จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 794

จวินหย่วนโยวเข้ามาทันที ยื่นมือดึงเทียนไขในมือนางมา “ในเมื่อถอนพิษแล้ว ก็รีบพักผ่อนเสีย คืนนี้เจ้าเหนื่อยมากแล้ว”

“ได้!” หยุนถิงช่วยล้างแผลให้เขา เดิมคิดจะใส่เสื้อผ้าให้เขา ถึงจวินหย่วนโยวจะรังเกียจความสกปรก แต่รีบรับหน้าที่แทนเลย

จะให้เขาทนดูถิงเอ๋อร์สวมเสื้อผ้าให้บุรุษอื่นได้อย่างไร

พอจัดการทุกอย่างเสร็จ จวินหย่วนโยวรีบมอบจิ่วฟ่างให้หลงยีที่อยู่นอกหน้าต่าง ให้เขาส่งคนออกไป

มองเห็นรอยเลือดบนเตียง จวินหย่วนโยวทำหน้ารังเกียจ “ใช้ของข้า ข้ากลับไปเอาผ้าห่มมาใหม่!”

“ไม่ต้องหรอกท่านพี่ ท่านลืมไปแล้วรึว่าข้ามีมิติ เอาอันใหม่ออกมาก็ได้แล้ว” หยุนถิงรีบหยิบผ้าปูใหม่ออกมาจากในมิติเปลี่ยน เพื่อป้องกันคนสงสัย อันเก่าเลยวางเข้าไปในมิติเลย

“เหนื่อยมาทั้งคืนแล้ว พักผ่อนเสียเถอะ” จวินหย่วนโยวนอนลงข้างกายหยุนถิง กอดนางพลางหลับตาลง

คืนนี้หยุนถิงเหนื่อยมากเกินไปจริงๆ ตอนนี้ฟ้าสางแล้ว ต้องรีบหลับแล้ว

ไม่นานหยุนถิงก็หลับไป จวินหย่วนโยวที่อยู่ข้างๆกลับไม่ได้หลับ เขาลืมตาขึ้นมามองแววเหนื่อยล้ากลางหว่างคิ้วของนาง ฟังเสียงหายใจแผ่วเบาของนาง จวินหย่วนโยวสงสารนางนัก

แต่เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับวิชาฝึกพิษและฝึกกู่ ช่วยอะไรถิงเอ๋อร์ไม่ได้เลย จวินหย่วนโยวรู้สึกผิดนัก

สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือ คุ้มครองความปลอดภัยของหยุนถิง

เช้าวันต่อมา พอจิ่วฟ่างตื่นมาก็พบว่าอยู่ในห้องตนเอง ก็ค่อนข้างแปลกใจ ถึงนึกถึงเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาได้

เขารีบยกมือจับชีพจรตนเองทันที พบว่าพิษในกายถูกถอนไปแล้ว

จิ่วฟ่างกระชากเสื้อตนเองออก ก้มหน้าลงมองหน้าอกตนเองเห็นจุดเล็กๆสีแดงสามจุด เขาดูแล้วรู้ทันทีว่าเป็นรอยเข็ม

นอกจากถิงหยุนแล้วไม่มีทางเป็นคนอื่น ไม่คิดเลยว่านางจะช่วยถอนพิษให้ตน

นอกจากรู้สึกว่าปวดเมื่อยล้าแล้ว ร่างกายไม่มีความผิดปกติอะไรอีกเลย ตอนนี้จิ่วฟ่างพบว่าตนประเมินฝีมือถิงหยุนต่ำไปแล้ว

เสียงเคาะประตูดังขึ้น จิ่วฟ่างสีหน้าเย็นเยียบทันที “ใคร?”

“ศิษย์พี่จิ่วฟ่าง อาจารย์บอกให้ทุกคนไปรวมตัวกันที่สวน!” ด้านนอกประตู เสียงศิษย์คนหนึ่งตอบ

“ได้ เดี๋ยวข้ามา!” จิ่วฟ่างเปลี่ยนเป็นชุดสะอาด และเผาชุดเปื้อนเลือดเมื่อคืนทิ้งเสีย ถึงเดินออกไป

ในสวน ศิษย์ทุกคนมารวมตัวกัน มีเป็นร้อยคนเลยทีเดียว ทุกคนยืนเรียงแถวกันเรียบร้อย จิ่วฟ่างคารวะให้อาจารย์ และเดินตามเข้าไป

เพราะเมื่อคืนหยุนถิงฝึกปรุงยาในห้องลับตลอด เลยไม่มีทางเป็นหยุนถิง ดังนั้นผู้อาวุโสอวี๋เลยไม่ได้ให้คนไปเรียกนาง เพราะเรียนมาครึ่งค่อนคืน ก็เหนื่อยมากโขอยู่

“ทุกคนสามารถมาที่เรือนอวี๋ได้ แสดงว่ามีฝีมือพอตัว ไม่ว่าจะเป็นศิษย์อันดับท้ายหรือศิษย์อันดับต้น ข้าล้วนเห็นเป็นศิษย์เช่นเดียวกัน

วันนี้ข้าให้ห้องครัวชงชาใหม่ คิดซะว่าเลี้ยงต้อนรับศิษย์ใหม่แล้วกัน เพื่อแสดงถึงความทัดเทียมเสมอภาค ดังนั้นทุกคนดื่มด้วยกันแล้วกัน!” ผู้อาวุโสอวี๋บอกอย่างมีเมตตา “ขอบคุณอาจารย์!” ศิษย์ที่เข้าสำนักมาใหม่พากันซาบซึ้งยิ่งนัก

ศิษย์จากห้องครัวยกชาร้อนหม้อหนึ่งมา หยิบถ้วยมาใส่ชา ทุกคนดื่มกันหมด แม้แต่ศิษย์ในห้องครัวก็ดื่มด้วยเช่นกัน

จวินหย่วนโยวเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน หยุนถิงไปเรียนกับผู้อาวุโสอวี๋กว่าค่อนคืน ไม่ต้องตื่นเช้าได้แล้วยังไม่เป็นที่สงสัย แต่เขาไม่ได้ ดังนั้นจวินหย่วนโยวจึงมายืนตั้งแถวแต่เช้าแล้ว

จิ่วฟ่างมองดูชาชามนั้น พลันนึกถึงคำพูดที่ถิงหยุนพูดข้างหูเขาเมื่อคืน

เลี้ยงต้อนรับคือปลอม จะใช้ชานี้พิสูจน์หาตัวคนที่เข้าห้องเขาเมื่อคืนกระมัง

“จิ่วฟ่าง ทำไมเจ้าไม่ดื่มชาที่อาจารย์ให้คนต้มล่ะ?” โอจื่อโฝวถามออกมา