จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 804

คนทั้งคนของหยุนถิงชะงักงันไป มองไปทางผู้อาวุโสอวี๋ด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “ที่แท้เจ้าก็มองข้าออกตั้งแต่แรกแล้ว ถึงกับจะใช้ข้าเป็นร่างฝึกกู่สำหรับฝึกวิชากู่อย่างเงียบๆ เจ้าโหดเหี้ยมเช่นนี้ได้อย่างไร

ก่อนหน้านี้ที่เจ้าบอกว่าจะให้ข้าเป็นศิษย์ก้นกุฏิก็โกหกข้าใช่ไหม ศิษย์พี่ฉินเจี่ยกล่าวไม่ผิดจริงๆ เจ้าก็คือคนที่โหดเหี้ยมอำมหิตที่สุดในสำนักหมอเทวดา!”

ผู้อาวุโสอวี๋เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เจ้าคือคนของฉินเจี่ย?”

“ถูกต้อง ข้าคือคนของศิษย์พี่ฉินเจี่ย เขาเป็นคนให้ข้าเข้าสำนักหมอเทวดา จะได้แอบฝึกฝนทักษะเฉพาะตัวของเจ้า คิดไม่ถึงว่าข้าจะติดกับเจ้าได้

ในเมื่อเจ้ารู้ว่าทักษะทางการแพทย์ของข้าเป็นเลิศ ก็น่าจะรู้ว่า ไม่ว่าเจ้าจะวางยาพิษอะไรข้า ข้าก็สามารถแก้ได้ทั้งนั้น ดังนั้นข้าจะไม่เป็นร่างฝึกกู่ให้พวกเจ้าแน่

คนหนึ่งคือเจ้าสำนักแห่งเรือนอวี๋ คนหนึ่งฮูหยินเจ้าทะเลแห่งเกาะเทียนหลง พวกเจ้าไม่กลัวผู้คนรู้พฤติกรรมที่ชั่วร้ายของพวกเจ้าหรือ

ข้าได้ยินมาว่าท่านเจ้าทะเลเที่ยงธรรมและซื่อตรงที่สุด หากเขารู้ว่าฮูหยินของตัวเองทำเรื่องที่ชั่วร้ายเช่นนี้ จะต้องปลดเจ้าจากตำแหน่งฮูหยินเจ้าทะเลแน่

อีกอย่าง ศิษย์พี่ฉินเจี่ยเห็นว่าข้าหายไป ต้องหาวิธีตามหาข้าอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นให้เขาพบว่าท่านชั่วร้ายเช่นนี้ จะต้องเปิดโปงพวกเจ้าอย่างแน่นอน!” หยุนถิงกล่าวด้วยความโกรธแค้น

นางจงใจกล่าวเช่นนี้ ในเมื่อฉินเจี่ยจับผิดและสงสัยนางครั้งแล้วครั้งเล่า เช่นนั้นก็อย่าโทษตัวเองแล้วกัน

ยิ่งไปกว่านั้น ฉินเจี่ยช่วยผู้อาวุโสอวี๋ทำความชั่วสารพัด โดยเฉพาะคนที่ถูกกุมขังอยู่ในคุกใต้ดินหลังเขาเหล่านั้น เหมือนตายทั้งเป็นชัดๆ ดังนั้นถึงได้ลากเขาลงมาเกี่ยวข้องด้วย

“นี่คือเรื่องตลกที่น่าขำที่สุดที่ข้าเคยได้ยินมา เจ้าหนูอย่างเจ้าช่างใจกล้ามากจริงๆ ถึงกับกล้ายกท่านเจ้าทะเลมาข่มข้า

ท่านเจ้าทะเลปลีกตัวฝึกตนมาหลายปี อย่าว่าแต่เจ้าคนเดียวเลย ถึงแม้คนทั้งเขตทะเลนิรนามล้วนตามจนหมด เขาก็ไม่ออกจากถ้ำนั่นหรอก

เจ้านี่ช่างเห็นตัวเองสำคัญจริงๆ ฉินเจี่ยก็เป็นแค่ลูกศิษย์ของผู้อาวุโสอวี๋ เขายังไม่มีความสามารถนั่น และก็ไม่มีความกล้านั้นด้วย!” ฮูหยินเจ้าทะเลเซียวหรูซื่อกล่าวอย่างดูหมิ่น

นางมองไปทางหยุนถิงจากบนที่สูง ราวกับกำลังมองมดที่กำลังจะตายตัวหนึ่ง

สีหน้าเย่อหยิ่ง เยาะเย้ยถากถาง

ท่านหยูก็โกรธมากเช่นกัน “ฉินเจี่ยไอ้สารเลวนั่น ถึงกับกล้าทรยศอาจารย์ รอกลับไปแล้วข้าจะจัดการเขาในภายหลัง

กลับเป็นเจ้า ยาโอสถที่ให้เจ้ากินทุกครั้งก่อนที่ข้าจะสอนเจ้าฝึกวิชากู่เม็ดนั้น คือยาพิษที่หนอนกู่ต้องการ

ตอนนี้เจ้ากินมาเดือนกว่าแล้ว ร่างกายเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดของหนอนกู่!”

หยุนถิงสีหน้าซีดเซียว จ้องมองมาด้วยความโกรธ “ตาแก่ที่สมควรตายอย่างเจ้า ถึงกับวางแผนคิดคำนวณข้า ยังหลอกข้าว่านั่นคือยาแก้พิษที่ใช้กำจัดพิษกู่?”

“หากข้าไม่พูดเช่นนั้น เจ้าจะกินมันหรือ” ผู้อาวุโสอวี๋ถามกลับ

“พอได้แล้ว ข้าไม่มีเวลามาฟังพวกเจ้าพูดไร้สาระ พาคนออกไป แล้วย้ายหนอนกู่ไปที่ร่างกายของเขาทันที!”เซียวหรูซื่อกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

“ขอรับ!”

จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นมา สาวใช้คนหนึ่งเดินเข้าไปทางข้างหูของเซียวหรูซื่อ แล้วกระซิบรายงาน “ฮูหยิน แย่แล้ว คุณชายเจว๋กู่!”

“ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?” สีหน้าของเซียวหรูซื่อเคร่งขรึมลงมาทันที

ค่ายกลที่อยู่หลังเขาเป็นค่ายกลที่ท่านเจ้าทะเลออกแบบด้วยตัวเอง แม้แต่นางก็เดินไปถึงแค่นอกถ้ำเท่านั้น ยังมีค่ายกลอีกหนึ่งแห่งที่หลายปีมานี้เซียวหรูซื่อไม่เคยจะถอดรหัสได้มาก่อน ดังนั้นจึงไม่ได้พบท่านเจ้าทะเลมาโดยตลอด

ตอนนี้ค่ายกลมีความผิดปกติ หรือว่ามีคนบุกเข้าไปที่หลังเขา หรือว่าเขาจะออกมาแล้ว?

“ผู้อาวุโสอวี๋ ท่านพาคนออกไปด้วยตัวเอง ข้ายังมีธุระต้องไปจัดการ!”เซียวหรูซื่อทิ้งคำพูดเอาไว้ประโยคหนึ่ง ลุกขึ้นก็จากไป

“ขอรับ!” ผู้อาวุโสอวี๋คำนับด้วยความเคารพนบนอบ

เห็นฮูหยินเจ้าทะเลจากไปแล้ว ผู้อาวุโสอวี๋หันหลังมองไปทางยามรักษาการณ์ที่อยู่นอกประตู “ยกนางและกล่องเข้าไปในห้องลับ!”