จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 773

“เหตุผลที่พวกเราเข้ามา ก็แค่อยากดูเสียหน่อยว่าเจ้าเมืองหวงคนนี้มีแผนการร้ายอะไรกันแน่” หยุนถิงตอบกลับ

“คำพูดของเจ้านายข้า พวกเจ้าก็ไม่เชื่อ เป็นพวกโง่เง่ากลุ่มหนึ่งโดยแท้ ถ้าไม่เช่นนั้นพวกเราไปกันเองเถิด สนใจพวกเขาจะเป็นจะตายทำไมเล่า” หลงเอ้อพูดอย่างเอือมระอา

“ช่วยคนหนึ่งไม่ยาก แต่ช่วยคนทั้งเมืองไม่ง่ายเสียจริง” หลิงเฟิงพูดจาคล้อยตาม

หยุนถิงมองพวกเขาแวบหนึ่ง “พวกเจ้าสองคนพูดมามีเหตุผล ความเป็นความตายของคนอื่นเกี่ยวอะไรกับข้าด้วยเล่า ทุกคนพักผ่อนกันอยู่ที่เดิม รอคุณชายทางนั้นส่งข่าวแล้วรีบพุ่งออกไป!”

“ขอรับ!” หลงเอ้อกับหลิงเฟิงรีบนั่งลงพักผ่อนทันที

หยุนถิงนั่งลงตามเช่นกัน ล้วงหินก้อนหนึ่งออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ เริ่มวาดบนพื้นขึ้นมา

“นายท่าน นี่คืออะไรขอรับ?” หลงซานถาม

“นี่คือแผนที่เค้าโครงของจวนเจ้าเมือง ข้าอาศัยความทรงจำวาดมา อีกเดี๋ยวหลังพวกเราออกไปก็พุ่งออกไปจากทางตะวันตก การคุ้มกันทางนั้นหละหลวมที่สุด!” หยุนถิงพูดอธิบาย

“รับทราบขอรับ!”

พอคนอื่นๆ ได้ยิน ต่างขยับเข้ามา ถึงแม้พวกเขามองแผนที่บนพื้นไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร แต่เห็นหลายคนนี้แต่งตัวไม่ธรรมดากัน บุคลิกก็แตกต่างออกไปด้วย

ถ้าไม่ใช่เป็นคนมีแผนการในใจ จะจำเรื่องพวกนี้ไว้ทำไมเล่า บางทีอาจสามารถช่วยพวกเขาหนีออกไปจากคุกใต้ดินนี้ได้จริง

คนเหล่านี้ต่างมองหน้าซึ่งกันและกัน ล้วนสับสน ลังเล และรู้สึกลำบากใจหน้าบึ้งตึง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อสักครู่พวกเขาล้วนสงสัยคนอื่นเขาแล้ว

“ข้าเชื่อพวกท่าน พวกท่านสามารถพาข้าออกไปได้หรือไม่ ข้าไม่อยากตายอยู่ในนี้ ข้าอยากออกไปจากที่นี่ ขอร้องพวกท่านขอรับ!” เด็กหนุ่มคนนั้นที่เพิ่งกินยาของหยุนถิงเอ่ยปาก

พอเขาพูดขึ้น คนอื่นๆ ล้วนพูดอ้อนวอนตาม “อย่างไรเสียก็ต้องตาย พวกเรายินยอมเสี่ยงสักตั้ง ขอร้องพวกท่านช่วยพวกเราด้วย!”

หยุนถิงเห็นทุกคนท่าทางฮึกเหิม ดูพึงพอใจมาก “พวกเจ้าหาทางเอาชีวิตรอดกันเอง เช่นนั้นข้าก็จะช่วยพวกเจ้า แต่ว่าต้องฟังคำสั่งข้าทุกอย่าง”

“ได้ พวกเราจะฟังท่านทั้งหมด”

วินาทีนี้ ในห้องของเจ้าเมือง

ลูกน้องสองคนโยนจวินหย่วนโยวลงบนเตียง แล้วเดินออกไปแล้ว

ได้ยินพวกเขาเดินไปไกล จวินหย่วนโยวรีบลืมตาขึ้นทันที พินิจดูห้องแวบหนึ่ง ในห้องรกรุงรังมาก แต่ของที่วางไว้บนชั้นล้วนเป็นของมีค่าทั้งสิ้น

จวินหย่วนโยวลุกขึ้นสำรวจดูห้องรอบหนึ่ง สุดท้ายสายตาตกอยู่บนภาพวาดบนฝาผนังรูปนั้น ในภาพวาดรูปนั้นเป็นท้องทะเลผืนหนึ่ง บนทะเลคือหญิงสาวผู้หนึ่ง หญิงผู้นั้นยืนอยู่เจดีย์ นิ้วมือชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง สิ่งที่น่าแปลกที่สุดคือหญิงผู้นั้นไม่มีใบหน้า

จวินหย่วนโยวขมวดคิ้วเล็กน้อย เขายังไม่เคยเจอภาพวาดที่แปลกประหลาดปานนี้มาก่อน เขาก้าวใหญ่ๆ เดินเข้าไปหยิบภาพวาดรูปนั้นลงมา มองเห็นบนผนังด้านหลังมีช่องลับอันหนึ่ง

เขาเพิ่งยืนมือเข้าไปลูบ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากด้านนอก จวินหย่วนโยวได้เพียงหดมือกลับมา แขวนภาพไว้ดังเดิม แล้วนอนลงบนเตียง

หวงฉือเดินวางมาดเข้ามา มองชายชุดขาวผู้นั้นบนเตียงแวบหนึ่ง เขาทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง รีบปิดประตูห้องทันใด

หวงฉือในเวลานี้ยังมีท่าทางใจดีโอบอ้อมอารีเยี่ยงเมื่อครู่ได้ที่ไหน ทำหน้าหยาบคายและดีใจที่แผนชั่วสำเร็จ วิ่งตรงไปที่เตียงอย่างอดทนไม่ไหว

“ที่รัก ข้ามาแล้ว!”

จวินหย่วนโยวที่แสร้งทำเป็นสลบได้ยินคำเรียกที่น่าสะอิดสะเอียนคำนี้เข้า เกือบอาเจียนออกมา หวงฉือสารเลวคนนี้ คาดไม่ถึงเป็นโรคจิต

หวงฉือเดินมาทางจวินหย่วนโยว กำลังคันไม้คันมือ ดีใจจนหุบปากไปลงแล้ว

“ดูใบหน้านี้สิ เป็นผู้โดดเด่นในฝูงชนโดยแท้ ข้าเคยเจอผู้ชายมากมาย ยังไม่เคยเจอคนที่หน้าตาดูดีขนาดนี้มาก่อน ทำให้ข้าพอใจที่สุดจริงเชียว คืนนี้ข้าจะแสดงความรักต่อเจ้าให้ดี รับรองจะทำให้เจ้าเหมือนได้ขึ้นสวรรค์” หวงฉือพูดจาหยาบคาย ยื่นมือไปปลดเสื้อผ้าของจวินหย่วนโยวโดยตรง