จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 788

หยุนถิงหัวเราะเยาะ “ศิษย์พี่ช่างเป็นคนเลวบิดเบือนความจริงนักเชียว ข้ากับพี่ชายเข้ามากินข้าว พวกท่านก็ล้อมพวกข้าไว้อยากต่อยพวกข้า”

“อาจารย์ ช่วยด้วยขอรับ!” ศิษย์หลายคนร้องที่โอดโอยอยู่พอเห็นเข้า จึงรีบขอความช่วยเหลือ

ผู้อาวุโสอวี๋มองอาการของพวกเขาแวบหนึ่ง แล้วมองทางหยุนถิงอย่างตกใจ “เจ้าฝังเข็มพวกเขาแล้ว?”

“ปิดบังอาจารย์ไม่ได้เสียจริง ข้าก็แค่ลงโทษพวกเขาเบาๆ เมื่อครู่เป็นพวกเขาที่ลงมือก่อน บอกว่าอยากหั่นข้ากับพี่ชายเป็นชิ้นๆ แล้วโยนไปเป็นปุ๋ยในสวนสมุนไพร!” หยุนถิงจงใจพูดอย่างไม่ได้รับความธรรม

“สารเลว จื่อโฝวเจ้าทำเป็นหูทวนลมต่อคำพูดของข้าจริงหรือ ไสหัวไปทบทวนความผิดของตนเอง ไม่มีคำสั่งของข้าห้ามออกมา!” ผู้อาวุโสอวี๋ตวาดใส่

เจ้าเด็กสารเลวนี่ ท้าทายบารมีของตนเองครั้งแล้วครั้งเล่า ดูแล้วปกติตนเองคงดีต่อเขาเกินไป

โอจื่อโฝวอับอายจนโกรธเคือง “อาจารย์ เดิมทีข้าไม่ได้พูดเยี่ยงนั้นขอรับ เป็นเขาใส่ร้ายข้า เป็นพวกเขาที่สั่งสอนสองคนนี้ เกี่ยวอะไรกับข้าด้วย ข้าเพียงแค่ออกหน้าช่วยผู้ที่ถูกรังแก”

“เจ้ายังมีหน้ามาพูดอีก ถ้าไม่ใช่เจ้าสั่ง พวกเขาจะรังแกศิษย์ที่เพิ่งเข้ามาใหม่สองคนได้หรือ แต่ละคนไสหัวไปถอนหญ้าที่ภูเขาด้านหลังหนึ่งเดือน ถ้าผู้ใดกล้าละเมิด ไล่ออกจากเรือนอวี๋ทันที!” ผู้อาวุโสอวี๋พูดอย่างเดือดดาล

ศิษย์ทุกคนร้องโหยหวนอย่างทุกข์ระทม กลับไม่กล้าขัดขืน รีบไสหัวออกไปแล้ว

“ขอบพระคุณอาจารย์ที่ให้ความเป็นธรรมขอรับ” หยุนถิงกล่าวอย่างเคารพยิ่งนัก

“พวกเจ้าสองคนตามข้าไปเถิด!” ผู้อาวุโสอวี๋หมุนตัวแล้วเดินไป

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวมองหน้ากันและกัน รีบตามไปทันใด เวลานี้ต้วนอู่ถึงแอบโล่งอกไปทีหนึ่ง หมุนตัวแล้วออกไป

ผู้อาวุโสอวี๋พาพวกเขาไปที่ห้องปรุงยา “พวกเจ้ายังทำอะไรเป็นอีกบ้าง?”

“อาจารย์ ข้าฝังเข็มเป็น รู้จักสมุนไพร และยังปรุงยาได้ขอรับ ทว่าแค่ได้เพียงผิวเผินขอรับ!” หยุนถิงตอบอย่างขันอาสา

“ข้าเพียงแค่รู้จักสมุนไพร ไม่สู้น้องชายขอรับ!” จวินหย่วนโยวจงใจพูดอย่างไร้ความสามารถ

ความจริง เขาได้เพียงพวกนี้จริงๆ ไม่มีทางเทียบกับหยุนถิงได้

“อ่อ เจ้ายังปรุงยาเป็นด้วย ที่นี่มีสมุนไพรอยู่ เจ้าปรุงยาที่ดีที่สุดอย่างหนึ่งออกมาที!” ผู้อาวุโสอวี๋พูดสั่งการ

“ขอรับ!” หยุนถิงรีบไปเลือกสมุนไพรบนชั้นด้านข้าง จากนั้นใส่เข้าไปในเตาปรุงยาแล้ว

ผู้อาวุโสอวี๋เห็นที่นางถือมาคือยาคืนชีพชั้นสาม ในแววตาลึกดูดีใจ ถึงแม้นี่ไม่ใช่ยาล้ำค่าอะไร แต่สำหรับศิษย์ที่เข้าสำนักมาใหม่คนหนึ่งก็ยอดเยี่ยมมากแล้ว

“ในเมื่อเจ้าปรุงยาเป็น ต่อไปก็อยู่ที่ห้องปรุงยานี้เรียนรู้ปรุงยาตามข้าเถิด!” ผู้อาวุโสอวี๋เอ่ยปาก

“ขอบพระคุณขอรับอาจารย์ ศิษย์จะต้องตั้งใจเรียนแน่นอน”

ในวันนี้ หยุนถิงแสดงออกอย่างหลักแหลมมากโข ทำให้ผู้อาวุโสอวี๋ดูพอใจมาก ศิษย์ใหม่คนนี้มองอย่างไรก็รู้ภาษามากกว่าโอจื่อโฝวเจ้าคนไม่สนใจอะไรนั้น

...................................

แคว้นต้าเยียน พระราชวัง

โม่เหลิ่งเหยียนถวายจดหมายที่หยุนถิงส่งมาให้ฮ่องเต้ “ฝ่าบาท หยุนถิงบอกว่าการค้าอาหารในเขตทะเลเจรจาเรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะ ทางนั้นมีสองเกาะถูกพวกเขายึดไว้แล้ว พวกเราสามารถส่งทหารเข้าไปได้พ่ะย่ะค่ะ มีประโยชน์อย่างมากต่อการเคลื่อนพลสู่เขตทะเลนิรนามในภายภาคหน้า!”

ความจริงเรื่องพวกนี้หยุนถิงและคนอื่นสามารถแอบดำเนินการได้เอง แต่ถ้าได้รับการสนับสนุนจากฮ่องเต้ มีฮ่องเต้เป็นเกาะป้องกันอย่างนี้อยู่ ดำเนินการขึ้นมาก็สะดวกกว่าเยอะมาก

ฮ่องเต้ฮึกเหิมอย่างยิ่ง รีบให้ซูกงกงส่งจดหมายเข้ามาทันที อ่านลายมือของหยุนถิงบนนั้น ฮ่องเต้ปลื้มใจไม่หยุด

“ดี ช่างดีเสียจริง ไม่เสียแรงเป็นหยุนถิง นางไม่ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ เรื่องนี้มอบให้เจ้าไปจัดการ!” ฮ่องเต้ตรัสอยากสุขใจ

“พ่ะย่ะค่ะ!” มุมปากของโม่เหลิ่งเหยียนวาดรอยยิ้มขึ้น

ในที่สุดเขาสามารถไปที่เขตทะเลนิรนามอย่างสง่าผ่าเผยแล้ว ดีเสียจริง

“ฝ่าบาท หลีอ๋องกับพระชายาหลีขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ!” ด้านนอกท้องพระโรง ขันทีผู้หนึ่งตะโกนบอก