จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 777

“เจว๋กู๋!”

“วี่อู๋เสีย!” ทั้งสองคนเอ่ยปากพร้อมกัน

เพิ่งพูดจบ ชางเอ่อและตาเฒ่าตื่นตกใจยิ่งนัก “เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้?”

ตีให้ตายพวกเขาก็ไม่อาจพูดได้ ทำไมถึงพูดออกมาง่ายดายอย่างนี้แล้ว ราวกับปากของตนเองควบคุมไม่ได้

“เพราะเมื่อครู่สิ่งที่พวกเจ้ากินเป็นยาพูดความจริงของเจ้านายข้าไงเล่า ต่อให้เป็นหมาแมวกินแล้วล้วนจะพูดความจริงทั้งสิ้น นับประสาอะไรกับแมลงสาบเยี่ยงพวกเจ้าสองคน!” หลงเอ้อพูดอย่างรังเกียจ

จวินหย่วนโยวเข้าใจแจ่มแจ้ง เหมือนกับที่เขาคาดเดาไม่มีผิด “ตอนนี้พวกเขาสองคนอยู่ที่ใด?”

“พวกเขาอยู่ในเรือนสักหลังหนึ่งบนเกาะนี้!” ตาเฒ่าตอบ

พอพูดออกมา ชั่วขณะหนึ่งใบหน้าของจวินหย่วนโยวดูหนาวเย็นเพิ่มขึ้น “เจ้าเวรสมควรตายสองคนนี้ หลงเอ้อเจ้าพาคนไปเดี๋ยวนี้ เผาเรือนพวกนั้นให้หมด ขอเพียงมีคนออกมา ฆ่าทิ้งทันที!”

“ขอรับ!”

หยุนถิงออกไปตามเขา รีบสร้างเชื้อเพลิงและตะบันไฟมากมายออกจากในมิติ “นำของพวกนี้ไป!”

“ขอบพระคุณซื่อจื่อเฟยมากขอรับ!” หลงยีรีบเรียกคนอื่นมาทั้งหมด ถือของไว้แล้วออกไป

ในห้องมีเสียงทุกข์ทรมานสองเสียงลอยมา ชางเอ่อกับตาเฒ่าร้องตะโกนอย่างเจ็บปวด เส้นลมปราณและเลือดเนื้อทั่วทั้งตัวเหมือนถูกไฟไหม้ เจ็บจนอยากจะตาย

“เจว๋กู๋คือผู้ใด มีความสัมพันธ์อะไรกับวี่อู๋เสีย พวกเขากับเมืองเทียนหลงที่อยู่ใจกลางเขตทะเลนิรนามเกี่ยวข้องอะไรกัน เจ้าทะเลของเขตทะเลผืนนั้นคือผู้ใด คนที่ผิงหนานอ๋องแห่งแคว้นเทียนจิ่วจงรักภักดีด้วยคือผู้ใด?” จวินหย่วนโยวถามอย่างต่อเนื่อง

“เจว๋กู๋เป็นเจ้านายของพวกเรา และเป็นมือสังหารอันดับหนึ่งข้างกายเซียวหรูซื่อเขาเชื่อฟังเพียงเซียวหรูซื่อ ส่วนเซียวหรูซื่อก็คือฮูหยินเจ้าทะเลของเขตทะเลตรงกลาง

เจ้านายกับวี่อู๋เสียเติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ทั้งสองคนเป็นประเภทไม่ลงรอยกัน ประลองฝีมือกันอย่างโจ่งแจ้งและลับหลังมาตลอด ต่อสู้ซึ่งกันและกัน แต่ถ้าจะบอกว่าเป็นศัตรูคู่อาฆาตก็ไม่ใช่ อย่างไรเสียคือไม่มีผู้ใดยอมกัน

ผิงหนานอ๋องแห่งแคว้นเทียนจิ่วจงรักภักดีต่อเซียวหรูซื่อเป็นฮูหยินเจ้าทะเล ว่ากันว่าเขารวบรวมกำลังคน ฝึกฝนกองกำลังเพื่อฮูหยินเจ้าทะเล และยังส่งของล้ำค่าหายากมาให้ด้วย

เจ้าทะเลปลีกวิเวกมาหลายปี หลายสิบปีก่อน ข้ามีโอกาสเจอเจ้าทะเลอยู่ครั้งหนึ่ง จากนั้นมาก็ไม่เคยเจอเจ้าทะเลอีกเลย ตอนนี้ผู้คนมากมายไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าทะเลหน้าตาเป็นเช่นไร

ว่ากันว่าเพราะเจ้าทะเลสูญเสียหญิงอันเป็นที่รักไป ฉะนั้นถึงปลีกวิเวกไม่ออกมา แม้ว่าเป็นฮูหยินเจ้าทะเลก็ไม่เคยสนใจ” ตาเฒ่าเล่าสิ่งที่รู้ออกมา

เขาทำหน้าทุกข์ระทมและเคียดแค้น เรื่องพวกนี้ล้วนเป็นความลับของเขตทะเลนิรนาม เขาก็บอกคนกลุ่มนี้เยี่ยงนี้แล้ว ถ้าเจ้านายรู้จะต้องฆ่าเขาแน่

แม้ว่าเขาจะเป็นหน่วยกล้าตาย เจ็บปวดทั่วทั้งตัวปานนี้ เส้นลมปราณประหนึ่งบิดเบี้ยวไปหมด ทุกข์ระทมยิ่งกว่าการฝึกฝนการลงโทษก่อนหน้านี้ของเขาเป็นพันเท่าหมื่นเท่า เขาเหมือนตายทั้งเป็นจริงๆ

หยุนถิงที่เดินเข้ามาได้ยินชัดเจนแจ่มแจ้ง รีบถามประเด็นสำคัญออกมา “คนที่เจ้าทะเลรักคือผู้ใด เหตุใดถึงตาย?”

ตาเฒ่าเบิกดวงตาโตฉับพลัน เขาอยากพูดว่าตนเองไม่รู้ แต่อ้าปากกลับพูดสาเหตุแล้ว

“ข้าก็ไม่เคยพบมาก่อน ว่ากันว่าเป็นผู้หญิงของเผ่าเลือดคนหนึ่ง เลือดของนางสามารถทำให้อายุยืนยาวได้ หนำซ้ำนางกับเจ้าทะเลเป็นรักแรกพบ

แต่ฮูหยินเจ้าทะเลในตอนนี้ก็รักเจ้าทะเลมากเช่นกัน ฉะนั้นหญิงสองคนแย่งชายหนึ่งคน สุดท้ายยังเป็นฮูหยินเจ้าทะเลชนะแล้ว ผู้ใดก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นไปที่ใดแล้ว

ราวกับหายตัวไปกะทันหัน ส่วนเจ้าทะเลหลังจากที่นางหายไป เล่าลือว่าเป็นบ้าแล้ว เป็นบ้ามาเนิ่นนาน ทุกคนรู้เพียงว่าเจ้าทะเลปลีกวิเวก กลับมีน้อยคนที่จะรู้ว่าความจริงเจ้าทะเลเป็นบ้าแล้ว”

“เจ้ารู้ได้เยี่ยงไรกัน?” ดวงตาอันงดงามของหยุนถิงเปลี่ยนไปดุร้าย