จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 793

หยุนถิงรีบเดินเข้าไปทันที และเห็นว่าในห้องลับนี้วางโลงไว้หนึ่งโลง บนพื้นรอบด้านเต็มไปด้วยหนอนกู่ ไม่ขยับแต่ก็ไม่ได้เข้าใกล้ เหมือนกำลังมองดูโลงนั้นอยู่

“หรือว่าในโลงนี้มีของที่สำคัญยิ่งกว่าอยู่?” หยุนถิงยกเท้าจะเดินเข้าไป

“ถิงเอ๋อร์ระวัง!” จวินหย่วนโยวเป็นกังวล

“วางใจเถอะท่านพี่ ท่านลืมไปแล้วรึว่าข้าร้อยพิษไม่กล้ำกราย ทุกครั้งที่มาห้องลับนี้ผู้อาวุโสอวี๋ก็จะให้ข้ากินยาพิษหนึ่งเม็ด เพียงแต่ไม่รู้ว่ายาพิษนั้นไร้ประโยชน์ต่อข้า” หยุนถิงพูดจบ รีบพุ่งเข้าไปทันที

ไม่รู้ว่าจิ่วฟ่างจะถ่วงเวลาได้นานแค่ไหน ดังนั้นนางต้องรีบละ

ในโลงเป็นสตรีนางหนึ่ง ดูแล้วแก่กว่านางหลายปี ใบหน้างดงาม เหมือนกำลังหลับอยู่ เพียงแต่สีหน้าซีดเผือดยิ่งนัก

หยุนถิงรีบแตะนิ้วไปที่คอนาง พบว่านางยังมีชีพจรอยู่ จากนั้นก็จับชีพจรต่อ พอจับทำหยุนถิงตกใจยิ่งนัก

ชีพจรนี้คล้ายคลึงกับตอนที่หนอนกู่ผีเสื้อโลหิตในตัวจวินหย่วนโยวกำเริบเลย แต่ก็ไม่เหมือนกันอีก

“หรือว่านางคือคนที่ศิษย์พี่จิ่วฟ่างตามหา?” หยุนถิงบ่นพึมพำ

นางมองสำรวจอย่างละเอียด และจำลักษณะและจุดพิเศษของสตรีนางนั้นเอาไว้หมด จากนั้นรีบออกไปทันที ปิดประตูห้องลับให้ดี

จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้า หยุนถิงรีบให้จวินหย่วนโยวเข้ามิติ และเดินไปฝึกต่อที่หน้าเตาหลอมยา

ผู้อาวุโสอวี๋เดินเข้ามาจากด้านนอก “มีอะไรผิดปกติหรือไม่?”

“ไม่มีนี่นาอาจารย์ ด้านนอกเกิดอะไรขึ้นรึ ใครกันบังอาจมาก่อกวนที่ห้องของอาจารย์ จับตัวได้หรือไม่?” หยุนถิงมองมาอย่างเป็นห่วง

“ไม่ มันหนีไปได้ แต่มันโดนพิษของข้าเข้าไป ได้รับบาดเจ็บแล้ว!” ผู้อาวุโสอวี๋ไม่กังวลเลยสักนิด

“งั้นก็ดี ฝีมืออาจารย์น่ะข้าเชื่อแน่นอน แต่อาจารย์มีอะไรหายไปหรือไม่?”

“ก็แค่ยาไม่กี่ขวดเท่านั้นเอง ไม่สำคัญ ที่สำคัญคือมีคนมาก่อกวนที่ห้องข้า ไม่ว่าจะเป็นใคร ข้าจะไม่ละเว้นแน่นอน!” ผู้อาวุโสอวี๋พูดอย่างเดือดดาล

หยุนถิงไม่พูดอะไรมากอีก แสดงท่าทางว่านอนสอนง่าย จนฟ้าสางถึงออกไป

นางรู้สึกได้ว่ามีคนเดินตามหลังตนมา ดังนั้นนางเลยไม่ไปหาจิ่วฟ่าง ได้แต่กลับห้องตนเอง

จากนั้นก็เห็นจิ่วฟ่างล้มอยู่บนพื้นในห้องตน เขานอนขดเป็นกุ้ง ท่าทางทรมานมาก

หยุนถิงพลิกมือปิดประตูทันที จากนั้นพุ่งเข้ามาหา “จิ่วฟ่างเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

จิ่วฟ่างที่อยู่บนพื้นพอเห็นหยุนถิง สีหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด เส้นเลือดที่ขมับปูดโปน เขาพยายามอดทนความเจ็บปวดของร่างกาย คว้ามือหยุนถิงไว้ทันที

“ข้าไม่เป็นไร ไม่ตายหรอก เจออะไรหรือไม่?” แววตาจิ่วฟ่างเต็มไปด้วยความหวัง

“พบแล้ว ห้องลับในห้องอาจารย์ยังมีห้องลับเล็กๆอีก วางโลงไว้หนึ่งโลง ในนั้นมีสตรีนางหนึ่งนอนอยู่ ใบหน้างดงาม ตรงคอข้างซ้ายมีไฝแดงเม็ดหนึ่ง หลังมือซ้ายนางมีรอยแผลประมาณหนึ่งนิ้วรอยหนึ่ง---“

“นาง คือจิ่นฉิง เป็นนางจริงๆ นางกลับอยู่ที่---“ จิ่วฟ่างยินดียิ่งนัก ตื่นเต้นยิ่งนัก ยิ้มไปยิ้มมาน้ำตาไหลลงมา

จิ่นฉิงจริงๆ ที่แท้นางอยู่ที่นี่มาตลอด อยู่ข้างกายตนมาตลอด แต่เขากลับไม่เคยรู้มาก่อนเลย

โชคดีที่ถิงหยุนช่วยเขาหาจิ่นฉิงเจอ ไม่เช่นนั้นเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตนต้องตามหาอีกนานแค่ไหน น่ากลัวว่าชาตินี้คงหานางมิเจอกระมัง

วินาทีนี้จิ่วฟ่างเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและโทษตัวเอง เขาแค้นตนเองยิ่งนัก

“ข้าสมควรตายนัก ข้าควรจะรู้เร็วกว่านี้ ควรจะตามหานางเร็วกว่านี้ ข้าไร้ความสามารถเอง คุ้มครองนางไม่ดี ทำให้นางเป็นเช่นนี้

ข้ามันเลวเอง ตอนแรกที่เห็นจดหมายฉบับนั้นก็ควรจะเชื่อว่า จิ่นฉิงไม่มีทางจากข้าไปไหนแน่ ตอนนี้ข้าจะไปช่วยนางออกมา!”