จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 771

เพราะในร่างกายจวินหย่วนโยวมีพิษร้ายแรง ร่างกายอ่อนแอมานานหลายปี ฉะนั้นจึงสัญจรทางน้ำน้อยมาก พอมานั่งเรือนานขนาดนี้อย่างกะทันหัน เขารับไม่ไหวอยู่บ้างจริงๆ

“ทนไม่ไหวอยู่บ้างเสียจริง แต่ว่าดีที่อีกไม่กี่วันก็จะถึงแล้ว” จวินหย่วนโยวไม่ได้ปิดบัง

ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาอวดดี จะต้องดูแลร่างกายให้ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่มีทางรู้ความสามารถของคนในเขตทะเลนิรนามทางนั้นได้ จึงต้องรับมืออย่างระมัดระวัง

โชคดีที่ก่อนหน้านี้ส่งคนติดตามวี่อู๋เสียกับคนผู้นั้นไป และมีอินทรีทองนำทางอยู่กลางอากาศ มิฉะนั้นอาศัยเพียงล่องลอยอยู่กลางทะเลเป็นเวลานานปานนี้ ต้องหลงทางตั้งแต่แรกเป็นแน่

ทะเลผืนนี้ไกลสุดลูกหูลูกตา ถ้าเป็นคนธรรมดาต้องแยกแยะทิศทางออกยากมาก ถ้าเกิดหลงทางผนวกกับเสบียงไม่เพียงพอ จะต้องตายอยู่กลางทะเลแน่นอน

นี่ก็คือสาเหตุว่าทำไมหลายปีมานี้ ไม่เคยมีใครไปถึงเขตทะเลนิรนามได้โดยแท้จริง

“อืม ท่านรีบไปพักผ่อนเถิด เมื่อถึงทางนั้นแล้วเดาว่าคงจะเป็นสงครามดุเดือดฉากหนึ่ง!” หยุนถิงกล่าว

“ได้!”

ผ่านไปอีกครึ่งเดือน จวินหย่วนโยวและคนอื่นๆ จึงมาถึงที่เขตทะเลนิรนาม วินาทีนั้นที่เรือเทียบท่า ทุกคนล้วนวิ่งลงจากเรือมากันหมด

“ยังเป็นผืนดินที่ยืนแล้ววางใจกว่า!” หลงเอ้อนอนหมอบอยู่บนพื้นไปทั้งตัว

“ใช่ วันเวลาช่วงที่อยู่บนเรือแล้วส่ายไปมานี้มันแย่เสียจริง ตอนนี้มาเทียบท่า จะได้พักดีๆ แล้ว” หลิงเฟิงกล่าว

“ตอนนี้พวกเราไปดูเสียหน่อยว่าเขตทะเลนิรนามแห่งนี้มีอะไรแปลกประหลาดกันแน่!”

จวินหย่วนโยวพาหยุนถิงเดินลงมาเช่นกัน ก่อนหน้าที่หยุนถิงจะลงจากเรือได้เปลี่ยนเป็นชุดผู้ชายแล้ว ทำแบบนี้เคลื่อนไหวขึ้นมายังสะดวกกว่า

ชายหาดแห่งนี้ใหญ่มาก บริเวณไม่ไกลนักยังมีชาวประมงกำลังจับปลาและตากแห้ง เดิมทีหลิงเฟิงอยากเข้าไปสอบถามเสียหน่อย ปรากฏว่าคนเหล่านั้นหลังจากเห็นพวกเขาต่างตกใจหวาดกลัว รีบหลบไปไกลๆ

“ซื่อจื่อขอรับ หรือว่าข้าน่ากลัวปานนั้นเชียว?” หลิงเฟิงไม่เข้าใจ

“บางทีคงเป็นเพราะก่อนหน้านี้ไม่มีคนเคยมาที่นี่กระมัง ฉะนั้นพวกเขาเจอคนแปลกหน้าถึงหวาดกลัวกัน?” หยุนถิงพูดพึมพำกับตนเอง

“น่าจะเป็นเช่นนี้” จวินหย่วนโยวพูดจาคล้อยตาม

คนกลุ่มนี้เดินไปในเมืองกันต่ออีก ด้านในมีผู้คนเพิ่มมากขึ้นแล้ว ชาวบ้านเดินขวักไขว่อยู่บนถนน สองข้างทางล้วนเป็นพ่อค้าหาบเร่ เพียงแค่ขายเปลือกหอย ปลาดาว และของจากทะเลอะไรพวกนั้นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่นี่เป็นเมืองชายฝั่ง

และเมื่อจวินหย่วนโยวและคนอื่นปรากฏตัวขึ้น จึงดึงดูดการมุงดูของชาวบ้านรอบด้านในทันที

ทุกคนมองเห็นว่ามีคนนอกกลุ่มหนึ่งโผล่มากะทันหันอย่างนี้ หนำซ้ำแต่ละคนหน้าตาดูดีมากด้วย ไม่ใช่ว่าหลงใหลและอิจฉา แต่ว่าหวาดวิตก ล้วนหลบไปที่ไกลๆ

“ไม่ใช่กระมัง พวกเราน่าตกใจปานนั้นเชียว?” หลงซานหมดคำจะพูดแล้ว

หยุนถิงชายตามองทุกคนแวบหนึ่ง ก็รู้สึกแปลกใจ ทันใดนั้นพบว่าคนขายของสองข้างทาง หรือว่าคนที่เดินผ่านไปมาล้วนเป็นผู้หญิงทั้งสิ้น

“คุณชาย ท่านดูที่นี่ล้วนมีแต่ผู้หญิง ไม่มีผู้ชายสักคนเดียว หรือว่าพวกเรามาเยือนแคว้นสตรีแล้ว?” หยุนถิงพูดอย่างตกใจ

ต่อให้มีผู้ชายน้อย ก็คงไม่ถึงขั้นที่จะมองไม่เห็นผู้ชายสักคนหนึ่งบนถนนได้กระมัง

จวินหย่วนโยวหรี่ดวงตาดำขลับอันเย็นชาขึ้นเล็กน้อย และสังเกตเห็นความผิดปกติแล้วเหมือนกัน “อีกเดี๋ยวไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าต้องอยู่ข้างกายข้าเอาไว้!”

“ขอรับ!” หยุนถิงตอบ แล้วรีบใช้ความเร็วอันว่องไวที่สุดสร้างชุดผู้หญิงที่คล้ายกับของชาวบ้านที่นี่ใส่กันออกมาสิบกว่าชุดจากในมิติ จากนั้นหยิบออกมาแบ่งให้ทุกคน

ถึงแม้สีหน้าเหล่าองครักษ์เงามังกรแต่ละคนดูไม่เข้าใจ แต่ยังรับเข้ามาแล้ว แต่ละคนหาสถานที่ไปเปลี่ยนชุดผู้หญิงแล้ว

หยุนถิงก็นำเข้ามายื่นให้จวินหย่วนโยวชุดหนึ่ง “ลำบากใจเสียหน่อยเถิด”

ท่าทางจวินหย่วนโยวไม่รู้ควรร้องไห้หรือหัวเราะดี ซื่อจื่อผู้ยิ่งใหญ่เยี่ยงเขาในชีวิตนี้ไม่เคยสวมชุดผู้หญิงมาก่อน แต่ว่ายังรับเข้ามาแล้ว