จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 786

โอจื่อโฝวโกรธเคืองไปทั้งตัว ศิษย์ใหม่สารเลวคนนี้คาดไม่ถึงยุยงให้แตกคอกันอยู่ต่อหน้าอาจารย์ ยังกล้าใส่ร้ายตนเอง รนหาที่ตายจริงๆ

“เจ้าพูดเหลวไหล ข้าจงรักภักดีต่ออาจารย์ที่สุด ถ้ามีสมุนไพรจริงจักต้องนำไปให้อาจารย์ตั้งแต่แรกแล้ว จะยักยอกเอาไว้เองได้เช่นไร

ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่เดิมเป็นที่ดินรกร้าง ศิษย์ที่มาถางให้เรียบมีมากมาย แต่ไหนแต่ไรพวกเขาไม่เคยพบว่าที่นี่มีสมุนไพร อาจารย์ถามพวกเขาได้ขอรับ!” โอจื่อโฝวพูดอย่างเย็นชา

ตามคาด ศิษย์ห้าหกคนนั้นก็ก้าวออกมา “พวกเราเป็นพยานให้ศิษย์พี่ได้ขอรับ ก่อนหน้านี้พวกเราเคยมาถางพื้นที่นี้ ไม่มีสมุนไพรจริงๆ ขอรับ!”

โอจื่อโฝวทำหน้าพอใจ “อาจารย์ ตอนนี้ท่านรู้ว่าพวกเขายุให้รำตำให้รั่วแล้วกระมัง ศิษย์ที่เพิ่งเข้ามาก็อยากยุแหย่ให้แตกแยกเยี่ยงนี้ เดิมทีไม่คู่ควรอยู่ที่เรือนอวี๋ ขอให้อาจารย์ไล่พวกเขาออกไปด้วยขอรับ!”

สีหน้าผู้อาวุโสอวี๋ดูแย่มากจริงๆ โอจื่อโฝวเป็นศิษย์ฝ่ายในของเขา หนำซ้ำช่วยเขาดูแลเรือนอวี๋มาหลายปี ผู้อาวุโสอวี๋ย่อมเชื่อเขาเป็นธรรมดา

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นก็------”

หยุนถิงมองออกว่าผู้อาวุโสอวี๋ไม่เชื่อตนเองอย่างชัดเจน จงใจขัดจังหวะเขา “อาจารย์ขอรับ อยู่ทางนั้นข้ามองเห็นต้นตู่เจี๋ยชั้นเก้า ยังมีผลเชาชา และหญ้าม่ายเถียน------”

สีหน้าของผู้อาวุโสอวี๋เดิมทีหงุดหงิด ชั่วพริบตาเดียวจากโกรธเป็นดีใจ ตื่นเต้นแทบไม่ไหว “เมื่อครู่เจ้าพูดว่าอยู่ที่ใด อยู่ที่ใด?”

“อยู่ทางนั้นขอรับ อาจารย์ข้าจะพาท่านไปขอรับ!” หยุนถิงเดินมุ่งตรงไปด้านหน้า

ผู้อาวุโสอวี๋รีบเร่งฝีเท้าไวขึ้น สมุนไพรพวกนี้แต่ละอย่างล้วนหาได้ยากบนโลกนี้ เขาย่อมตื่นเต้นไม่หยุด

“อาจารย์ ท่านอย่าฟังเขาพูดเหลวไหลขอรับ ไม่อาจมีอยู่ได้แน่!” โอจื่อโฝวพูดห้ามปราม

เห็นอาจารย์ก้าวเท้าออกไปแล้ว โอจื่อโฝวได้เพียงตามเข้าไป เขากลับอยากดูหน่อยว่าศิษย์ใหม่สองคนนี้วางแผนชั่วอะไรกัน

ในเมื่อพวกเขาวอนหาที่ตายเอง นั้น------นั้นทำไมดูเหมือนเป็นสมุนไพรจริงๆ

โอจื่อโฝวตื่นตกใจจนเบิกดวงตาโต ทำหน้าไม่อยากเชื่อ ก้าวใหญ่ๆ สองสามก้าววิ่งเข้าไป เห็นสมุนไพรพวกนั้นในดงหญ้ารก จึงมึนงงไปทั้งตัวแล้ว

