จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 800

“แต่พ่อบ้านอายุปาเข้าไปห้าสิบแล้ว เป็นพ่อข้าได้แล้วนะ ถึงข้าจะไม่เคยคิดว่าต่อไปจะแต่งงานกับคนเช่นใด แต่เขาก็อายุมากเกินไป!” สาวใช้คร่ำครวญอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ

“อายุมากน่ะรักใคร่เอ็นดูคนเป็น หากพ่อบ้านสนใจข้า ข้าคงจุดธูปขอบคุณแล้ว เจ้าคิดดูเองแล้วกัน!” สาวใช้ที่อายุมากกว่าพูดจบ ก็หมุนตัวจากไป

สาวใช้ยิ่งร้องไห้น้ำตาไหลพราก ดูน่าสงสารมาก

สายตาหยุนถิงกลอกไปมา พลันเกิดความคิดขึ้น เดินก้าวเข้ามา “แม่นาง เจ้าไม่อยากติดตามพ่อบ้าน แต่ก็กลัวว่าหากไม่รับปากแล้วเขาจะหาเรื่องเจ้า ข้ามีหนทางช่วยเจ้าพอดีเลย!”

พอคำพูดนี้ออกมา สาวใช้คนนั้นอึ้ง มองมาอย่างหวาดหวั่น “เจ้าเป็นใคร?”

“ข้าเป็นศิษย์พึ่งเข้าใหม่ของผู้อาวุโสอวี๋ ปีนี้โชคดีมีโอกาสตามอาจารย์มาร่วมงานวันเกิดของฮูหยินเจ้าทะเล ดังนั้นเจ้าเลยไม่รู้จักข้า

แต่เมื่อครู่ข้าได้ยินเจ้าพูดกับคนนั้นพอดีว่า ไม่อยากติดตามพ่อบ้าน พ่อบ้านอายุมากขนาดนั้น หากเจ้ารับปาก ต้องโดนคนอื่นดูถูกแน่

แต่หากปฏิเสธ พ่อบ้านต้องแก้แค้น กลั่นแกล้งเจ้าแน่ น้องสาวข้าก็อายุพอๆกับเจ้า ตอนแรกโดนคนขายไปเป็นเมียน้อยให้กับคนขายเนื้อ

ข้าเห็นเจ้าอายุพอๆกับน้องสาวข้า ตอนนั้นข้าไร้ความสามารถไม่อาจปกป้องน้องสาวไว้ได้ ทำให้นางโดนพาตัวไป จนสุดท้ายโดนคนขายเนื้อตีจนตาย ดังนั้นข้าไม่อยากให้หญิงสาววัยแรกแย้มอย่างเจ้าต้องเป็นเหมือนนาง!”

หยุนถิงแต่งเรื่องขึ้น และยังจงใจบีบน้ำตาออกมาอีก

ท่าทางเจ็บแค้นแต่ทำอะไรไม่ได้นั้น ทำเอาจวินหย่วนโยวที่มองอยู่ด้านข้างแอบยกนิ้วโป้งให้นางในใจ

เขาไม่รู้เลยว่าซื่อจื่อเฟยของตนนั้นจะมีฝีมือแสดงละครเก่งเพียงนี้

เพราะหยุนถิงรู้ดียิ่งกว่าใครว่า หากอยากได้ความเชื่อใจจากใคร ใช้ความรู้สึกเหมือนกันนั้นดีที่สุด

นั่นไง สายตาของสาวใช้ตัวน้อยที่มองหยุนถิงเต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจยิ่งนัก “ท่านจะช่วยข้าได้จริงรึ?”

“แน่นอน” หยุนถิงเข้าไปกระซิบข้างหูนางเสียหลายคำ

สาวใช้ตัวน้อยมองเขาอย่างตะลึง “จะได้ผลรึ?”

“วางใจเถอะ เจ้าเชื่อข้านะ พบกันคืนนี้!” หยุนถิงควักยาขวดหนึ่งออกมาให้นาง แล้วถึงจากไป

พอเดินออกมาไกลมากแล้ว จวินหย่วนโยวเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าจะไปพบพ่อบ้านคนนั้นคืนนี้จริงรึ?”

“แน่นอนสิ ข้ารับปากสาวน้อยแล้ว จะทนดูนางกระโดดลงกองไฟก็ไม่ได้กระมัง” หยุนถิงแสร้งเย้าเขา

“เจ้าเลยจะกระโดดลงกองไฟเอง ข้าสู้ชายแก่ยังไม่ได้รึ?” จวินหย่วนโยวสีหน้าเย็นชาลงทันที

หยุนถิงพลันได้กลิ่นความหึงทันที “แน่นอนว่าไม่ใช่ ศิษย์พี่จิ่วฟ่างของข้าหล่อเหลาเย็นชาที่สุด เป็นผู้เยี่ยมยอด ใครที่ไหนเลยจะมีสิทธิ์มาเทียบเคียงท่านได้!”

จวินหย่วนโยวพอใจมาก “ค่อยยังชั่ว ว่ามาสิ คืนนี้จะให้ข้าทำอะไร?”

จวินหย่วนโยวที่เฉลียวฉลาด ก็แค่จงใจเย้ยหยอกหยุนถิงเท่านั้น เขาเชื่อมั่นว่าถิงเอ๋อร์ไม่สนใจชายแก่คนหนี่งดอก

“ดูต้นทาง!”

“ได้!”

ทั้งสองเดินวนรอบเรือนตะวันตกไปหนึ่งรอบ จนคุ้นชินกับสถานที่ จากนั้นก็กลับไปพักผ่อน

พอเวลาอาหารเย็น พวกหยุนถิงไปกินอาหารที่ห้องอาหารของเรือนตะวันตก ฉินเจี่ยเห็นนางเข้ามาคนเดียว ก็เดินเข้าไปทันที

“ศิษย์น้องเล็ก ปีนี้เจ้ามาร่วมงานวันเกิดของฮูหยินเจ้าทะเลครั้งแรก หากมีอะไรไม่เข้าใจก็ถามข้าได้นะ” ฉินเจี่ยเตือนอย่างหวังดี

“ขอบคุณศิษย์พี่ฉินเจี่ย!” หยุนถิงซาบซึ้ง

“ไม่ต้องเกรงใจ พวกเราเป็นศิษย์สำนักเดียวกัน ข้างข้ายังมีที่ว่าง เจ้ามานั่งนี่สิ!” ศิษย์พี่ฉินเจี่ยเอ่ยปาก

หยุนถิงเองก็ไม่เกรงใจ เดินมานั่งลง พลางหยิบตะเกียบคีบอาหารกินเลย

จวินหย่วนโยวเดินเข้ามาจากด้านนอก และได้เห็นฉินเจี่ยคีบอาหารให้หยุนถิง สีหน้าเย็นชาลงทันที แต่ไม่ได้พูดอะไร