จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 798

พอคำนี้ออกมา ทุกคนต่างตกตะลึง รีบถลกแขนเสื้อออกมาดูทันที และเห็นว่าที่ข้อศอกมีรอยเส้นบางมากเส้นหนึ่ง เท่ากับเส้นผมเลย มองออกได้ยากมาก

“นั่นก็คือพิษ หากเส้นยาวจนถึงข้อมือ เท่ากับว่าพิษเข้ากระดูกแล้ว ต่อให้เป็นเทพเซียนก็ช่วยไม่ได้แล้ว!” โอจื่อโฝวแค่นเสียงเย็น เขาเองก็พึ่งค้นพบหลังจากถูกหยุนถิงเตือน

“เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้?”

“เขาหลอกพวกเราหรือไม่ อาจารย์จะวางยาพิษพวกเราได้อย่างไรกัน?”

“เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด ต้องเป็นแผนของเขาแน่ๆ?”

“อาจารย์ไม่มีทางทำเช่นนี้กับพวกเราแน่” ทุกคนย่อมไม่เชื่ออยู่แล้ว

“ข้าติดตามอาจารย์มาหกปี และเป็นเพราะข้ารู้แผนการร้ายของเขา ดังนั้นเขาถึงได้ทำกับข้าแบบนั้นต่อหน้าทุกคน เพราะกลัวว่าวันหนึ่งข้าจะเปิดโปงเขา

เพราะอาจารย์จะรอพวกเจ้าพิษกำเริบก่อน และใช้พวกเจ้ามาฝึกกู่พิษ ทำเป็นผู้ทดลองยา สุดท้ายก็สูญเสียสติกลายเป็นหุ่นเชิด กลายเป็นเครื่องมือฆ่าคนของอาจารย์

ที่จิ่วฟ่างอุ้มอยู่คือเพื่อนวัยเด็กของเขา และเป็นผู้ทดลองยาที่อาจารย์ฝึกขึ้นด้วย!” โอจื่อโฝวพูดด้วยสีหน้าตึงเครียด

ทุกคนหันมองคนในอ้อมกอดของจิ่วฟ่างทันที คนทั้งเรือนอวี๋ต่างรู้กันดีว่า หลายปีมานี้ศิษย์พี่จิ่วฟ่างตามหาผู้หญิงคนหนึ่งมาตลอด ตอนนี้มาเห็นเขาอุ้มสตรีหมดสติคนหนึ่ง เหล่าศิษย์ก็พากันเชื่อทันที

เพราะปกติจิ่วฟ่างเย็นชามาตลอด ไม่สุงสิงกับใคร ไม่เคยมีศิษย์คนไหนกล้าเข้าใกล้เขาเลย เขามักสันโดษไปไหนมาไหนคนเดียว คนที่สามารถทำให้เขาอุ้มได้แบบนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ อีกทั้งยังเป็นสตรี ทุกคนเลยนึกไปถึงคนที่ศิษย์พี่จิ่วฟ่างตามหามาตลอด

“ได้ ข้าจะเชื่อเจ้าสักครั้ง หากมิได้เหมือนที่เจ้าพูด ข้าจะไล่เจ้าไปที่ถ้ำหลังเขาเอง!” ศิษย์คนหนึ่งบอก พลางหมุนตัวไปเรียกคนมา

อีกคนเห็นท่าไม่ดี ลูบของในแขนเสื้อ จะส่งสัญญาณขึ้นกลางฟ้าทันที

จิ่วฟ่างเห็นเข้าพอดี มือหนึ่งวางจิ่นฉิงลง มีดสั้นในอีกมือสะบัดไปอย่างแรง โดนหน้าอกคนผู้นั้นทันที

“อ๊าก!” สัญญาณในมือคนผู้นั้นยังไม่ทันออกไป ก็ตายคาที่แล้ว

ศิษย์คนอื่นตะลึงตกใจ สีหน้าซีดเผือดไปตามๆกัน

“หากใครคิดกล้าส่งสัญญาณอีก ข้าจะไม่ให้มันตายดีแน่!” น้ำเสียงเย็นเยียบของจิ่วฟ่าง ทำทุกคนตกตะลึง

ทุกคนไม่กล้าคิดทำอะไรอีก ได้แต่ไปเรียกคนอย่างว่าง่าย

โอจื่อโฝวหันมองจิ่วฟ่าง “ขอบคุณมาก!”

“ข้าไม่ได้ช่วยเจ้า ข้าต้องการเปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงของมันต่างหาก!” จิ่วฟ่างพูดเสียงเย็นออกมา

“ไม่ว่าเป็นอย่างไร ก็ต้องขอบคุณเจ้า!” โอจื่อโฝวบอก

ไม่นาน ศิษย์ทั้งหมดของเรือนอวี๋โดนเรียกมารวมตัวกันอยู่หมดแล้ว รวมถึงผางซิงและโจวปู้ด้วย

ทุกคนต่างสงสัยกันว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่ เหตุใดศิษย์พี่ใหญ่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ส่วนศิษย์พี่จิ่วฟ่างก็ไปแล้วกลับมาพร้อมอุ้มสตรีนางหนึ่งมาด้วย

“ทุกคนคงต้องสงสัยมากแน่ๆ ว่าทำไมข้าถึงมาอยู่ที่นี่ เพราะข้ามาเพื่อบอกพวกเจ้าว่า พวกเจ้าทั้งหมดถูกพิษแล้ว

นับตั้งแต่วินาทีแรกที่พวกเจ้าก้าวเท้าเข้ามายังเรือนอวี๋ นับตั้งแต่ข้าวคำแรกที่พวกเจ้าได้กินที่นี่ ก็ถูกพิษแล้ว เพราะมียาพิษอยู่ในอาหาร

ทุกคนมองดูแขนตนเองได้ จากตรงข้อศอกนั้นมีเส้นพิษเส้นหนึ่งอยู่ พอพิษคืบยาวไปถึงข้อมือ ก็จะตายแน่นอน

และการที่อาจารย์วางยาพิษในอาหาร ก็เพื่อรอวันที่ทุกคนพิษกำเริบ และใช้ร่างกายพวกเจ้ามาฝึกกู่ ฝึกพิษ

ก่อนหน้านี้ที่ทุกปีมีศิษย์หลายสิบคนหายสาบสูญไป ข้าไปรายงานอาจารย์ทุกครั้ง เขาจะพูดแค่ว่าส่งออกไปทำภารกิจ บัดนี้ดูท่าจะโดนเขาฝึกพิษไปแล้ว

หากพวกเจ้าไม่เชื่อ ถามจิ่วฟ่างได้ เขาอยู่ในเรือนอวี๋มาหลายปีขนาดนี้ รู้ถึงวิธีการของอาจารย์ชัดเจนยิ่งกว่าข้า และคนที่เขารักก็โดนอาจารย์ฝึกกู่แล้ว!” โอจื่อโฝวพูดเสียงดัง