จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 801

สายตาของผู้รับผิดชอบเหม่อลอย ไม่มีสติสัมปชัญญะเลยแม้แต่น้อย อ้าปากพูดทุกอย่างออกมา

หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวฟังด้วยความตั้งใจ จนกระทั่งผู้รับผิดชอบพูดทุกสิ่งทุกอย่างจนจบ หยุนถิงป้อนยาโอสถที่ช่วยให้ตื่นเต้นแก่เขาอีกหนึ่งเม็ด ถึงได้จากไป

ก่อนจากไป หยุนถิงหันหน้าชำเลืองมองไปที่เตียงนั่นอีกครู่หนึ่ง เดินเข้าไปสองสามก้าว ใช้เข็มทิ่มไปที่นิ้วมือ และหยดเลือดลงไปบนนั้นสองสามหยด ถึงได้จากไปด้วยความพอใจ

จวินหย่วนโยวมองด้วยความปวดใจ “ต้องการใช้เลือดเจ้าสามารถใช้ของข้า ไม่คุ้มค่าที่จะทิ่มนิ้วมือของตัวเองเพื่อไอ้สารเลวเช่นนี้”

“ครั้งหน้าข้าจะทำแน่นอน ครั้งนี้ไม่ได้คิดอะไรขนาดนั้นไม่ใช่หรือ ผู้รับผิดชอบคนนี้แค่เห็นก็รู้แล้วว่าร่างกายอ่อนเพลียไร้เรี่ยวแรง มีเพียงใช้เลือดเท่านั้น มิเช่นนั้นยากที่จะหลอกเขาได้!” หยุนถิงอธิบาย

“นิ้วมือของเจ้าเป็นแผล ข้าปวดใจ!” จวินหย่วนโยวเอ่ยปาก เดินเข้ามาจับมือของหยุนถิง

“แค่รูเข็มเล็กๆรูหนึ่งเท่านั้น ไม่เป็นไร หายดีแล้วนี่ไง”

“ถึงจะเป็นเช่นนั้นข้าก็รู้สึกปวดใจอยู่ดี ต่อไปห้ามทำเช่นนี้อีก!” จวินหย่วนโยวโอบมือของนางเอาไว้ในฝ่ามืออย่างเผด็จการ

“รู้แล้ว รีบไปกันเถอะ!” หยุนถิงจับมือของเขาเดินออกไป

ทั้งสองคนไม่ได้กลับไป แต่ออกจากเรือนตะวันตกโดยตรง ทำตามที่ผู้รับผิดชอบบอก ไปที่เรือนทั้งสามแห่งทางทิศตะวันออกทิศใต้และทิศเหนือจากที่นี่ และเรือนหลักก็คือเรือนของท่านเจ้าทะเลและฮูหยินเจ้าทะเล

“เราไปดูที่เขตต้องห้ามหลังเขากันเถอะ!” จวินหย่วนโยวกล่าว

“ฟังคำท่านพี่!”

จวินหย่วนโยวใช้วิชาตัวเบาพาหยุนถิงมุ่งหน้าไปที่เขตต้องห้ามหลังเขาทันที ตามที่ผู้รับผิดชอบกล่าวมา ที่นี่คือเขตต้องห้ามของเกาะเทียนหลง ยิ่งเป็นสถานที่ที่ท่านเจ้าทะเลปลีกตัวเพื่อฝึกตน

หยุนถิงก็อยากเห็นเช่นกันว่า ท่านเจ้าทะเลผู้นี้จะเหมือนกับที่ตัวเองคาดเดาไว้ว่าเป็นพ่อแท้ๆของตนเองหรือไม่

ทั้งสองคนหลบองครักษ์ที่ลาดตระเวนมากมาย ราบรื่นมาตลอดทาง จนกระทั่งตอนที่ใกล้ถึงปากถ้ำ พวกเขาติดอยู่ในค่ายกลแห่งหนึ่ง

จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงพยายามลองหลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถเดินออกไปได้

