จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 770

“ดูท่า จวนซื่อจื่อของเราจะจัดงานมงคลแล้ว!” จวินหย่วนโยวหัวเราะออกมาเบาๆ

รั่วจิ่งติดตามเขามาตั้งแต่เด็ก หลายปีมานี้ รั่วจิ่งตัวคนเดียวมาตลอด ตอนนี้หาได้ยากที่เขาจะพบคนที่ชอบ จวินหย่วนโยวย่อมหวังว่าเขาจะมีความสุขเป็นธรรมดา

เมื่อรั่วจิ่งได้ยินซื่อจื่อกล่าวเช่นนี้ กลับรู้สึกอายขึ้นมา “ข้าล้วนฟังคำพูดของหลันซาน นางว่าแต่งงานเมื่อไหร่ ก็แต่งงานเมื่อนั้น!”

แก้มของหลันซานแดงก่ำขึ้นมาทันที รู้สึกอายอย่างมาก “รั่วจิ่ง อย่าพูดเหลวไหล!”

“ข้าพูดเหลวไหลที่ไหนกัน ต่อไปบ้านเราขึ้นอยู่กับเจ้า เจ้าให้ข้าไปทางทิศตะวันออก ข้าจะไม่ไปทิศตะวันตกเด็ดขาด!” รั่วจิ่งเป็นเด็กดีอย่างมาก อยู่ต่อหน้าหลันซานเขากลายเป็นลูกหมาน้อยตัวหนึ่งชัดๆ

องครักษ์เงามังกรและองครักษ์คนอื่นๆได้ยินล้วนพากันเบะปาก “รั่วจิ่ง ข้าดูถูกเจ้า นึกไม่ถึงว่าจะกลายเป็นภรรยาคุมเข้ม!” หลงซานเบะปาก

รั่วจิ่งกลอกตามองบน “ข้าพอใจให้หลันซานคุม เจ้าต้องการให้คนคุมก็ยังหาไม่ได้เลย”

“พอเลย ถือว่าข้าไม่ได้พูดแล้วกัน!” หลงซานหมดคำพูด

คนอื่นๆหัวเราะขึ้นมาทันที คิดไม่ถึงว่า หลังจากที่รั่วจิ่งเปิดใจแล้วจะพูดเก่งเช่นนี้

“รอให้เรากลับมาจากการเดินทางไกล ก็จะจัดงานแต่งงานให้กับพวกเจ้า ระยะนี้เจ้าไปจัดระเบียบบ้านใหม่กับหลันซาน เลื่อกคฤหาสน์ให้เรียบร้อย เลือกทุกอย่างที่พวกเจ้าชื่นชอบ เรื่องเงินเบิกจากพ่อบ้านได้เลย นี่คือน้ำใจของข้ากับซื่อจื่อ!” หยุนถิงเอ่ยปาก

รั่วจิ่งตกตะลึงทันที “ซื่อจื่อเฟย ท่านไม่พาข้าไปด้วยหรือ?”

“ซื่อจื่อเฟย นี่ท่านจะไล่เราออกไปหรือ?” ใบหน้าของหลันซานก็เต็มไปด้วยความตกตะลึงเช่นกัน

“พวกเจ้าเพิ่งจะยืนยันความสัมพันธ์ ย่อมต้องอยู่ด้วยกันให้ดีๆ อันคำว่าไม่พบวันเดียวเหมือนไม่ได้พบกันสามปี ข้าเข้าใจ ดังนั้นครั้งนี้รั่วจิ่งอยู่ต่อ

ในเมื่อพวกเจ้าจะแต่งงานกันแล้ว ย่อมต้องมีบ้านที่เป็นของพวกเจ้าเอง เอาแต่อยู่กับคนจำนวนมากอย่างเรา พวกเจ้าจะไม่สะดวก

อีกอย่างในอนาคตหากมีลูกแล้ว พวกเจ้าก็สามารถอบรมสั่งสอนได้อย่างดี เช่นนี้ล้วนดีสำหรับพวกเจ้าและทุกคน” หยุนถิงตอบ

“ข้าไม่ออกไปตั้งสำนักเอง ข้าจะติดตามซื่อจื่อ!” รั่วจิ่งปฏิเสธทันที

จวินหย่วนโยวมองมาด้วยสายตาเฉือนคม “เจ้าอยากตั้งสำนักเอง ข้ายังไม่ยอมด้วยซ้ำ”

“ความหมายของซื่อจื่อเฟย ต่อไปพวกเจ้าแต่งงานกันแล้ว ถ้าหากจะสนิทสนมแนบแน่น ไม่มีคนอยู่ด้วยมันสะดวกแค่ไหน จวนซื่อจื่อมีองครักษ์เงามังกรและองครักษ์ลับมากมายขนาดนี้มองดูอยู่ พวกเจ้าเองก็ไม่สะดวกเช่นกัน!” ซูหลินที่อยู่ด้านข้างอธิบาย

นางเป็นคนที่มีประสบการณ์มาแล้ว แถมยังมีลูกที่อายุหลายขวบคนหนึ่ง ดังนั้นจึงไม่มีอะไรให้ต้องอาย

ใบหน้าของหลันซานแดงไปถึงลำคอ ถูกซูหลินพูดแบบนี้ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ น่าอายมากจริงๆ

รั่วจิ่งถึงได้ตอบสนองกลับมาเช่นกัน เกาหัวอย่างกระอักกระอ่วน “ก็ได้ เช่นนั้นข้าเข้าใจความหวังดีของจวนซื่อจื่อแล้ว งั้นข้าไปเลือกเรือนที่ใกล้กับจวนซื่อจื่อที่สุด”

“ตกลง!”

ทุกคนพูดคุยสนุกสนาน อาหารมื้อนี้กินด้วยความอบอุ่นและพึงพอใจอย่างยิ่ง

หลังจากกินอิ่มและดื่มจนพอใจแล้ว ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันกลับไป มีเพียงโม่เหลิ่งเหยียนคนเดียวที่ไม่ได้จากไป

เขามองไปทางจวินหย่วนโยว “พวกเจ้าจะออกเดินทางไกล คือจะไปเขตทะเลนิรนามใช่ไหม”

ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นการยืนยัน

จวินหย่วนโยวพยักหน้า “ใช่!”

“ข้าจะไปพร้อมกับพวกเจ้า!” โม่เหลิ่งเหยียนกล่าวตรงประเด็นไม่อ้อมค้อม