จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 792

“สหายข้า ดียิ่งนัก ขอบใจนะ!” โจวปู้ยื่นมือรับมา และเทออกมาเม็ดหนึ่งกินลงไปทันที

ผางซิงกลับรู้สึกผิด “สหายถิงหยุนขอบใจเจ้ามากนะที่ยังคิดถึงพวกข้า เพียงแต่ยานี่มันล้ำค่ามากเกินไปนะ!”

“นี่น่ะเป็นยาที่ปกติอาจารย์จะให้ข้าฝึกทำน่ะ มันมีมากเกินไปข้ากินเองไม่หมดหรอก ดังนั้นพวกเจ้าสองคนคิดซะว่าช่วยข้ากินแล้วกัน กินก่อนกินข้าวหนึ่งเม็ดก็ได้แล้ว!” หยุนถิงตอบ

“งั้นก็ได้ ขอบใจเจ้ามากนะ!” ผางซิงรับมาอย่างกับประคองสมบัติล้ำค่า

“กินเสร็จแล้วข้าจะให้อีกนะ ยาพวกนี้น่ะห้องปรุงยามีมากนัก ไว้วันไหนข้าปรุงยาราคาแพงออกมาได้จริงๆ คงเสียดายไม่อยากให้พวกเจ้าแน่!” หยุนถิงแกล้งเย้า

“ผางซิงเจ้ารีบกินเถอะ อย่าทำลายน้ำใจของสหายถิงหยุน” โจวปู้บอก

“ได้ ขอบใจสหายถิงหยุนมากนะ!” ผางซิงหยิบกินไปหนึ่งเม็ด

พอทั้งหมดกินข้าวเสร็จ ต่างแยกย้ายกันกลับเรือนตนเอง

ตอนผู้อาวุโสอวี๋มายังห้องปรุงยา หยุนถิงแสดงออกถึงความเฉลียวฉลาดคล่องแคล่วอย่างมาก ผู้อาวุโสอวี๋ให้นางปรุงยาที่ช่วยเสริมความงาม หยุนถิงยังใส่ว่านหางจระเข้และสมุนไพรเสริมความขาวเจ็ดชนิดเข้าไปเอง สรรพคุณของยายิ่งดีกว่าที่ผู้อาวุโสอวี๋ปรุงไว้ก่อนหน้านี้มากนัก ทำให้ผู้อาวุโสอวี๋ยิ่งพอใจมาก

เจ้าหนูนี่เป็นอัจฉริยะปรุงยาที่หาได้ยากยิ่ง ผู้อาวุโสอวี๋ตั้งใจว่าจะเอาตำราปรุงยาของตนมาให้หยุนถิงเรียน

หยุนถิงเองก็ไม่ได้ทำให้ผู้อาวุโสอวี๋ผิดหวัง แค่เจ็ดถึงแปดวัน นางก็สามารถร่ำเรียนเนื้อหาในตำราปรุงยาเล่มนั้นของผู้อาวุโสอวี๋ได้จนหมดแล้ว

“อาจารย์ ท่านยังมีอย่างอื่นจะสอนข้าอีกหรือไม่?” หยุนถิงแกล้งเย้าถาม

“คืนนี้ยามเที่ยงคืนเจ้ามาที่ห้องข้า ข้าจะสอนเรื่องอื่นให้เจ้า”

“อาจารย์ เหตุใดต้องเป็นกลางดึกด้วยล่ะ ท่านคงไม่คิดจะทำอะไรข้าหรอกนะ บ้านข้ายังต้องให้ข้าสืบทอดลูกหลานอยู่นะ” หยุนถิงแสร้งทำท่าทางตกใจ

ผู้อาวุโสอวี๋ขบขันกับนางนัก “พูดอะไรเหลวไหลน่ะ ข้าอายุปูนนี้แล้ว จะมาสนใจเด็กอย่างเจ้าทำไมกัน ก็แค่เห็นเจ้ามีพรสวรรค์ อยากจะถ่ายทอดฝีมือหากินให้เจ้าเท่านั้นเอง หากเจ้าไม่อยากได้ ข้าก็ไม่บังคับหรอก!”

“อยากสิ ข้าอยากอยู่แล้ว ขอแค่อาจารย์ยอมสอนข้า ข้าจะตั้งใจเรียน ต่อไปพออาจารย์แก่ตัวลง ข้าจะเลี้ยงดูท่านยามแก่ให้เอง!” หยุนถิงพูดอย่างห้าวหาญ

ท่าทางรับปากแข็งขั โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น สะอาด ใสกระจ่าง บริสุทธิ์ ทั้งตื่นเต้นและฮึกเหิม เห็นแล้วผู้อาวุโสอวี๋ยังโกรธไม่ลงเลย

ดวงตาใสกระจ่างเช่นนี้เขาไม่ได้เจอมานานแค่ไหนแล้วนะ บางทีเขาอาจจะเป็นผู้สือบทอดในภายภาคหน้าของเรือนอวี๋ก็ได้!

“เจ้าหนูเจ้าอย่าทำให้ข้าผิดหวังก็แล้วกัน!”

“วางใจเถอะอาจารย์ ข้าจะตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่แน่นอน!” หยุนถิงรับประกัน

คืนนั้นพอเลยเที่ยงคืนไปหยุนถิงก็ไปที่ห้องของผู้อาวุโสอวี๋ จวินหย่วนโยวไม่วางใจ แต่ก็ไม่กล้าตามอย่างเปิดเผย เขาสงสัยว่าในห้องของผู้อาวุโสอวี๋น่าจะมีห้องลับอยู่ ดังนั้นเขาจึงให้หยุนถิงเอาตัวเขาใส่ในมิติ

แบบนี้ด้านนอกเกิดอะไรขึ้นเขาก็สามารถฟังได้อย่างชัดเจน หากหยุนถิงมีอันตรายอะไร เขาก็จะรู้ได้ทันที

พอผู้อาวุโสอวี๋เห็นหยุนถิงมา ก็พอใจมาก หมุนตัวไปขยับกล่องหนึ่งซึ่งวางอยู่บนตู้ จากนั้นก็ก็เกิดประตูลับขึ้นบนพื้นในห้อง มีทางบันไดยาวเหยียดลงไป

“อาจารย์ นี่คือ?” หยุนถิงถามอย่างตกใจ

“เข้าไปแล้วก็รู้เอง อีกครู่ไม่ว่าเห็นอะไร ก็ห้ามพูดมาก เงียบไว้ แล้วกินนี่ลงไป!” ผู้อาวุโสอวี๋พูดพลางยื่นยาเม็ดสีดำหนึ่งเม็ดมาให้

“อาจารย์ นี่คืออะไรรึ?” หยุนถิงรับมา แสร้งเพ่งมองอย่างตกใจ พอได้กลิ่นยานั้น แววตาหยุนถิงมีประกายเย็นเยียบวาบผ่าน

ไอ้แก่นี่ ไม่เชื่อใจตน ให้ตนกินยาพิษ

“ด้านล่างมีหนอนพิษมากมายนัก เพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าโดนหนอนพิษกัดแล้วถึงตาย ข้าเลยให้เจ้ากินกันไว้ก่อน!” ผู้อาวุโสอวี๋อธิบาย

“ขอบคุณอาจารย์ที่เป็นห่วง” หยุนถิงกินลงไปต่อหน้าเขา