“ค่ายกลนี่แปลกประหลาดมาก มันแตกต่างไปจากค่ายกลที่ข้าเคยศึกษาก่อนหน้านั้น ไม่ต้องกังวล เราลองดูกันอีกที!” จวินหย่วนโยวมองไปบริเวณโดยรอบอย่างระมัดระวัง

หยุนถิงก็ไม่ได้กังวล มองพิจารณาบริเวณโดยรอบอย่างละเอียด ภายในเขตต้องห้ามแห่งนี้ไม่มีคนลาดตระเวนแม้แต่คนเดียว มีเพียงก้อนหินกับต้นไม้ใหญ่พวกนี้เท่านั้น แสดงให้เห็นว่าวางใจอย่างมาก

บางที ทั่วทั้งเกาะเทียนหลงก็ไม่มีใครมีความกล้ามายังสถานที่ของท่านเจ้าทะเลเช่นนี้

“ไม่ต้องรีบ ท่านค่อยๆลองไป ท่านเจ้าทะเลคนนี้ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นถึงหัวหน้าของเกาะเทียนหลง ปากถ้ำของสถานที่ที่เขาใช้ปลีกตัวเพื่อฝึกตนวัชพืชยังขึ้นสูงขนาดนี้ ดูท่าในใจของทุกคนเขาก็ไม่ได้มีความสำคัญอะไรนัก มิเช่นนั้นทำไมไม่มีคนทำความสะอาดเลยแม้แต่คนเดียว!” หยุนถิงอดที่จะบ่นขึ้นมาไม่ได้

“สรุปรวบยอดกับสิ่งที่เราถามหลายคนก่อนหน้านี้แล้ว ความสัมพันธ์ของท่านเจ้าทะเลกับฮูหยินเจ้าทะเลไม่ค่อยดีเท่าไหร่จริงๆ” จวินหย่วนโยวกล่าวออกมาประโยคหนึ่ง

“ท่านเจ้าทะเลนั่นหลบมาอยู่อย่างสงบเงียบในถ้ำแห่งนี้ ทั่วทั้งเกาะเทียนหลงล้วนตกอยู่ในมือฮูหยินเจ้าทะเล ผ่านไปนานหลายปีขนาดนี้ ทั่วทั้งเกาะเทียนหลงจะไม่กลายเป็นอำนาจของฮูหยินเจ้าทะเลหรอกหรือ ท่านเจ้าทะเลคนนี้ช่างอนาถจริงๆ!”

ขณะที่ทั้งสองคนพูดคุยกัน ก็ค้นหาต่อไป เพียงแต่จวนจะรุ่งสางแล้วก็ยังหาทางออกไม่เจอ ทีนี้หยุนถิงเป็นกังวลขึ้นมาแล้ว

นางลุกขึ้นเดินไปทางก้อนหินหนึ่งในนั้น เห็นก้อนหินนั่นไม่ขยับเขยื้อน จึงเดินหน้าต่อไป

“ถิงเอ๋อร์ ระวังด้วย!” จวินหย่วนโยวตะโกนขึ้นมา

หยุนถิงกำลังจะหันกลับมาบอกเขาว่าไม่ต้องห่วง แต่แล้วเมื่อหันกลับมาก็ไม่เห็นเขาแล้ว รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาทันที “ท่าน ศิษย์พี่จิ่วฟ่างท่านอยู่ไหน?”

“ข้าอยู่นี่ อย่ากังวล ไม่ต้องตื่นตระหนก สงบสติอารมณ์เอาไว้ ค่ายกลนี่ทำให้คนสูญเสียสติปัญญาง่ายมาก ระวังตัวด้วย ข้าจะใช้วิธีที่เร็วที่สุดคลี่คลายแก้ค่ายกลนี่!” จวินหย่วนโยวกล่าวด้วยความเป็นห่วง

“ศิษย์พี่จิ่วฟ่างไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่ได้อ่อนแออย่างที่ท่านคิด ท่านเองก็ระวังตัวด้วย ข้าก็จะลองหาทางออกดูเช่นกัน!” หยุนถิงกล่าว และเดินไปข้างหน้าทันที