จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 789

เด็กรับใช้ชายตกใจจนตัวสั่นเทา “พี่ชายทั้งสองไว้ชีวิตด้วย ข้าก็แค่อยากหาเงินนิดหน่อย ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้ขอรับ!” พูดอยู่ ก็เดินไปในชั่วพริบตา

แต่ว่าเด็กชายรับใช้ไม่ได้ตัดใจ คุณชายที่หน้าตาเย็นชาท่านนั้นแต่งตัวหรูหรา พอมองก็รู้ว่าเป็นคนร่ำรวย ยังพาคนมามากขนาดนี้ ต้องมีสถานะไม่ธรรมดาแน่

ถ้าตนเองสามารถผูกไมตรีกับเขาได้ วันหลังไม่ใช่จะรุ่งเรืองแล้วหรือ

เด็กรับใช้ชายยิ่งคิดยิ่งดีใจ สุดท้ายหัวเราะออกมา เขารออยู่สักพักหนึ่งจึงยกชากาหนึ่งออกมา

เห็นโม่เหลิ่งเหยียนยืนมองทะเลอยู่ตรงหัวเรือ ชั่วขณะนั้นเด็กรับใช้ชายรู้สึกว่าโอกาสมาถึงแล้ว รีบวิ่งเข้ามาโดยเร็ว

“คุณชายขอรับ นี่คือชากลางทะเลของพวกเรา รสชาติเป็นเอกลักษณ์ รับรองว่าพวกท่านไม่เคยดื่มมาก่อน อยากลองชิมหรือไม่ขอรับ?” เด็กรับใช้ชายถามเสียงดัง

ลูกน้องสองคนด้านข้างมองทางเด็กรับใช้ชายอย่างเย็นชา “เหตุใดถึงเข้ามาอีกแล้ว?”

“พี่ชายทั้งสองอย่าได้เข้าใจผิด นี่ไม่ใช่ว่าข้าอยากหาเงินจากพวกท่านสักหน่อยหรือ กลางทะเลนี้ไม่มีงานอะไร ยากจะได้เจอพวกท่าน เห็นว่าพวกท่านแต่งตัวหรูหราต้องไม่สนใจเงินเล็กๆ น้อยๆ แน่” เด็กรับใช้ชายรีบพูดเอาใจทันที

ลูกน้องคนหนึ่งในนั้น มองทางเขาด้วยสายตาที่มองคนโง่ “อยากหาเงินจากเจ้านายพวกข้า เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือ?”

“พี่ชายท่านอย่าขู่ข้าสิ ข้าขี้ขลาด นี่ไม่ใช่เพราะยากจนเหลือเกินหรือ ถ้าเกิดเจอผู้ใจบุญเข้าเล่า” เด็กรับใช้ชายพูดจาอย่างน่าสงสาร

“เท่าใด?” โม่เหลิ่งเหยียนไม่หันหน้ากลับมา ถามด้วยเสียงเย็นชา

“คุณชายไม่แพงขอรับ ชากาหนึ่งหนึ่งร้อยตำลึง!” เด็กรับใช้ชายตอบอย่างดีใจ

“หนึ่งร้อยตำลึง เหตุใดเจ้าไม่ปล้นไปเลยเล่า?” ลูกน้องคนหนึ่งถลึงตาเข้ามา

“ให้เขาไปหนึ่งพันตำลึง ห้ามมารบกวนข้า ก่อนจะลงเรือข้าต้องไม่เห็นเจ้าอีก!” เสียงเย็นเยือกของโม่เหลิ่งเหยียน ผิดแปลกจากผู้คนทั่วไป

เด็กรับใช้ชายตะลึง จากนั้นดีใจที่สุด “ขอบพระคุณคุณชายขอรับ ข้ารับรองว่าจะหลบเอาไว้ ไม่ให้ท่านมองเห็นข้าแล้วขัดตาอีกเด็ดขาด!”

ลูกน้องรีบล้วงเงินหนึ่งพันตำลึงออกมา “ถ้าเจ้ากล้าปรากฏตัวมาอีก ข้าจับเจ้าโยนลงในทะเลให้ปลากินทันที!”

