จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 796

โม่เหลิ่งเหยียนรีบรับมาทันที และเปิดถุงผ้าออก พอเห็นเนื้อหาที่เขียนในนั้น เขายิ้มมุมปากทันที

สมเป็นหยุนถิง จัดการวางเรื่องไว้แล้วเสร็จสรรพตั้งแต่แรก

“นายท่าน ซื่อจื่อเฟยว่าอย่างไร?” คนสนิทถามขึ้น

“ระยะนี้ พวกเราต้องสร้างแนวชายฝั่ง ช่องทางขนส่งและแลกเปลี่ยนทางการค้า ทำให้ชาวบ้านวางใจ สร้างเส้นทางทางทะเลที่เป็นของพวกเราอย่างแท้จริง!” โม่เหลิ่งเหยียนตอบ

“น้อมรับคำสั่งท่านอ๋อง!” ทุกคนพากันรับคำสั่ง

พอทุกคนกินอิ่มก็ไปเรียกเหล่าทหารที่เฝ้าอยู่ด้านนอกเมืองเข้ามากินข้าว ทุกคนได้กินแต่หม้อไฟมาเป็นเดือนแล้ว ในที่สุดก็ได้กินข้าวอิ่มท้องเสียที ดังนั้นข้าวที่หลงซานให้คนเตรียมไว้ก่อนหน้านี้เลยไม่พอ ต่อมาก็เลยจุดเตาทำขึ้นมาอีก ห้องครัวทำ ด้านหน้ากิน บรรยากาศคึกคักเช่นนี้นี่เป็นครั้งแรกจริงๆ

โม่เหลิ่งเหยียนกินอิ่มดื่มพอ เลยตามหลงซานไปที่คุกใต้ดิน

“ก่อนหน้านี้คุกใต้ดินนี่ใช้คุมขังชาวบ้าน ต่อมาซื่อจื่อเฟยเลยให้วางของทั้งหมดไว้ที่นี่ ทั้งปลอดภัยและไม่มีใครสงสัย เพียงรอซวนอ๋องมาตัดสินใจเท่านั้น!” หลงซานเปิดปาก

โม่เหลิ่งเหยียนหันมองของพวกนั้น ของกินของใช้มีหมด อุดมสมบูรณ์มาก ในนั้นยังมีอาวุธ ระเบิดมากมายนัก เรียกได้ว่ามีพร้อมทุกอย่าง

“ให้คนนำอาหาร ผ้าแพรผ้าไหมและผ้าห่ม รองเท้าออกไปด้วย แจกจ่ายให้ทุกคนอย่างไม่คิดเงิน!” โม่เหลิ่งเหยียนบอก

“ขอรับ!” เหลยเยว่รีบเรียกคนมาขนข้าวของทันที

หลงซานให้จิ่งไป๋และม่อเซิงไปเรียกชาวบ้านมารวมตัวกัน ทุกคนล้วนสงสัยในตัวเหล่าคนที่มาใหม่ในวันนี้ทั้งนั้น แต่พอเห็นว่าพวกเขาเป็นเพื่อนของหลงซาน และไม่ได้ทำร้ายใคร ดังนั้นชาวบ้านเลยเป็นมิตรกับพวกเขามาก พอได้ยินว่าเรียกรวมพล ทุกคนเลยมาพร้อมกันหมดเลย

โม่เหลิ่งเหยียนมองดูทุกคนที่มารายล้อมกันนอกประตูจวนเจ้าเมือง มีหลายร้อยคนเลยทีเดียว

“วันนี้ลำบากทุกคนแล้ว โดยเฉพาะกลุ่มคนที่ทำอาหารให้จวนเจ้าเมือง ขอบคุณการต้อนรับของทุกคนมาก ของพวกนี้พวกเราเอามา ทุกคนเองก็ใช้ได้เช่นกัน ตอนนี้ให้ส่งตัวแทนออกมาบ้านละหนึ่งคนมาต่อแถวกัน เราจะแจกจ่ายของให้แต่ละบ้าน คนที่มาช่วยงานของจวนเจ้าเมืองวันนี้ให้ขึ้นหน้ามาก่อน!” โม่เหลิ่งเหยียนบอก

ทุกคนพากันยินดียิ่ง รีบต่อแถวเรียงกันทันที

“คุณชาย ของพวกนี้ดูแล้วราคาไม่น้อยเลย ข้าไม่มีเงินหรอกนะ?” คนแก่คนหนึ่งถามเสียงเบา

“ไม่ต้องจ่ายเงินหรอก!” โม่เหลิ่งเหยียนบอกคำเดียว ทำให้ทุกคนปรบมือร้องดีไปตามๆกัน

เมืองเล็กติดทะเลของพวกเขานี่ไม่มีรายได้อะไรจริงๆ ทุกคนพากันไปต่อแถวรับของ ต่างซาบซึ้งใจกันยิ่งนัก

“ข้าไม่เคยเห็นผ้าสวยขนาดนี้มาก่อนเลย หากทำชุดเพื่อเป็นสินสมรสให้กับบุตรสาว ยามแต่งงานจะสวยสักเพียงไหนนะ!” สตรีนางหนึ่งหยิบผ้านั้นมาลูบคลำพลางบอก

“นั่นสิ เนื้อแห้งแผ่นใหญ่ขนาดนี้ หากกินประหยัดหน่อยคงกินได้ครึ่งปีแน่นอน”

“รองเท้านี้อีก สวมสบายยิ่งนัก ต่อไปไม่ต้องใส่รองเท้าสานแล้ว”

“กล่องเล็กนี้คืออะไรนะ กินหรือใช้กัน ทำไมข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย?”

“แหปลานี่อีก ช่างถี่นัก แค่ดูก็รู้แล้วว่าทำมาจากเส้นชั้นดี น่าจะใช้ไปได้หลายปีไม่เสียเลยล่ะ!” ชาวบ้านพากันชมเชยไปตามๆกัน

พวกเขาไม่เคยเห็นของพวกนี้มาก่อนเลย พอมองของในมือแล้ว ชาวบ้านล้วนซาบซึ้งในบุญคุณของซวนอ๋องนัก

เพราะว่าเป็นเมืองติดทะเล ถึงจะมีคนไปมาบ้าง แต่คนของพวกเขาที่นี่ไม่ได้ออกไปเลย ทุกวันก็ได้แต่หาปลาประทังชีวิต กินแต่อาหารทะเล ผลไม้ ผัก พวกเนื้อน่ะเมื่อก่อนก็มี แต่ยิ่งกินยิ่งน้อยลง ต่อมาเลยไม่เหลือเลย

โม่เหลิ่งเหยียนให้คนบอกกับชาวบ้านถึงวิธีหม้อไฟร้อนทันใจ ทุกคนพากันชมเชยไม่ขาดปากเลย

“ทุกคนชอบก็ดีแล้ว ต่อมาช่วงเวลาระยะนี้ข้าจะพัฒนาเส้นทางทางทะเล หากราบรื่น ต่อไปพวกเจ้าก็สามารถไปแผ่นดินใหญ่ของสี่แคว้นได้ด้วย ส่วนของพวกนี้ทางนั้นก็จะไหลเวียนมาหาพวกเจ้าที่นี่ แลกเปลี่ยนสิ่งของกันแบบนี้ ทุกคนก็จะสะดวกดี!” โม่เหลิ่งเหยียนบอก

“หากเป็นเช่นนั้นจริงก็ดียิ่งนัก คุณชายต้องการให้พวกข้าทำอะไรเชิญบอกมาได้เลย พวกข้าพร้อมช่วยทุกสิ่ง!” ชาวบ้านคนหนึ่งบอก