จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 780

ชางหลันเย่ชำเลืองมองชางหยุนสี่ที่คุกเข่าบนพื้น “ลุกขึ้นพูดเถิด!”

“หม่อมฉันไม่ลุก เสด็จพี่ได้โปรดพระราชทานงานสมรสให้น้องด้วยเพคะ หม่อมฉันอยากแต่งกับชิวหนานชือ!” ชางหยุนสี่เอ่ยปากอีกครั้ง

ชางหลันเย่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ชิวหนานชือเป็นลูกของเฉิงเซี่ยงแห่งแคว้นชางเยว่ ถึงแม้เป็นลูกของภรรยาหลวง กลับร่างกายพิการ เดินเหินไม่สะดวก ว่ากันว่ายังไร้สมรรถภาพ ฉะนั้นตอนนี้ชิวหนานชืออายุยี่สิบสี่ปี กลับยังไม่ได้แต่งงาน

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถัดจากเขายังมีน้องชายสองคน เพียงแค่ไร้สมรรถภาพจุดนี้ ต่อไปก็ไม่สามารถสืบทอดทุกอย่างของจวนเฉิงเซี่ยงได้เด็ดขาด

เหล่าลูกสาวตระกูลชั้นสูงของแคว้นชางเยว่ล้วนไม่สนใจเขา ยิ่งไปกว่านั้นชางหยุนสี่เป็นถึงองค์หญิง

ชางหลันเย่ลุกขึ้นเดินเข้ามา พยุงนางลุกขึ้น “เจ้าจะแต่งกับชิวหนานชือ เป็นความคิดของเสด็จแม่เจ้า?”

ชางหยุนสี่สีหน้าตึงเครียดระดับหนึ่ง เบ้าตาแดงอยู่บ้าง ไม่ได้ตอบ และไม่ได้ปฏิเสธ

พี่รองลอบสังหารเสด็จพี่ไท่จื่อ จากนั้นถูกเสด็จพ่อประหารชีวิต ตอนนี้เสด็จพ่อสุขภาพไม่ดีมาก สละบัลลังก์ให้เสด็จพี่ไท่จื่อ ตอนนี้เสด็จพี่ไท่จื่อก็คือฮ่องเต้ของแคว้นชางเยว่แล้ว

ชางหยุนสี่รู้ว่า อำนาจของเสด็จแม่ถูกเสด็จพี่กำจัดตั้งแต่แรกแล้ว นางไม่เข้าใจว่าทำไมเสด็จพี่ไม่ได้ฆ่าเสด็จแม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งก่อนหน้านี้เสด็จแม่วางยาพิษต่อหมิงเฟย

ไม่กี่วันก่อนนางไปเยี่ยมเสด็จแม่ เสด็จแม่ป่วยหนักปางตาย ยังให้นางต้องแต่งงานกับชิวหนานชือให้จงได้ หลอกใช้อำนาจของจวนเฉิงเซี่ยงต่อต้านเสด็จพี่ ใช้ความตายมาข่มขู่นางอย่างไม่ต้องสงสัย

ถึงแม้ชางหยุนสี่ชอบใช้อำนาจบาตรใหญ่ แต่เสด็จแม่รักนางมาตั้งแต่เด็ก พี่รองเพิ่งตาย ถ้าเกิดสูญเสียเสด็จแม่ไปอีก ชางหยุนสี่ไม่กล้าจินตนาการเลย

เสด็จแม่เป็นสายเลือดเพียงหนึ่งเดียวของนางแล้ว นางได้เพียงยอมรับ

ชางหลันเย่ลุกขึ้นเดินเข้ามา ประคองนางขึ้นมา “หยุนสี่ อยู่ที่แคว้นต้าเยียนเจ้าเรียกข้าว่าเสด็จพี่ไท่จื่อ ส่งข่าวให้เสด็จแม่ของข้า และปลอบใจนาง ฉะนั้นข้าซาบซึ้งใจต่อเจ้ามาก

พี่รองกับเสด็จแม่ของเจ้าเป็นพวกเขาที่หาเหาใส่ตัวเอง อย่าได้ทำให้ทั้งชีวิตของตัวเองย่อยยับเพื่อพวกเขา ต่อให้เจ้าแต่งงานกับชิวหนานชือ ด้วยความสามารถของจวนเฉิงเซี่ยงเดิมทีไม่พอเป็นปรปักษ์กับข้าได้ ส่วนเสด็จแม่เจ้าเพียงแค่ขุดหลุมฝังตนเอง

นางอยากสละชีพเจ้ามาจัดการข้า ทั้งที่รู้ว่าเป็นแมลงเม่าบินเข้ากองไฟเจ้ายังอยากจะเลือกชิวหนานชืออยู่หรือ ถ้าเจ้ายืนหยัดให้ข้าพระราชทานงานสมรสให้ ข้าสามารถพระราชทานให้เจ้าได้ ถ้าอยากหนีไปข้าสามารถปล่อยเจ้าไปได้!”