เด็กรับใช้ชายตัวสั่นเทา รีบหยิบเงินนั้นมา “พี่ชายไม่ต้องห่วง ข้ายังไม่อยากตาย!” พูดจบ หมุนตัวเดินไป

“นายท่าน พวกเราสามารถจับเจ้าเด็กนั่นมากระหน่ำต่อยได้สักยก เหตุใดต้องให้เงินเขาด้วยขอรับ?” ลูกน้องอีกคนหนึ่งถาม

“เขตทะเลนิรนามเป็นที่รู้กันตามชื่อมีแต่ทะเล ถึงแม้ทักษะใต้น้ำของพวกเจ้าไม่เลว แต่กลางทะเลกว้างใหญ่นี้ถ้าเขาใช้เล่ห์เหลี่ยม ย่อมไม่เป็นประโยชน์ต่อพวกเราจริงๆ กลับไม่สู้ใช้เงินหาความสงบ รอเทียบฝั่งค่อยวางแผนอีกที!” โม่เหลิ่งเหยียนอธิบาย

“นายท่านฉลาดนัก!”

ส่วนเด็กรับใช้ชายหลังรับเงินไป กลับไปที่ท้องเรืออย่างเบิกบาน นึกไม่ถึงคุณชายเย็นชาผู้นี้ใจกว้างเช่นนี้ นี่ทำให้นางยิ่งวางกลอุบายยิ่งขึ้น จะต้องคิดหาวิธีติดตามเขาให้ได้ อย่างนี้ต่อไปก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารการกินแล้ว

“เจอเรื่องดีอะไรมาเล่า หัวเราะคิกคักไม่เลิกเชียว?” คนพายเรือท่านอาคังอดถามไม่ได้

“ท่านอาคัง ข้าร่ำรวยแล้ว ท่านดูเงินหนึ่งพันตำลึง เมื่อครู่คุณชายคนนั้นให้ข้ามา!” รั่วฉิงรีบชูเงินในมือขึ้น

พอท่านอาคังเห็น ก็ตกใจมาก “คุณชายเมื่อครู่นั้นให้มา?”

“ใช่ นึกไม่ถึงเขาใจดีปานนี้!” รั่วฉิงพูดอย่างตื่นเต้น

“ยัยเด็กโง่ ข้าว่าคุณชายผู้นั้นไม่ใช่คนธรรมดา ไม่เหมือนกับลูกเรือก่อนหน้านี้พวกนั้น ไม่ใช่คนที่พวกเราล่วงเกินได้ เก็บความคิดเจ้าเล่ห์พวกนั้นของเจ้าเอาไว้ ห้ามก่อเรื่อง!” ท่านอาคังพูดกำชับ

“รู้แล้วเจ้าค่ะท่านอาคัง ข้ารู้ว่าควรทำเช่นไร!”

พริบตาเดียวก็มาถึงเวลากินข้าว รั่วฉิงหยิบหมั่นโถวออกมายังมีปลาแห้งแล้วกินขึ้นมา ทันใดนั้นก็นึกถึงคุณชายเย็นชาท่านนั้น ดังนั้นนางถือปลาแห้งประหนึ่งสมบัติล้ำค่าแล้วออกไป

แต่ว่าคราวนี้ รั่วฉิงเรียนรู้จากประสบการณ์แล้ว ไม่ได้ไปด้านหน้าโม่เหลิ่งเหยียน แต่ว่าหยุดอยู่อีกทางหนึ่งที่ท้องเรือ

“คุณชาย ข้ามีปลาแห้งรสชาติดีอยู่ เป็นตำรับเฉพาะของข้า รสชาติอร่อยแบบดั้งเดิม เดิมทีหากินข้างนอกไม่ได้ ท่านอยากลองชิมหรือไม่?” รั่วฉิงถาม

ลูกน้องคนหนึ่งได้ยินเสียงของนาง เดินข้ามาอย่างโกรธเคือง “เจ้าเด็กคนนี้เหตุใดถึงกลับคำ ดูแล้วอยากโดนโยนลงทะเลหรือ?” พูดอยู่ก็อยากลงมือ