จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 787

นางรีบล้วงกริชเล่มหนึ่งออกจากในมิติ แทงไปทางผ้าห่มนั้นอย่างแรง

เสียงดังฉึก ผ้าห่มที่เดิมทีเป็นสีขาวทันใดนั้นแปดเปื้อนด้วยสีแดงทั้งผืน หนำซ้ำยังมาพร้อมกลิ่นเหม็นคาว

หยุนถิงดึงกริชออกมา จากนั้นกรีดผ้าห่มออก จึงมองเห็นปลิงตัวหนึ่งดุจดินโคลนตายอยู่ในผ้าห่ม

ไม่ต้องคิด นี่ต้องเป็นฝีมือของโอจื่อโฝวแน่นอน

ปลิงนี้ดูดกินเลือดคนเป็นหลัก ถึงแม้จะไม่ทำให้คนเสียชีวิตลงทันที แต่ในระยะยาวจะทำให้คนเสียเลือดมากเกินไป สภาพแห้งเหี่ยว สุดท้ายตายไปอย่างทุกข์ระทม

ส่วนปกติปลิงล้วนจะอยู่ในสภาพนอนหลับ จะไม่ถูกคนพบเจอง่ายๆ นอกจากถูกของอะไรกระตุ้นแล้ว

หยุนถิงจึงนึกถึงช่วงกลางวันตอนอยู่พื้นที่รกร้าง แล้วทายากันแมลงและกัดงูบนตัวของตนเองกับจวินหย่วนโยว นึกไม่ถึงช่วยตนเองไว้แล้ว

ในเมื่อโอจื่อโฝวเล่นงานตนเองเพียงนี้ หยุนถิงย่อมจะไม่ยอมเสียเปรียบ นางใช้กริชกรีดผ้าห่มออกอีก หาปลิงสามตัวจากด้านในเจอตามคาด หยุนถิงรีบนำพวกมันซ่อนไว้ในมิติ จากนั้นพลิกตัวออกไปจากหน้าต่างด้านหลัง วิ่งตรงไปห้องของโอจื่อโฝว

เพียงแต่นางเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว จวินหย่วนโยวที่กำลังไปห้องนางเห็นเข้าพอดี

จวินหย่วนโยวขมวดคิ้วเล็กน้อย แม่คนนี้ดึกปานนี้แล้วจะไปที่ใดกัน?

จวินหย่วนโยวอยากจะเรียกนางไว้ แต่ด้านข้างมีศิษย์ที่เดินตรวจผ่านมาพอดี เขาได้เพียงตามอยู่ด้านหลังหยุนถิง

สุดท้ายเห็นหยุนถิงเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา เข้าไปในห้องของโอจื่อโฝวแล้ว สีหน้าจวินหย่วนโยวตึงเครียดนิดหน่อย รีบกระโดดเข้าหน้าต่างตามไป

หยุนถิงได้ยินเสียง กุมกริชแน่นแล้วยื่นมือแทงไป

“ถิงเอ๋อร์ ข้าเอง!” เสียงทุ้มต่ำคุ้นหูของจวินหย่วนโยวลอยมา

หยุนถิงตกใจ “ท่านพี่ เหตุใดท่านมาอยู่ที่นี่?”

“ข้ายังต้องถามเจ้ามากกว่า เดิมทีอยากไปหาเจ้า ปรากฏว่ามองเห็นเจ้าแอบลอบออกมา คนมากข้าเรียกเจ้าไม่ได้ กลัวถูกจับได้ ฉะนั้นได้เพียงตามมา” จวินหย่วนโยวอธิบาย

“ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง ในผ้าห่มข้าโดนคนกลั่นแกล้งแล้ว เอาปลิงมาใส่ ฉะนั้นข้าก็ต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน!” หยุนถิงตอบ

“เจ้าไปทำเถิด ข้าจะช่วยดูต้นทางให้เจ้า!” จวินหย่วนโยวใส่ใจยิ่งนัก

“ได้เลย ยังเป็นท่านพี่ที่ดีที่สุด!” หยุนถิงวิ่งตรงไปยังเตียง

นางล้วงกรรไกรออกมาจากในมิติ แล้วตัดผ้าห่มออกสองสามรอย จากนั้นนำปลิงยัดเข้าไปในผ้าห่ม แล้วนำเข็มกับด้ายมาเย็บให้เรียบร้อย

ตามองเห็นยังมีอยู่อีกรอยหนึ่งอยากเย็บให้เรียบร้อย ทันใดนั้นด้านนอกมีเสียงฝีเท้าลอยมา

“ดื่ม ข้ายังดื่มได้อีกไหหนึ่ง!” เสียงเมามายของโอจื่อโฝวลอยมา

หยุนถิงรีบหอบผ้าห่มไปทางด้านข้าง แล้วซ่อนตัวเอาไว้

ในขณะเดียวกัน ประตูห้องเปิดออก โอจื่อโฝวเดินซวนเซเข้ามา เพราะตอนกลางวันถูกอาจารย์สั่งสอน ยังถูกลดมาเป็นศิษย์ชั้นรอง โอจื่อโฝวรู้สึกกลัดกลุ้มใจแทบไม่ไหว ดังนั้นถึงไปดื่มเหล้ามา

เขาเดินมาทางโต๊ะ หยิบตะบันไฟจะจุดเทียน แต่จุดหลายครั้งก็จุดไม่ติด โมโหจนเขาโยนตะบันไฟทิ้งลงพื้น

โอจื่อโฝวเทน้ำแก้วหนึ่งดื่มในความมืด ทันใดนั้นสัมผัสถึงกลิ่นอายผิดปกติในห้องเข้าแล้ว “ผู้ใดกัน?”

ยังไม่รอเขาตอบสนองกลับมา จวินหย่วนโยวที่ด้านหลังฟาดเขาสลบในทีเดียว

จวินหย่วนโยวดึงโอจื่อโฝวไว้อย่างรังเกียจ แบกเขาไว้แล้วโยนลงบนเตียง

หยุนถิงก็เย็บรอยสุดท้ายเสร็จแล้ว นำผ้าห่มผืนนั้นคลุมบนตัวเขาโดยตรง ยังจงใจยัดเขาเข้าไปดีๆ

ถึงแม้ในห้องมืดมิด แต่อาศัยแสงจันทร์ยังพอมองคร่าวๆ ได้ชัดเจน

จวินหย่วนโยวเห็นหยุนถิงช่วยคลุมผ้าห่มให้โอจื่อโฝว สีหน้าหม่นหมองทันที “ข้าทำเอง!” พูดอยู่ ถีบโอจื่อโฝวอย่างแรงทีหนึ่ง แม้แต่หน้าของเขาก็คลุมไปด้วยแล้ว

หลังทั้งสองคนออกมาก็กลับห้องของตนเอง จวินหย่วนโยวยื่นมือกอดหยุนถิงไว้ในอ้อมอกแล้ว

“หลังจากวันนี้ไป โอจื่อโฝวต้องตอบโต้กลับเป็นแน่ ต้องระวังตัวด้วย!” จวินหย่วนโยวพูดกำชับ