จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 802

“ข้าเก็บได้!” หยุนถิงตอบ

“เอามันมาให้ข้า!” วี่หานเชียนกล่าวมันออกมาโดยไม่แม้แต่จะคิด

กำไลนั่นเขามองดูคุ้นตาอย่างยิ่ง ไม่รู้ว่าเหตุใดถึงมีความรู้สึกว่ามันสำคัญต่อตนเองมาก พูดไม่ชัดเจนอธิบายไม่ถูก

ทันใดนั้น ในหัวของวี่หานเชียนก็มีเงาร่างหนึ่งแว๊บผ่านไป มันเลือนรางเล็กน้อย มองเห็นหน้าไม่ชัดเจน เขาพยายามจะคว้าเอาไว้สุดชีวิต แต่กลับไม่สามารถคว้าเอาไว้ได้

“อ๊า!” เสียงครางเบาๆดังขึ้นมา วี่หานเชียนยื่นมือไปกุมศีรษะเอาไว้ เจ็บปวดจนไม่อยากมีชีวิตอยู่

เมื่อหยุนถิงเห็นดังนั้น มันเป็นไปตามที่ตัวเองคาดเดาเอาไว้จริงๆ เขาจำสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่ได้

“ท่านลุง ท่านไม่สบายตรงไหนใช่ไหม บังเอิญข้ามีทักษะทางการแพทย์ ข้าช่วยตรวจให้ท่าน!” ขณะที่พูด หยุนถิงก็จะช่วยจับชีพจรให้กับวี่หานเชียน

เพียงแต่ว่ามือของหยุนถิงยังไม่ทันได้สัมผัสวี่หานเชียน ก็ถูกเขาผลักออกไป “ไป เจ้ารีบไปซะ มิเช่นนั้นข้าจะทำร้ายเจ้า!”

วี่หานเชียนอดกลั้นต่อความเจ็บปวดคำรามออกมา ทันใดนั้นก็คลุ้มคลั่งขึ้นมา สีหน้าซีดขาว คนทั้งคนดูเหมือนไม่มีสติจู่โจมมาทางหยุนถิง

สีหน้าของหยุนถิงตึงเครียดในชั่วพริบตา รีบหลบออกไปทันที เพียงแต่ว่าฝีมือของวี่หานเชียนยอดเยี่ยม ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นเขาที่กำลังคลุ้มคลั่ง

วี่หานเชียนในเวลานี้ไม่มีความสงบนิ่ง สุขุมและเก็บตัวเมื่อครู่นี้แล้ว สายตาดุดัน ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ ราวกับสิงโตที่โกรธเกรี้ยว โจมตีมาทางหยุนถิงอีกหนึ่งฝ่ามือ

อย่างไรเสียหยุนถิงก็ไม่มีกำลังภายใน มองดูฝ่ามือที่มาถึงด้านหน้าของตัวเอง นางรู้ว่าตัวเองไม่สามารถหลบออกไปได้แล้ว แต่หากรับเอาไว้เช่นนี้ เกรงว่าจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยแน่

หยุนถิงหยิบเข็มเงินออกมาจากเส้นผม กำลังจะลงมือ เงาร่างหนึ่งก็ดึงนางไปอยู่ด้านข้างอย่างรวดเร็วราวกับฟ้าแลบ จากนั้นก็จู่โจมกลับไปหนึ่งฝ่ามือ

“ท่านพี่!” หยุนถิงประหลาดใจอย่างยิ่ง

“อืม ข้าออกมาแล้ว ระวังด้วย!” จวินหย่วนโยวปกป้องนางเอาไว้ในอ้อมแขน

“เขาน่าจะถูกคนควบคุม!” หยุนถิงเอ่ยปาก

วี่หานเชียนหันหลังกลับมาโจมตีอีกครั้ง จวินหย่วนโยวยื่นมือไปดึงหยุนถิงไปไว้ด้านข้าง “หาที่ซ่อนตัว!” กล่าวจบ ก็ไปต่อสู้วี่หานเชียน

“ระวังตัวด้วย!” หยุนถิงเป็นห่วงอย่างยิ่ง หยิบเข็มเงินทั้งหมดออกมา รอโอกาสให้ความช่วยเหลือ

คนหนึ่งคลุ้มคลั่ง คนหนึ่งไร้ปรานี ทั้งสองคนต่อสู้กันไปมาสิบกว่ากระบวนท่า และจวินหย่วนโยวก็ค่อยๆเสียเปรียบ

ไม่ทันได้ระวัง จวินหย่วนโยวก็ถูกวี่หานเชียนโจมตีหนึ่งฝ่ามือกะทันหัน และถือโอกาสคว้ามือของเขาเอาไว้ตามสถานการณ์

“ถิงเอ๋อร์ เร็วเข้า!”

หยุนถิงไม่มีเวลาคิดมาก รีบวิ่งเข้ามาขณะเดียวกันเข็มเงินที่อยู่ในมือก็จู่โจมไปด้วยทันที วี่หานเชียนที่เดิมทีคลุ้มคลั่งดิ้นรนจู่ๆก็หยุดเคลื่อนไหวกะทันหัน

หยุนถิงรีบวิ่งเข้ามาทันที ประคองตัวจวินหย่วนโยวเอาไว้ “ท่านพี่ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

จวินหย่วนโยวรู้สึกเพียงว่าอวัยวะภายในแตกเป็นเสี่ยงๆ เจ็บปวดอย่างรุนแรง เลือดลมปั่นป่วน กำลังจะตอบ ก็กระอักออกมาหนึ่งคำ

“ท่านพี่ ข้าช่วยตรวจให้ท่าน!” หยุนถิงรีบจับชีพจรให้เขาทันที พบว่าได้รับบาดเจ็บภายในสาหัสมาก ก็ไม่มีเวลาสนใจจะปกปิด หยิบยาโอสถชนิดต่างๆออกมาจากมิติ ป้อนให้จวินหย่วนโยวทีละอย่างทันที

“ข้าไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วง!” จวินหย่วนโยวฝืนกล่าวออกมา

“อืม ไม่ต้องพูดแล้ว ท่านพี่พักผ่อนก่อน ข้าไปดูเขาหน่อย!” หยุนถิงประคองจวินหย่วนโยวนั่งลง

“ได้!”

หยุนถิงเดินไปทางวี่หานเชียนทันที รีบจับชีพจรให้เขา และเมื่อจับชีพจรนางก็ตกตะลึง

“เขาถูกพิษกู่จริงๆด้วย แถมยังเป็นชนิดที่ร้ายกาจมาก หากไม่ใช่ยายขุยสอนข้าก่อนหน้านี้ คนทั่วไปยากที่จะจับชีพจรเจอ!” ขณะที่พูด หยุนถิงก็หยิบขวดออกมาจากมิติอีกมากมาย

ยาพวกนี้ล้วนเป็นยาโอสถแก้พิษหนอนกู่ที่นางปรุงร่วมกันกับยายขุยก่อนหน้านี้ อย่างไรเสียก็จะมาที่เขตทะเลนิรนาม ดังนั้นหยุนถิงจึงติดตามยายขุยเรียนรู้เกี่ยวกับพิษกู่ให้ได้มากที่สุด เผื่อต้องใช้ในกรณีฉุกเฉิน

หยุนถิงป้อนยาโอสถให้กับวี่หานเชียนก่อนสองชนิด เข็มเงินที่อยู่ในมือแทงไปทางจุดฝังเข็มทั่วร่างกายของวี่หานเชียน ไม่นานนักร่างกายของวี่หานเชียนก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง