จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 776

“พวกเราไปที่เมืองฉือ ก็คือวี่อู๋เสียพวกเขาล่อให้ไปผิดทาง บางทีชางเอ่อคนนี้เป็นคนที่พวกเขาส่งมา จงใจพาพวกเรามาที่นี่” หยุนถิงตำหนิตนเองอยู่บ้าง

“ในเมื่ออีกฝ่ายมีเป้าหมาย เช่นนั้นก็รอดูการเคลื่อนไหวของเขาเงียบๆ!” จวินหย่วนโยวพูดปลอบใจ

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ช่วงกลางดึกผ่านไป ประตูบ้านคนอื่นๆ ในหมู่บ้านประมงเปิดออก คนชุดดำนับไม่ถ้วนกรูออกมา วิ่งตรงมายังเรือนที่จวินหย่วนโยวพวกเขาพักอยู่ ล้อมรอบไว้ทั่วสารทิศ

จวินหย่วนโยวที่อยู่ในห้องได้ยินการเคลื่อนไหว ดวงตาดำขลับอันดุร้ายอยู่ท่ามกลางยามค่ำคืนดุจหินอัคนี มืดครึ้มล้ำลึก

“พวกเขามาแล้ว!”

“อืม คืนนี้พวกเราสองคนพยายามเต็มที่กัน ตั้งแต่แต่งงานมาพวกเราสองคนเหมือนว่าไม่ได้ประลองฝีมือกันนานมาก คืนนี้สามารถประลองกันสักตั้งพอดี!” หยุนถิงคึกคักขึ้นแล้ว

“ได้ คืนนี้ข้าจะไม่ยอมอ่อนข้อให้เจ้า!” จวินหย่วนโยวตอบ

หยุนถิงรีบล้วงอาวุธออกมาจากในมิติ หลิงเฟิงกับหลงยีและคนอื่นๆ รีบมาด้วยความเร็วไวที่สุด ทุกคนแบ่งอาวุธกัน แล้วยึดครองตำแหน่งได้เปรียบหลบซ่อนกัน

คนชุดดำนับไม่ถ้วนฉวยโอกาสยามค่ำคืนอำพรางตัว วิ่งตรงมาที่เรือนแห่งนี้ มองเห็นหน้าประตูห้องที่ปักธงเอาไว้ รีบวิ่งเข้าไปโดยเร็ว เพราะนั่นคือสัญลักษณ์ของพวกเขา

คนชุดดำล้วงกระบอกไม้ไผ่เป่าก๊าซพิษใส่ด้านในแล้ว รอสักพักไม่ได้ยินเสียงอะไร ถึงผลักประตูเข้าไป

ในห้องมืดสนิท มองเห็นไม่ชัด ได้เพียงอาศัยแสงจันทร์นอกหน้าต่างเดินไปข้างในอย่างเลือนราง คนชุดดำที่เข้ามาพวกนั้นเดินมาไม่กี่ก้าวก็โดนยิงตายแล้ว

หยุนถิงจงใจใช้ปืนไร้เสียง ฉะนั้นจึงไม่มีเสียงสักนิด

ส่วนที่ห้องอื่นๆ ยังคงเป็นเช่นนี้ ก่อนจะมาที่เขตทะเลนิรนาม หยุนถิงก็สะสมเครื่องมืออย่างเพียงพอไว้ในมิติแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งกำลังต่อสู้ของเขตทะเลนิรนามทางนี้แกร่งเหลือเกิน ช่วงเวลาสำคัญยังต้องใช้เครื่องมือ

รอตอนที่คนชุดดำข้างนอกเห็นว่าพรรคพวกที่เข้าไปไม่ได้ออกมา และไม่มีการเคลื่อนไหว ชั่วขณะหนึ่งรู้สึกผิดปกติ ต่างเข้ามาตรวจดู

เพียงแต่คนเข้ามาเป็นระลอก กลับยังไม่มีใครออกมา และไม่มีเสียงด้วย

บนหลังคาที่หนึ่งของเกาะ ภาพคนสองคนยืนอยู่ตรงนั้น กำลังมองทางห้องที่จวินหย่วนโยวและคนอื่นพักอยู่

“เจ้าว่าคืนนี้จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงพวกเขาจะรอดออกไปได้หรือไม่?” ฮวาเชียนจั่นถามอย่างค่อนข้างสนใจ

ความจริง ตั้งแต่หยุนถิงและคนอื่นออกเดินทางกลางทะเลฮวาเชียนจั่นก็ได้รับข่าวมาแล้ว เรื่องราวในเมืองฉือที่พวกเขาประสบพบเจอฮวาเชียนจั่นก็ได้ยินมาเช่นกัน เหตุผลที่ไม่ได้ยุ่งวุ่นวายมาก คือเขาอยากดูความสามารถของหยุนถิงและจวินหย่วนโยวเสียหน่อย

“เกาะนี้เป็นเจว๋กู๋กับวี่อู๋เสียจัดเตรียมเพื่อจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงและคนอื่นเป็นพิเศษ หนำซ้ำทั้งหมดบนเกาะล้วนเป็นกองกำลังชั้นเลิศของพวกเขา ถ้าพวกเขาอยากจะมีชีวิตรอดออกไป กลัวว่าคงยากมากเจ้าค่ะ!” อี้ชิวตอบ

“ถ้ามาตายเยี่ยงนี้แล้ว เช่นนั้นคงไม่ใช่หยุนถิงกับจวินหย่วนโยว หวังว่าพวกเขาอย่าทำให้ข้าผิดหวัง!” มุมปากฮวาเชียนจั่นเผยรอยยิ้มขึ้น

เขารอคอยผลต่อสู้ในวันพรุ่งนี้เช้าอย่างมาก ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เจว๋กู๋กับวี่อู๋เสียมองเห็นเหตุการณ์ฉากนี้จะเป็นอย่างไรกัน?

ทางนี้ ท่ามกลางบ้านคนสักแห่งหนึ่ง เจว๋กู๋กับวี่อู๋เสียจามกันคนละที

“ดึกๆ ดื่นๆ ผู้ใดมันด่าข้ากันเล่า ถ้าให้ข้ารู้ว่าเป็นเจ้าสารเลวที่ใด ข้าจะถลกหนังมันเป็นๆ แน่!” วี่อู๋เสียลูบจมูกแล้วพูดขึ้น

เจว๋กู๋ทำหน้าเย็นชา วันนี้เขาจงใจเตรียมคนมากปานนี้ไว้ลอบฆ่าจวินหย่วนโยวกับหยุนถิง จนถึงตอนนี้ยังไม่ได้ยินการเคลื่อนไหว ไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง

“เหตุใดเจ้าไม่พูดจาเล่า เจ้าก็จามเหมือนกันไม่ใช่หรือ?” วี่อู๋เสียมองเข้ามา

“คนที่อยากฆ่าข้ามีเยอะไป นับประสาอะไรกับคนที่ด่าฆ่า ทำตกอกตกใจไปได้!” เจว๋อู่พูดอย่างรำคาญ

“พูดมาก็ถูก ถ้าคืนนี้คนของพวกเราทำสำเร็จแล้ว ข้าจะโยนจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงลงคอกหมู ให้พวกเขากินขี้หมู ดื่มเหยี่ยวหมู แล้วใช้ชีวิตที่เหลือในคอกหมูไปเลย เพื่อลบล้างความอัปยศก่อนหน้านี้!” วี่อู๋เสียพูดอย่างแค้นเคือง

เจว๋อู๋มองค้อนแล้ว “ช่างไม่ได้เรื่องเอาเสียจริง!”

“ข้าไม่ได้เรื่องเช่นนั้นหรือ นี่คือข้ากำลังแก้แค้นอยู่ สหายเจ้าไม่รู้หรอกว่าช่วงนั้นที่ข้าอยู่ในคอกหมูมันเป็นเช่นไร คนเราฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ ชาตินี้ข้าจะไม่กินเนื้ออีกเด็ดขาด!” วี่อู๋เสียพูดอย่างกัดฟันแน่น

เจว๋กู๋หรี่ดวงตาขึ้นเล็กน้อย ชายตามองทางเรือนของจวินหย่วนโยวและคนอื่น ตอนนี้ได้เพียงแค่รอ