“ช่างดีเหลือเกิน เป็นต้นตู่เจี๋ยชั้นเก้า ผลเชาชา หญ้าม่ายเถียน ยังมีดอกหลงโยวอีก------พวกนี้ล้วนเป็นสมุนไพรหายากทั้งสิ้น แม้ว่าเป็นเรือนอื่นๆ ล้วนไม่มีสมุนไพรล้ำค่ามากเพียงนี้!” ผู้อาวุโสอวี๋พูดชื่นชมอีกครั้ง

“อาจารย์ขอรับ ตอนนี้เชื่อคำพูดที่พวกเราบอกแล้วกระมัง?” หยุนถิงถามได้ตรงเวลา

“เชื่อ เชื่อ คราวนี้ต้องชมพวกเจ้าสองคนแล้ว ตกรางวัล อีกเดี๋ยวต้องตกรางวัลให้พวกเจ้าอย่างงาม!” ผู้อาวุโสอวี๋หัวเราะจนหุบปากไม่ลงแล้ว

โอจื่อโฝวที่อยู่ด้านข้างสีหน้าจากเขียวเปลี่ยนเป็นม่วงจนจะดำแล้ว ราวกับกิ้งก่า ดูแย่ยิ่งนัก มือที่อยู่ในแขนเสื้อกุมเป็นหมัดไว้แน่น

นี่เป็นไปได้อย่างไร ทั้งๆ ที่ที่นี่เป็นพื้นที่รกร้างผืนหนึ่ง ช่วงเช้าเขายังมาดูรอบหนึ่งแล้ว เดิมทีไม่มีสมุนไพรอะไรอยู่ ทำไมถึงมีสมุนไพรล้ำค่ามากเพียงนี้ขึ้นกะทันหัน

“อาจารย์ระวังขอรับ ถ้าเกิดสมุนไพรนี้เป็นของปลอม หรือว่าบนนั้นมีพิษร้ายแรง มีคนคิดจะวางแผนร้ายต่ออาจารย์?” โอจื่อโฝวรีบเอ่ยปากโดยเร็ว

ผู้อาวุโสอวี๋ที่เพิ่งอยากยื่นมือไปขุดสมุนไพร รีบหยุดมือลงแล้ว

พื้นที่รกร้างของภูเขาด้านหลังเขาไม่เคยสนใจจริงๆ ทันใดนั้นปรากฏสมุนไพรมากขนาดนี้ขึ้นมา ยังล้ำค่าเช่นนี้ด้วย น่าประหลาดเสียจริง

“นึกไม่ถึงว่าศิษย์พี่ใหญ่ของเรือนอวี๋เป็นคนไร้ความรู้ แม้แต่สมุนไพรอันล้ำค่ายังไม่รู้จัก และไม่รู้ว่าท่านเป็นศิษย์พี่ใหญ่ได้เยี่ยงไรกัน

หรือว่าศิษย์พี่สงสัยในตัวพวกเราสองพี่น้อง ถ้าพวกข้าสองคนคิดจะฮุบเอาไว้เอง ก็สามารถนำสมุนไพรนี้เก็บไปซ่อนเอาไว้ได้ ไม่มอบให้อาจารย์ และเหตุใดต้องรออยู่ที่นี่ทั้งวัน

ถ้าอาจารย์เชื่อถือ ข้าจะขุดสมุนไพรนี้ขึ้นมา อย่างนี้พวกข้าก็พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองได้” หยุนถิงพูดอยู่ นั่งยองลงไปขุดสมุนไพร

เหล่าศิษย์คนอื่นๆ ต่างไม่พอใจต่อโอจื่อโฝว พวกเขาหลายคนในนั้นจำสมุนไพรพวกนี้ได้ ต่างตำหนิศิษย์พี่ใหญ่ในใจ ยังเห็นคนอื่นเป็นคนโง่เสียจริง

ผู้อาวุโสอวี๋เดิมทีไม่ได้สนใจโอจื่อโฝว มองหยุนถิงขุดสมุนไพรสามสี่อย่างจนเสร็จ เห็นนางไม่มีความผิดปกติใดๆ ถึงวางใจแล้ว