จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 772

จวินหย่วนโยวขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้าเมืองเข้าใจผิดแล้ว ข้าเพียงแค่ดื่มเหล้าไม่เก่ง แก้วเดียวก็เมาแล้ว กลัวจะทำเสียเรื่อง”

พอหวงฉือได้ยิน หายโกรธในชั่วขณะนั้นเลย ทว่าหัวเราะเสียงดังออกมา “คุณชายถ่อมตัวไปแล้ว พวกท่านเดินทางมากันลำบาก ดื่มเสร็จแล้วกลับไปนอนหลับสบายพอดี ช่วงกลางคืนจะมีเรื่องอะไรได้เล่า จวนเจ้าเมืองของข้าคุ้มครองแน่นหนา จะไม่เกิดเรื่องใดๆ เด็ดขาด คุณชายวางใจให้ดีก็พอแล้ว”

“พูดเช่นนี้ ข้าก็ไม่เกรงใจแล้ว” จวินหย่วนโยวพูดอยู่ ยกเหล้าแก้วนั้นขึ้นแล้วดื่มไป

พอหยุนถิงและคนอื่นเห็น ก็ยกแก้วเหล้าดื่มจนหมดเช่นกัน

หวงฉือเห็นทุกคนดื่มเหล้าแก้วนั้นไปกันหมด รอยยิ้มบนใบหน้ายิ่งเพิ่มมากขึ้น คืนนี้เขาคงได้สนุกเพลิดเพลินแล้ว

หยุนถิงเห็นท่าทางของเจ้าเมืองอยู่ในสายตาทั้งหมด เป็นอย่างที่นางเดาไว้ตามคาด เจ้าเมืองคนนี้ไม่ปกติ หนำซ้ำเขายังจ้องมองจวินหย่วนโยวมาโดยตลอด นี่ทำให้ในใจหยุนถิงไม่สบายใจมาก

แต่ว่านางไม่ได้แสดงออกมา กลับอยากดูเสียหน่อยว่าเจ้าเมืองคนนี้มีแผนการอะไรซ่อนอยู่บ้างกันแน่

“ทุกคนตามสบายกันเถิด ไม่ต้องระมัดระวังตัวแต่อย่างใด มีอะไรไม่คุ้นชินก็บอกได้ทั้งนั้น!” หวงฉือพูดอย่างสุภาพ

ถ้าไม่ใช่มองออกว่าเจตนาของเขาไม่บริสุทธิ์ เพียงแค่หน้าตาดูมีเมตตาใบนั้น ยังจะทำให้คนคิดว่าเขาเป็นดังเช่นหน้าตาจริงๆ

“เจ้าเมืองถ่อมตัวไปแล้ว เช่นนี้ก็ดีมากแล้ว” จวินหย่วนโยวตอบ

หยุนถิงก็ไม่เกรงใจเช่นกัน อาหารในจวนเจ้าเมืองนี้ยอดเยี่ยมเสียจริง โดยเฉพาะแกงปลิงทะเลนี้ กุ้งผัดนี้ ยังมีอาหารทะเลอย่างอื่น รสชาติดียิ่งกว่าของพวกเขาแคว้นต้าเยียนเสียอีก

ฉะนั้นทุกคนกินขึ้นมาอย่างตะกละตะกลาม โดยเฉพาะหยุนถิง กั้งและแมงกะพรุนตรงหน้าก็กินจนเกือบเกลี้ยงแล้ว

จวินหย่วนโยวยกสองจานนั้นตรงหน้าตนเองไปไว้ด้านหน้าหยุนถิงทันที

“เจ้าคนนี้กินจุนัก ข้ากินมากปานนี้ไม่ไหว ตกเป็นของเจ้าแล้ว”

“ขอบคุณคุณชายขอรับ!” หยุนถิงพูดจาสอดคล้องกัน กินขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจสักนิด

หวงฉือมองเห็นเหตุการณ์ฉากนี้ ส่งเสียงหัวเราะเบาๆ “คุณชายเห็นอกเห็นใจลูกน้องเช่นนี้ หาได้ยากจริงเชียว เป็นข้าสะเพร่าเอง เข้ามาทียกอาหารมาให้สหายผู้นี้อีกชุดหนึ่ง!”

“ขอรับ!” เด็กหนุ่มรับใช้ด้านข้างรีบไปจัดการ ไม่นานนักก็ยกอาหารทะเลเจ็ดแปดจานเข้ามาแล้ว

“ขอบพระคุณเจ้าเมืองมากขอรับ เจ้าเมืองช่างดีเสียจริง” หยุนถิงกินอย่างเอร็ดอร่อย พูดเสร็จก็ไม่เกรงใจแม้แต่น้อย

“สหายเกรงใจแล้ว ในเมื่อชอบเช่นนั้นก็กินมากๆ หน่อย”

เจ้าเมืองพูดคุยกับจวินหย่วนโยวไม่เท่าไร แก้มของจวินหย่วนโยวก็แดงขึ้นกะทันหัน มึนศีรษะพอสมควร “เจ้าเมือง ข้า------” ยังพูดไม่ทันจบ ก็หมดสติลงไป

พอหยุนถิงเห็น ทำหน้าเป็นห่วง “คุณชาย คุณชายท่านเป็นอะไรขอรับ?”

นางอยากจะเดินเข้าไปดูอาการ แต่เพิ่งลุกขึ้นยืน เวียนศีรษะอย่างหนัก ดวงตาพร่ามัวหมดสติไปแล้ว

“คุณชาย คุณชายขอรับ!” หลิงเฟิงกับหลงเอ้อท่าทางระวัง อยากจะไปหยิบกระบี่แต่ก็สลบไปเช่นกัน

มุมปากหวงฉือเผยความพึงพอใจออกมา รีบส่งสายตาให้ลูกน้องทันที ลูกน้องหลายคนนั้นตรวจดูหยุนถิงและคนอื่นๆ มั่นใจว่าพวกเขาหมดสติลงไปกันจริงๆ ถึงวางใจแล้ว

“ส่งคุณชายผู้นี้ไปที่ห้องข้า คนอื่นๆ พาตัวไปที่คุกใต้ดิน ข้าจะค่อยๆ เพลิดเพลิน วันหนึ่งคนหนึ่งถึงจะสนุก!” หวงฉือหัวเราะออกมาเสียงดัง

“ขอรับ!” ลูกน้องหลายคนรีบเข้ามาโดยเร็ว นำคนไปทั้งหมด

ในคุกใต้ดิน

ลูกน้องนำหยุนถิงและคนอื่นโยนเข้าในคุกใต้ดิน ปิดประตูคุกเสร็จก็ออกไป

ได้ยินฝีเท้าของพวกเขาเดินห่างไป หยุนถิงถึงลืมตาขึ้นมา หลิงเฟิงและหลงเอ้อที่อยู่ด้านข้างตื่นขึ้นมาตามแล้ว