น้ำตาของชางหยุนสี่ไหลรินในชั่วขณะนั้น นางคิดไม่ถึงว่าเสด็จพี่จะพูดกับนางอย่างนี้

เสด็จพี่พูดผลดีผลเสียในนั้นออกมาหมด และทำให้นางเห็นความจริงแจ่มแจ้ง

ใช่ ตอนนี้เสด็จพี่เป็นฮ่องเต้ของแคว้นชางเยว่ ต่อให้ตนเองแต่งงานกับลูกชายของเฉิงเซี่ยงแล้วจะทำอะไรได้ ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นคนพิการด้วย หนำซ้ำต่อไปก็ไม่อาจสืบทอดจวนเฉิงเซี่ยงได้ด้วย

เสด็จแม่ของนางเฉลียวฉลาด ทั้งที่รู้ว่าเป็นแผนที่ไม่อาจชนะได้ กลับยังอยากให้นางแต่งออกไป เห็นนางเป็นเพียงหมากเสียจริง หนำซ้ำยังเป็นเครื่องสังเวยด้วย

มองชางหลันเย่ตรงหน้า ชางหยุนสี่รู้สึกซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหล “เสด็จพี่ หม่อมฉันทำได้จริงหรือเพคะ หม่อมฉันสามารถออกไปจากที่นี่ได้จริงหรือ?”

“แน่นอน ขอเพียงเจ้ายินยอม!” ชางหลันเย่ตอบ

ชางหยุนสี่ที่เพิ่งดีใจชั่วพริบตาสีหน้าพังทลายลงมา “แต่ว่าหม่อมฉันออกจากแคว้นชางเยว่แล้ว หม่อมฉันจะไปที่ใดได้เพคะ หม่อมฉันทำอะไรไม่เป็นทั้งสิ้น?”

“อย่าดูถูกตนเองเกินไป เจ้าสามารถทำได้หลายอย่าง ถ้าไม่รู้จะไปที่ใด ก็ไปเขตทะเลเถิด หยุนถิงเพิ่งส่งจดหมายมา นางอยากทำการค้าอาหารที่เขตทะเลทางนั้น ส่วนเจ้าในฐานะองค์หญิงสี่ของแคว้นชางเยว่ เป็นตัวแทนข้าไปรับผิดชอบการค้าของแคว้นชางเยว่พอดี!” ชางหลันเย่เอ่ยปาก

“เขตทะเล นึกไม่ถึงหยุนถิงทำการค้าไปถึงที่นั่นแล้ว นางเก่งกาจเสียจริง แต่ว่าเสด็จพี่เพคะ หม่อมฉันทำการค้าไม่เป็น?”

“วางใจเถิด ทุกอย่างมีคนรับหน้าที่โดยเฉพาะ ขอเพียงเจ้าช่วยดูไว้ อย่าให้พวกเขาขโมยของหรือก่อกวนก็พอ” ชางหลันเย่ตอบ

“ได้เพคะ หม่อมฉันยอมไป ถึงแม้หม่อมฉันไม่อยากยอมรับ แต่หยุนถิงเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่หม่อมฉันเลื่อมใสจริงๆ! ขอบพระทัยเสด็จพี่ที่มอบโอกาสนี้ให้หม่อมฉันเพคะ ตอนนี้หม่อมฉันจะกลับไปเก็บข้าวของก่อน!” ชางหยุนสี่หมุนตัวออกไปแล้ว

ชางหลันเย่มองภาพด้านหลังของนาง ในแววตาล้ำลึกเผยความปลื้มใจออกมา

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทจะให้องค์หญิงสี่เข้าร่วมการค้าของเขตทะเลจริงหรือพ่ะย่ะค่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเสด็จแม่ของนางคือหยางเฟย?” คนสนิทเดินออกมาสอบถาม