จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 785

“ศิษย์พี่อย่าได้โกรธเคืองไป ปกติพี่ชายข้าก็เป็นคนเคร่งขรึม ศิษย์พี่โปรดอย่าได้ถือสาเขาเลยขอรับ พวกเราจะถางจนเรียบ รับรองว่าขุดพื้นที่นี้อย่างดีแน่!” หยุนถิงรีบยอมจำนน

เวลานี้ ไม่อาจเปิดเผยความจริงออกมาได้เด็ดขาด ยิ่งไม่อาจขัดแย้งกับศิษย์พี่คนนี้ได้ด้วย มิฉะนั้นศิษย์ใหม่ที่เพิ่งเข้าสำนักมาเยี่ยงพวกเขานี้จะโดนไล่ออกไปได้

โอจื่อโฝวถลึงตาใส่หยุนถิงอย่างเหยียดหยาม “ถือว่าเจ้ารู้ตัวดี!” พูดทิ้งไว้ประโยคหนึ่ง แล้วหมุนตัวเดินไป

เพียงแต่โอจื่อโฝวเดินออกมาไกลมาก ก็ยังรู้สึกว่าตรงด้านหลังมีดวงตาที่ดุจมีดคู่หนึ่งเล็งตนเองอยู่ ทำให้เขารู้สึกกังวลใจ รีบเร่งความเร็วเพิ่มแล้ว

“พี่ใหญ่ ต่อไปท่านห้ามทำเยี่ยงนี้อีก อย่าได้ทำเสียงานสำคัญของพวกเรา!” หยุนถิงทำหน้าเย็นชาบอก

ความจริงนางเข้าใจได้ คนที่อยู่เหนือมวลชนเยี่ยงจวินหย่วนโยวนี้ ให้เขาอ่อนน้อมจนไร้ศักดิ์ศรี และฝืนใจประจบประแจงอย่างกะทันหัน เขาย่อมทำไม่ได้เป็นธรรมดา

“ได้ ข้าจะพยายามอดกลั้นไว้ ข้าเพียงแค่ไม่อยากเห็นเจ้าได้รับความไม่เป็นธรรม!” จวินหย่วนโยวไม่ได้โต้แย้ง

เขารู้ว่า หยุนถิงขุ่นเคืองตนเอง แต่เห็นโอจื่อโฝวตำหนิถิงเอ๋อร์อย่างลำพอง จวินหย่วนโยวก็ทนไม่ไหวเช่นกัน

“ลำบากท่านแล้ว ข้ารู้ว่าท่านเป็นห่วงข้า แต่เพื่องานสำคัญแล้วก็ทนเสียหน่อย!” หยุนถิงพูดอยู่ก็มองทางที่ดินรกร้างผืนนั้น

จวินหย่วนโยวหยิบจอบขึ้นมา “พวกนี้ข้าจัดการเอง เจ้าพักเถิด!”

“โอ๊ะ ข้าไม่เคยเห็นซื่อจื่อใช้จอบมาก่อน นี่ยังเป็นหนแรก!” หยุนถิงพูดหยอกล้อ

“ไม่เคยทำมาก่อนจริงๆ!” จวินหย่วนโยวตอบตามความเป็นจริง

“ในเมื่อก่อนหน้านี้ไม่เคยทำ เช่นนั้นตอนนี้ก็ไม่จำเป็นต้องทำ ข้ามีวิธี!” ดวงตางดงามของหยุนถิงเผยประกายสุกสกาว

จวินหย่วนโยวรู้ว่า แม่คนนี้ไม่ใช่คนที่โดนรังแกง่ายๆ

“ท่านพี่ ช่วยดูต้นทางให้ข้าด้วย!” หยุนถิงกล่าว

“ได้!” จวินหย่วนโยวรีบมองรอบด้านทันที

หยุนถิงรีบหยิบสมุนไพรหลายต้นออกมาจากในมิติ ถือโอกาสขุดหลุมแล้วปลูกลงในดินแล้ว ยังจงใจทำดินในบริเวณนั้นให้เหมือนบริเวณโดยรอบ

จากนั้นทั้งสองคนก็นั่งบนที่ดินรกร้างชมทัศนียภาพขึ้นมา ถึงแม้พื้นที่นี้เป็นที่ดินรกร้าง แต่ด้านหลังติดภูเขาและแม่น้ำเป็นสถานที่ดีงามจริงๆ

ตอนเที่ยง มีศิษย์ของสำนักหมอเทวดามาส่งข้าว ก็มองเห็นที่ดินรกร้างนั้นไม่เปลี่ยนแปลงสักนิด

“พวกเจ้าสองคนทำอะไรกันอยู่ เหตุใดยังไม่ถางพื้นที่รกร้างอีก?” ศิษย์ที่ชื่อต้วนอู่ถาม

“พี่ชายเจ้าอยากให้อาจารย์มองท่านใหม่หรือไม่?” หยุนถิงถามกลับ

“อยากอยู่แล้วสิ แต่เดิมทีเป็นไปไม่ได้ ข้าเห็นพวกเจ้ามาใหม่ ฉะนั้นเตือนพวกเจ้าด้วยความหวังดี อย่ามีเรื่องกับศิษย์พี่เด็ดขาด ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าจะโดนดี!” ต้วนอู่เตือนสติด้วยความหวังดี

“ขอบคุณพี่ชายมาก ข้ามีโอกาสที่สามารถทำให้ท่านสร้างผลงานต่อหน้าอาจารย์ได้ ท่านยินยอมหรือไม่?” หยุนถิงถาม

ต้วนอู่มองเข้ามาอย่างตกใจ “ศิษย์น้องเจ้าพูดจริงหรือ ไม่ เจ้าต้องหลอกข้าอยู่แน่ พวกเจ้าสองคนมาใหม่มีวิธีอะไรกันเล่า ถ้ามีฝีมือจริงจะถูกศิษย์พี่ส่งมาถางที่ดินรกร้างได้เช่นไร?”

“ไม่ใช่ว่าพวกข้าเพิ่งมาถึงจึงหาโอกาสแสดงออกไม่ได้หรือ ถ้าไม่โค่นล้มศิษย์พี่จื่อโฝว พวกเราจะไม่มีวันได้ก้าวหน้าตลอดกาล

ฉะนั้นเพื่ออนาคตแล้วพวกเราสามารถร่วมมือกันได้ ท่านเพียงแค่ช่วยพวกข้าไปบอกอาจารย์ ส่วนเรื่องที่เหลือให้ข้าจัดการเอง ท่านไม่เสียเปรียบหรอก” หยุนถิงพูดอยู่ ล้วงสมุนไพรต้นหนึ่งออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ

ที่นี่เป็นพื้นที่ของสำนักหมอเทวดา แก้วแหวนเงินทองย่อมไม่มีค่าเท่าสมุนไพร

ตามคาด เห็นต้วนอู่ฮึกเหิมยิ่งนัก “นี่ นี่คือหญ้าหลันซิน?”

“ถูกต้อง ก็คือค่าตอบแทนที่พี่ชายส่งจดหมายให้!” หยุนถิงยัดใส่ในมือเขาโดยตรง

“ศิษย์น้องเจ้าคงไม่ใช่ขโมยมากระมัง?” ต้วนอู่มองเข้ามาอย่างสงสัย