก็กระโจนเข้ามา

เป่ยจิงจิงตกใจแทบตาย แต่นางไม่มีเวลาคิดมาก ปิ่นปักผมที่อยู่ในมือแทงไปทางหน้าอกของตัวเอง

นางไม่มีทางยอมให้ไอ้สารเลวพวกนี้ทำให้ตัวเองแปดเปื้อนเด็ดขาด ยิ่งไม่มีทางปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นความอัปยศของแคว้นเป่ยลี่

เมื่อเห็นว่าปิ่นปักผมอันนั้นกำลังจะแทงเข้ามาในหน้าอกของตัวเอง เป่ยจิงจิงรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ จู่ๆปิ่นปักผมที่อยู่ในมือก็ร่วงไปบนพื้น

“ใคร ใครกล้าขัดจังหวะเรื่องดีๆของข้า?” อันธพาลคนหนึ่งจ้องมองมาด้วยความโกรธ

เงาร่างหนึ่งลอยลงมาจากฟ้า จู่ๆหลงเอ้อก็ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเขากะทันหัน