จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 775

เด็กหนุ่มสองคนพูดด้วยหน้าตาเคร่งขรึม ถ้าไม่ใช่ผู้มีพระคุณตรงหน้านี้ ชาตินี้พวกเขาคงออกจากคุกใต้ดินที่ดำมืดแห่งนั้นไม่ได้ ยิ่งจะไม่มีชีวิตรอดออกมา

ฉะนั้น พวกเขารู้สึกซาบซึ้งใจมาก และรู้สึกสำนึกในบุญคุณมากด้วย

หยุนถิงมองพวกเขาแวบหนึ่ง ลักษณะก็แค่อายุสิบต้นๆ ทว่าดูไม่ต่างจากจิ่งไป๋และม่อเซิงเท่าไร

“ติดตามข้าลำบากมาก และอันตรายมากด้วย อาจจะสูญเสียชีวิตไปได้ทุกเมื่อ พวกเจ้าคิดดีกันแล้วหรือ?” หยุนถิงถาม

“ข้าไม่กลัวขอรับ ขอเพียงสามารถติดตามผู้มีพระคุณได้ ข้าตายก็ไม่กลัวขอรับ!” เด็กหนุ่มคนหนึ่งตอบ

“ข้าก็ด้วยขอรับ!” เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งก็ทำหน้าจริงจัง

“ได้ จากวันนี้เป็นต้นไปพวกเจ้าก็ติดตามข้าเถิด พวกเจ้าชื่ออะไรเล่า?” หยุนถิงถาม

“ข้าชื่อชู่หลิวขอรับ”

“ข้าชื่อชางเอ่อขอรับ”

“ดี ตั้งแต่นี้ไปพวกเจ้าสองคนก็ติดตามจิ่งไป๋กับม่อเซิง!” หยุนถิงบอก

“ขอรับ” ไป่จิ่งกับม่อเซิงรีบเดินเข้ามาทันที

คราวนี้หยุนถิงจงใจพาเด็กหนุ่มสองคนนี้ออกไปข้างนอก พวกเขาเรียนมานานขนาดนี้แล้ว ก็ควรมีประสบการณ์อย่างโชกโชนเสียหน่อย

“ทุกคนลำบากกันมาทั้งคืน แต่ละคนไปหาที่พักผ่อนเถิด มีอะไรพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน!” จวินหย่วนโยวเอ่ยปาก

“ขอรับ!”

จวนเจ้าเมืองใหญ่ปานนี้ ทุกคนต่างรีบแยกหาห้องพักผ่อนแล้ว หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวก็ถือโอกาสหาห้องสักห้องพักผ่อนเช่นกัน

แน่นอนว่าหยุนถิงหยิบผ้าปูที่เตียงและผ้าห่มออกมาจากในมิติเอง จวินหย่วนโยวเป็นคนมีนิสัยรักสะอาด ย่อมจะไม่ใช้ของคนอื่นเป็นธรรมดา

วินาทีที่นอนอยู่บนเตียงนั้น หยุนถิงยื่นมือกอดจวินหย่วนโยวเอาไว้ “ท่านพี่ ผ่านคืนนี้มาข้ารู้สึกว่ากอดท่านไว้ช่างดีเสียจริง!”

“เจ้าโง่ ชาตินี้ข้าเป็นของเจ้า เป็นเพียงของเจ้า ฉะนั้นหลับให้สบายใจเถิด ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ยังมีข้าอยู่ทั้งนั้น!” จวินหย่วนโยวยื่นมือกอดหยุนถิงไว้แน่น

“อืม ท่านพี่ของข้าเก่งกาจที่สุด!” หยุนถิงหลับตาลงแล้ว

ทรมานมาเกือบทั้งคืนแล้ว นางเหนื่อยจริงๆ

พอหลับลงคราวนี้ ก็หลับจนถึงช่วงกลางวันวันต่อมา หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวตื่นขึ้นมา หลิงเฟิงและคนอื่นก็เตรียมอาหารไว้พร้อมแล้ว คนเหล่านี้รับประทานอาหารเสร็จถึงออกไปเดินเล่นเสียหน่อย

เพียงแต่พวกเขาเพิ่งออกมา ก็ต้องตกตะลึงกับทุกคนที่ด้านนอก

รอบด้านจวนเจ้าเมืองเต็มไปด้วยชาวบ้าน ล้วนเป็นคนเหล่านั้นที่ติดอยู่ในคุกใต้ดินเมื่อคืนนี้พาคนในครอบครัวของตนเองมากล่าวขอบคุณ

“ขอบพระคุณหลายๆ ท่านที่ช่วยชีวิตขอรับ ช่วยชีวิตชาวบ้านอย่างพวกเราไว้แล้ว ทำให้พวกเรากับคนในครอบครัวได้อยู่พร้อมหน้ากัน ทำให้พวกเราทั้งเมืองได้รับความหวังและชีวิตใหม่!” ชาวบ้านคนหนึ่งนำคนมาคุกเข่าขอบคุณ

ชาวบ้านทั้งเมือง มีคนแก่มีเด็กมีชายมีหญิงล้วนคุกเข่าขอบคุณพวกเขาอยู่

ทำเอาหยุนถิงรู้สึกลำบากใจมาก “ทุกคนรีบลุกขึ้นเถิด พวกเราเพียงแค่ผ่านมาเห็นจึงช่วย เป็นเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ต้องเกรงใจถึงเพียงนี้ ถ้าพวกเจ้าอยากขอบคุณพวกเราจริงๆ ก็บอกพวกเราเกี่ยวกับเรื่องของเขตทะเลนิรนามเถิด”

พอบรรดาชาวบ้านได้ยิน ต่างเล่าทั้งหมดที่ตนเองรู้ออกมา

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวและคนอื่นฟังอย่างตั้งใจ ไม่สนว่าเป็นเรื่องจริงเรื่องเท็จ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกเขารู้เกี่ยวกับเขตทะเลนิรนามน้อยมาก ผนวกรวมกับคำพูดของชาวบ้านจะเข้าใจมากกว่าเดิม

“ผู้มีพระคุณทุกท่าน ตอนเช้าพวกเราทุกคนปรึกษากันทั้งเช้า มีเรื่องอยากขอร้อง หากจะขอให้พวกท่านเป็นเจ้าเมืองของพวกเรา ชี้นำพวกเราทุกคนได้หรือไม่ พวกเรากลัวว่าต่อไปจะพบเจอโจรสลัดเข้าอีก” ชาวบ้านคนหนึ่งในนั้นลังเลนิดหน่อยแต่ยังพูดออกมา